Όλοι παίρνουμε κάτι από άλλους , είπες.
Πήρες το παλτό του πατέρα σου
Τις γόβες της μητέρας σου
Το κραγιόν της αδελφής σου
Το λίκνισμα της γιαγιάς σου
Την φωνή της θειας σου
Το ύφος της Marilyn και βγήκες.
Όμως εσύ έμεινες στο σπίτι.
Επί οίνοπα πόντον
Καμιά φορά αυτός που φεύγει
δεν είναι απλά μια αναχώρηση, δεν είναι διάλειμμα
δεν είναι απουσία, ούτε αποχωρισμός.
Καμιά φορά αυτός που φεύγει είναι εγκατάλειψη.
Eίναι ένα καράβι με μαύρα πανιά
πλέον επί οίνοπα πόντον.
***
Δεν είναι άδεια η καθημερινή ζωή
είναι γεμάτη από την ψυχοπαθολογία μας
που παλιρροϊκά πλημυρίζει πεζοδρόμια και ασφάλτους
κάθε βράδυ άμπωτις την αποσύρει.
Λιώνουν τα παγόβουνα και πνίγονται στην πλατεία οι θεατές
της βραδινής παράστασης.
Τις Τετάρτες έχει λαϊκή απογευματινή.
Δεν είναι άδεια τα βλέμματα
είναι γεμάτα απόγνωση και ρύπους
σκαρφαλώνουν στα συρματοπλέγματα ικετεύοντας λίγο αίμα
από τις πληγές της απόδρασης.
****
Επιμένουν. Η τρίχα όχι τα μαλλιά
ο στίχος όχι το ποίημα
η ψηφίδα όχι το μωσαϊκό
ο μαστός όχι η μάνα
η χώρα όχι ο κόσμος
το φιλί όχι ο έρωτας
ο έρωτας όχι η αγάπη
η σφαίρα όχι ο φόνος
η πέτρα όχι το άγαλμα
η κλωστή όχι το πουκάμισο
η βρισιά όχι ο θυμός
το σημαινόμενο όχι το σημαίνον
ο θεός όχι η φύση
το δάχτυλο όχι η σελήνη
η νότα όχι το τραγούδι
το χρώμα όχι ο άνθρωπος
η ράτσα όχι ο σκύλος
το δάκρυ όχι το κλάμα
το κόμμα όχι η πολιτική
εγώ όχι εμείς
η ατάκα όχι η σκέψη
η γνώση όχι η επίγνωση.
Υπομένουμε.