Image may be NSFW.
Clik here to view.
Σαν τον Νικολά Μπουαλώ
Στους προβοκατέρ ποιητές που τα πίνουν.
Και σαν με πιάνει η κατάθλιψη τι κάνω; Αναπολώ τις αγάπες μου. Αυτές που είχα τον καιρό που μου επιτρεπόταν. Τα ξενύχτια μου. Ηρωικά ξενύχτια έξω από τις φόρμες. Και τους ανθρώπους τους. Τους ανθρώπους τους πάντοτε έχουν μια γυαλάδα, έστω και σκοτεινής, που την ημέρα δεν φαίνετε και οι ίδιοι είναι άφαντοι, με τον τρόπο αυτού του ανθρώπου που υποφέρει από το φυσικό φως. Που πήγανε, τι γίνανε αυτοί οι μαστουρωμένοι μπινέδες, που την ημέρα, δεν βγαίνουν ούτε για τσιγάρα, ούτε για ψώνια . Αυτοί οι μαστουρωμένοι μπινέδες που μύριζαν τεστοστερόνη από χιλιόμετρα. Που πάντα τους σύγκρινα με τον ένα και μόνο άντρα που γνώρισα. Τον κύριο Μιχάλη. Κοκαϊνεμπορος και νταβατζής. Που ζούσε με δύο γυναίκες ταυτόχρονα, είχε παιδιά και με τις δύο, όλοι ζούσαν μαζί και οι σχέσεις τους ήταν υπέροχες. Αλλά έτσι γίνεται με τους Άντρες. Υποκλίνονται ακόμα και οι μούντζες ερωμένες. Μακάρι να του έμοιαζα έστω και στο ελάχιστο…. Και δεν χρειάζεται να διευκρινίσω χωρίς ίχνος έρωτα. Μόνο θαυμασμού. Και είναι λάθος να πιστεύουν ότι ο έρωτας εμπεριέχει τον θαυμασμό..
Τι γίναμε οι άντρες; Που είμαστε; Ποίος είμαι εγώ; Ποίος στ’ αλήθεια είμαι;. Ποίες οι αγάπες μου; Τα αρώματά μου πριν την νύχτα. Τα διαβάσματά μου. Το μπούλιγκ. Ο μπουρδελόδρομος του χωριού που καμιά σχέση δεν έχει με λαϊκά μπουρδέλα. Χρόνια ανενεργός και αυτός. Γιατί και η κάβλα είναι μια ενέργεια. Κοντά στο ύστατο. Στο ύστατο του άνευ γυρισμού. Και απορώ γιατί οι κολλητοί των γαμπρών στους γάμους τους χαίρονται. Την στιγμή που η κηδεία των υποσχέσεων και των ονείρων, είναι εν χορώ και σε πραγματικό χρόνο…. Άλλα η βολή, βολή…. Και η παλιά πίστη της πρώιμης εφηβείας για μόνιμες σχέσεις, τότε μπορεί να μην γίναν πραγματικότητα, να μην έγιναν τίποτα απολύτως, εξουκαι για τις μούντζες αλλά τι θα πει ο κόσμος….
Όταν με πιάνει κατάθλιψη τι κάνω; Αναπολώ το ΝικολάΜπουαλώ και τα κορίτσια του Καν – Καν. Ο Νικολά γύριζε ευνουχισμένος στην Μονμάρτη, διάβαζε τα ποιήματα του και τα κορίτσια των μαγαζιών τον λάτρευαν. Ευνουχισμένος ψυχή και σώμα. Σαν τους ευνουχισμένους άντρες, - γιατί ελάχιστοι άντρες δεν ήμαστε - χαιρόταν την ζωή έστω και χόλος χωρίς να κρύβει τίποτα. Γιατί ο αντρισμός του ήταν στην ψυχή. Όχι στο μόριο. Τους έχετε δει πως τρέχουν στις πιάτσες. Ξελιγωμένα λαγωνικά. Αυτά που στο σπίτι καναν την κότα. Με γυναίκα και παιδιά. Αλλά θεωρούν τον εαυτό τους πιστούς. Γιατί ποτέ ένα εκδιδόμενο πρόσωπο δεν μπορεί να γίνει το τρίτο πρόσωπο. Όσο και αν ο ΝικολάΜπουαλώ ήταν ανάγνωσμα για μας, πριν το Ζενέ και Φουκώ, αλλά μετά από τον Μπωντλαίρ και Ρεμπώ.
Και τα κορίτσια του Καν – Καν. Ποτέ δεν τα είδα. Μόνο τα φαντάστηκα. Αυτά που χαιρόντουσαν την ζωής τους με χορό και ένα μπουκάλι Αψέντι. Και σε καιρούς πραγματικά δύσκολους. Και όταν λέμε δύσκολους δεν ήταν μόνο η φτώχια. Τότε που τα καμπαρέ ήταν στην ακμή τους. Και για τους φτωχούς. Τώρα ούτε απέξω δεν μπορεί να περάσει φτωχός. Στα υποκατάστατα των καμπαρέ. Που τότε τα δούλευαν καλλιτέχνιδες πραγματικές με μπρίο και ταπεραμέντο και τώρα στα ξεβρακωτήρια καμιά τους δεν έχει περάσει έστω και για μια ώρα μάθημα από σχολή χώρου. Και θεωρούνται αρτίστες, που τέτοιες αρτίστες έχω δει με το τσουβάλι, σε μαγαζιά όπως στο «Λάδι στην Φωτιά» δίπλα από τις γραμμές του ηλεκτρικού, κατά κύριο λόγο κομμώτριες να χορεύουν πάνω στην μπάρα, με φούστες μίνι της κακιάς ώρας, και κουραδοκόφτη ως υποψία εσώρουχου άσματα του θεού της πίστας και των λαϊκών καημών Παντελή Παντελίδη, που στην κηδεία του που έγινε στην Ν. Ιωνία, γιατί ήταν λαϊκό παιδί αυτό κυρίως, αλλά ο δύστυχος δεν είναι ιδέα τι σημαίνει λαϊκό, μαζευτήκαν και σημειώθηκαν τόσο λιποθυμικάεπεισόδια, που ούτε στην κηδεία της Σωτηρίας Μπέλλου, δεν σημειωθήκαν. Γιατί το περιθώριο πρέπει να λάμπει στα αστέρι και όχι μόνο στο Mad. Ο ένας σε τρέχα γύρευε περιοχή και η Σωτήρια στην Μητρόπολη της πρωτεύουσας, και εντελώς υποκριτικά. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι την Μπέλλου θα την έκλεγε και ο Μπαούλω και τα κορίτσια του Καν - Καν, τις νύχτες, φρέαρ αρτεσιανό, που κανένας δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει το τι σημαίνουν. Ο κάβλα γοητεία και ουσία. Τώρα που ο καθημερινός θάνατος μας αγκαλιάζει οριστικά. Κανείς δεν γλυτώνει, κανείς δεν θα γλυτώσει… Και μην λέμε η κρίση. Για μεγαλείο ψυχής ομιλώ.
