ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Ο Αλμπέρτο έγραφε πως αυτός που κρύβεται μέσα στις σκιές
είναι κατάσκοπος· αυτός που κρύβει μέσα του σκιές είναι
καλλιτέχνης. Εξαρτάται ποια μορφή κρυφτού του άρεσε από μικρός.
Ποιητή ορίζει τον καλλιτέχνη της κατασκοπίας, αυτόν.
Αναγνώστη ορίζει τον κατάσκοπο του καλλιτέχνη, εμένα.
Οι δύο έννοιες δεν μπορούν να υπάρξουν αυθύπαρκτες· είναι
ένα τάνγκο χωρίς φουστάνι, είναι ένα πρόσωπο χωρίς μόνιτορ.
Γι’ αυτό και αποφασίσαμε πως δεν μπορεί να υπήρξε ποτέ μια
πρώτη συνάντηση.
Όχι επειδή δεν βοηθάει η μνήμη.
Κυρίως επειδή κρατήσαμε κι οι δύο τις άκρες μιας σιωπής
πάνω στο χαμηλό επίπεδο.
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ
Το αγαπημένο θέμα του Αλμπέρτο ήταν η διοργάνωση ενός
τηλεριάλιτι ποίησης. Ανόητοι, έλεγε, έτσι θα ‘ρθει η ανάπτυξη
της ποίησης, έτσι θα την ανοίξουμε στο λαό που θα διψάσει.
Όταν κατάφερε να το οργανώσει, πήρε τη θέση του αρχικριτή
και με επίσημο ύφος ανακοίνωσε στην πρώτη ζωντανή
εκπομπή:
η τηλεόραση, κύριοι, είναι πολύ σοβαρός θεσμός για να
αγνοεί την ποίηση•
κι η ποίηση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να διακορεύεται
από μια κάστα ανθρώπων.
Εγώ, ως παρουσιαστής, πήρα τον λόγο: κύριε Φιλντιτσίνι,
έχετε δει διακορευτή όταν μεγαλώνει να γίνεται παιδάκι;
Ναι, είπε ο Αλμπέρτο, αλλά στον πραγματικό κόσμο.
ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο καθηγητής Θεολογίας Ποιητικών Βίων ήταν διακοσίων
είκοσι δύο ετών· νευρικός με μισό πακέτο τσιγάρα σε κάθε
παράδοση. Ένα σημείο εξακρίβωσης, είπε, ένα σημείο πέρα
από κουβέντες τόσα χρόνια κανείς.
Σήκωσα χέρι. Στο πείραμα ηθικής που πρέπει να εφαρμόσετε
στέκεστε μπροστά στον θάνατο· διαλέγεις και παίρνεις, σας λέει,
ή ανοίγω την πόρτα ή σε στέλνω πίσω να σ’ αφορίσουν.
Αφόρητε νέε, ούρλιαξε ο καθηγητής. Ύστερα σηκώθηκε, με
πλησίασε και είπε απαλά
: πέρα δώθε αμήν, καθίκι.