Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Στον Μ. Παπαδόπουλο
Αγόρασα ένα μικρό πήλινο
κοκοράκι
χωρίς τη φωνή του
χρωματισμένο αλλά χωρίς τη
χρωματισμένη αυγή
ήταν μόνο του
μέσα στη βιτρίνα του μαγαζιού
όπως όλοι οι θνητοί
μέσα στη βιτρίνα του κόσμου
σιωπηλό όπως ήταν το σύμπαν
στην αρχή του
χωρίς καμιά δυνατότητα παρά
μόνο μέσα στο μυαλό ενός Θεού
που δεν άντεχε να μην ακούει
όργανα και προσευχές
προς τιμήν του
Όπως το σύμπαν χωρούσε κάποτε
στην παλάμη του έτσι και τούτο
το δώρο χωράει μες στο κουτί
και στην ομορφιά του
Τα χέρια που είναι καμωμένα
για να σπάζουν και ν΄αγαπούν
καμωμένα για να μπαίνουν
σε γάντια δερμάτινα
ή λαστιχένια χειρουργού
παιζογελώντας το χαϊδεύουν
όμως ό,τι δεν έχει σάρκα και
φωνή ό,τι δεν διαμαρτύρεται
μεγαλώνει την έπαρση
των γούνινων ανθρώπων
Αυτοί που σπούδασαν τους
αριθμούς και τους
αλγόριθμους κατέχουν το
ηλεκτρονικό πλεόνασμα
είναι αυτοί που ταυτίζουν
στις χυδαίες αγορές το όμορφο
με το χρήσιμο
οι άλλοι οι υπόλοιποι
οι μικροσκοπικοί άνθρωποι
που ντρέπονται να πατήσουν
τη γη προσανατολίζονται
στα άστρα
σιωπούν χώνοντας ένα
μακρινό γαλαξία στο στόμα τους
κι ενώ θα έπρεπε να εγκαινιάσουν
τις νέες αισθητικές παραιτούνται
εγκαίρως
γιατί κάθε βρέφος που εμφανίζεται
είναι ένας ολοκαίνουργιος γέρος
ξέρουν καλά πως τίποτα δεν διαρκεί
παρά μόνο η κίνηση
και ο αδάμαστος χρόνος