ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΜΟΥ
Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου / 00:21
Με ταλανίζει το μαύρο της νύκτας.
Επιλέγει να κάθεται απέναντί μου
και να γευματίζει κάθε βράδυ με την ευαισθησία μου.
Κάποιες φορές και με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Λειτουργία σαν θηρίο, και εμένα, το θήραμα, με κατασπαράζει.
Εισβάλλει στο εσωτερικό μου και σχίζει, ξεριζώνει, κατατρώει.
Μια σειρά από επιθετικές ενέργειες
γιατί μόνο επιθετικό μπορεί να είναι.
Στην απόπειρα να αμυνθώ, χάνω τον έλεγχο.
Για ακόμη μια νύκτα, παραδίδομαι στην αγαλλίαση,
που προσφέρει τόσο η καταστροφή όσο και η φθορά,
στην τραχιά ευχαρίστηση.
Παρασκευή, 29 Δεκεμβρίου / 00:13
Το κρασί που είχα προσφέρει νωρίτερα στον εαυτό μου
στεκόταν ακίνητο εκεί, στην ίδια θέση.
Αναρωτιόμουν πόσο καιρό ακόμα θα εξανάγκαζα τη θερμή,
που είχε εγκλωβιστεί, να βουτήξει στο κόκκινο πηγάδι και να πνιγεί.
Σε εκείνη τη δεξαμενή οίνου που επέτρεπε στα άψυχα κορμιά των αστεριών να κολυμπούν πλάι, στα ετοιμοθάνατο δικά μου.
Σάββατο, 30 Δεκεμβρίου / 00:02
Σηκώνω το ποτήρι κρασί και πίνω.
Πίνω μια - δυο γουλιές στο όνομά σου.
Αφήνω τις σταγόνες να κυλήσουν αργά στα τοιχώματα του λαιμού μου
κι ύστερα βήχω στην προσπάθεια να συζητήσω με τα χνώτα σου,
με τον απόηχο της φωνής σου, που κάθεται απέναντί μου.
Όταν θα είσαι αναγνώστης του μονολόγου μου,
φαντάσου με να στέκομαι στην άκρη της τραπεζαρίας
και να γελώ απελπισμένη,
καθώς η επιθυμία μου θα φορεί τα υποδήματα του ναύτη και θα σαλπάρει.
Αντίθετα με εμένα.
Εμένα που τα χέρια μου δεμένα στην άγκυρα του αδιεξόδου,
αδυνατούν να απογειωθούν.
Με αποτέλεσμα να καθίσταμαι ίχνη να εκφραστώ,
να αφήσω το αποτύπωμά μου στο λευκό χαρτί με τη ριγέ γραβάτα που αναμένει να…
λερωθεί από το λεκέ των λεγόμενων μου.
Ή απ τη βαθιά κόκκινη κηλίδα
που τρέχει να ξεφύγει από τα χείλη μου, ενώ μιλώ.
Κι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο το βράδυ,
ασθενή του ερέβους,
κοίτα πως παρεκκλίνω,
κοίτα πως χαμογελά εις βάρος μου,
κοίτα πως τα έκανα όλα θάλασσα χάρη στην τρικυμία του οίνου.
Το βράδυ είναι απατηλό.
Το βράδυ θα με κατακερματίσει.
Θα με γδύσει και θα με προτρέψει να συμμετάσχω συναισθηματικά στο παιχνίδι,
δίχως κανόνες και διαλείμματα ή ανακωχές.
Θα με παρασύρει σα χείμαρρος στα βράχια της μοναξιάς.
Και φοβάμαι να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου.
Το βράδυ - πάλι - θα μείνω μόνη.
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
είμαι 17 ετών. Φοιτώ στη Β’ Λυκείου του ΓΕΛ Ασπροπύργου. Συνήθιζα να γράφω από μικρή ιστορίες και στίχους. Βέβαια στη συνέχεια αυτό εξελίχθηκε. Κατέληξα να αγαπώ τη συγγραφή και να καταφεύγω στην έκφραση όσων αισθάνομαι μέσα από τις λέξεις. Το μολύβι έχει γίνει πλέον η συντροφιά μου.