Άκουσμα της γαλήνιας φωνής
και ξάφνου ξεκινάει η ζωή.
Έπειτα, ηχηρή βροντερή φωνή
και επικρατεί ο θάνατος μες την ζωή.
Κτίρια, φώτα, πόλεις,
που αγοράζουν την ζωή σου το πρωί
και ύστερα, σαν έρθει το σκοτάδι
την πωλούν μισοτιμής.
Σε έναν έμπορο σκοτεινό, κλειστό, εγκλωβισμένο
σε ένα μελανό τσιμεντόχαρτο.
Ήχοι αρχικά μελωδικοί, ρυθμικοί,
που σε προσκαλούν σε έναν ακόμη χορευτικό συνειρμό.
Σκέψεις σαν άλλοτε ονειρικές
και ιδέες που τρέχουν
την πράξη να προλάβουν.
Και μετά, επικρατεί η σιγή,
αυτή η χαμένη σιωπηλή μορφή
και η απεμπλοκή του νου
από οποιαδήποτε νοητική συζήτηση,
από κάθε οπτική αναζήτηση.
Πελώριο μοιάζει το ανάστημά σου
σιμά στην αντανάκλαση του ηλίου.
Μα πόσο μηδαμινό γίνεται το ύφος σου,
σε πόσο μικρό μετατρέπεται το ύψος σου,
πλάι στα μουγκρητά της ηχούς;
Το εκτυφλωτικό φως
σε οδηγεί στη σκηνή
της πιο γελαστής φαρσοκωμωδίας ,
και το σκοτάδι των αστέρων
σε αρχαίο δράμα, σε αναγκάζει
να γίνεις ένας ακόμη μοναχικός θεατής.
Εκπρόσωπος της ειρωνείας, μέρος του σαρκασμού.
Αυτή η ρητορική ομιλία
με την πιο πολύπλοκη επιχειρηματολογία
και την μεγάλη συγκέντρωση του λαού.
Τι αντινομία που δημιουργείται
με την φεγγαροστολισμένη σου εσωστρέφεια,
με την ατομική ανάγνωση
των εγκλωβισμένων σου συλλογικών επιχειρημάτων;
Ήλιος και φεγγάρι.
Μπλε της θαλάσσης
και γαλάζιο του ουρανού.
Τα βήματα που ήταν μεγάλα
μες τον ασφυκτικό δρόμο,
έγιναν πλέον μικρά
και από το έρεβος αφανέστατα
και λαβυρινθικά.
Χειρονομίες που ήταν ξεκάθαρες,
σύμβολα που έμοιαζαν φανερά,
πίσω από ένα αδιάκριτο σήμα καπνού
άρχισαν να φωλιάζουν
και τον βίο τους να σκοτεινιάζουν.
Δρόμος καλοφτιαγμένος,
με διπλή στρώση τσιμέντου.
Έστω και αν γλιστρήσεις,
τα πόδια σου δίπλα στο έδαφος
γρήγορα θα συναντήσεις.
Και από την άλλη δρόμος μισοφτιαγμένος,
μελανόμορφος και απομονωμένος.
Συνομιλίες αργές
γίνονται πια βιαστικές,
ίσως και εξαντλητικές.
Η φωνή κουρασμένη, εξουθενωμένη, νωχελική,
ψάχνει τον Μορφέα της για να σωθεί.
Η κούραση του δέρματος
ξεκουράζει πια την ψυχή.
Φύση, καλυμμένη από τον ουρανό,
ξεκινάει να παίζει κρυφτό
με τον πιο μακρινό γαλαξία,
που τα άστρα του τον έχουν εγκαταλείψει
και το φεγγάρι δεν το έχει πια κοντά του,
το ρομαντικό και αχανές του κάλλος να εμπλουτίσει.