`
1.
1.Η νύχτα στο έπος
Πάνω στην άρπα της μοναξιάς στη ψυχή και στα μάτια
κραυγάζει το πτηνό της καρδιάς μου μοιρολόι
το αιματηρό ρεφρέν βαθιά μεσ’την καρδιά μου
αν το δάκρυ ηταν νύχτα, η μήπως η νύχτα δάκρυα.
Το τραγούδι μου έκλαιγε και έσκιζε τη μαύρη νύχτα
και τ’αστέρια σβήνανε βαθιά, τρέμοντας εκεί πέρα
σαν στίχοι επιτάφιου με θερίζανε μεσουρανού
αν η νύχτα ήταν προσευχή η μήπως η προσευχή ήταν νύχτα.
Στην εκκλησιά μακριά απ τον εαυτό μου όπου δεν ακούει ο θεός
με τον άνεμο που σβήνει κεριά και βλέμματα δικά μας
σε βλέπω και πεθαίνω κοιτάζοντας μες στο βαθύ σκοτάδι
όταν πάνω απ’τον τάφο της νύχτας μου απλώνεσαι σαν σταυρός.
΄
2.
H θάλασσα
Μια λέξη αστράφτει σαν πανί στον ορίζοντα εκεί
κραυγάζει το άπειρο στο κενό ένα πανί.
Εγώ-σάρκα κοιματιστός απορροφούμαι γαλάζιος
με τα πικρά ιόντα κλαίω στη σιγή
τη σιωπή όπου δεν πεθαίνεις εσύ.
Όλη η ζωή σου…η κατάκτηση ενός καιρού
του χρόνου που έχει μονάχα μια μεγαλειώδη στιγμή
το θανατηφόρο νόημα αν ήμουν εγώ ο πνιγμένος
η εσύ πνίγηκες τόσο όμορφα
μες στο βλέμμα μου το βαθύ.
Μια λέξη, ενα πανί,ενα μαντάτο καμένο στάχτη:
η μεγάλη μας φιδογυριστή πομπή.
Είναι ότι απόψε έχει μείνει απο την μοίρα μας
δεμένη με το τόσο λεπτό νήμα
στη δική σου μοιραία ακτή.
`
3.
Ευχετήρια κάρτα
Άντε στην υγειά μας μόνο για σήμερα
τα ποτήρια βροντίξτε δυνατά
ας σπάσουν σαν μάτι στο γεμάτο τραπέζι
αμάν γιατί άυριο δεν θα βλέπουμε ξανά.
Στην υγειά σου και στην δικιά μου
η λησμονιά για πάντα ας ξεχαστεί
ας σπάσουμε τα λόγια που δεν μου λες
και τη βίβλο που δεν επιτρέψαμε να διαβαστεί.
Στην υγειά σου δέντρο και εαυτέ μου
σπασμένο χαμόγελο όταν αναπάυεσαι εν’ειρήνη
στο κρασί που πίνει τον μεθυσμένο πεπρομένω
στη στάχτη της σιωπής γραμμένω.
Στην υγειά μας, ας πιούμε ξεχνώντας
τα πικρόγλυκα μάυρα που μας λένε
και τις αμαρτιές της νύχτας
όταν σχηματίζεται η μορφή της αλήθειας.
Άντε στην υγειά μας κάτω απ τον αμυδρό φως
να γιορτάσουμε για το τραγούδι τον διαλυμένο
άσπρο πάτο το ποτήρι με οτι μας έχει μείνει
πάνω απ τον τάφο του χρόνου που σκοτώσαμε ήδη.
`
4.
Τα δικά σου καρδιοχτύπια
Πέρα απ’τους ορίζοντες καθηλώθηκαν οι φουρτούνες
μιας ψυχής απο σένα χωρίς αμάρτημα και λάθος
Στο στήθος τους τρελαμένη από εφιάλτες
η καρδιά μου μάχεται με τα χτυποκάρδια όλο πάθος.
Στους βυθούς της θάλασσας χάνονται τα βλέμματα
των ματιών σου και η πνοή ενός τραγουδιού μοναξιάς
ψαλμένος απο μένα βαθιά μέσα στο πόνο
που έσβηνε στο χτύπο εκείνης της δικιά σου καρδιάς.
Και πεθαίνω σε θάλασσες-στεριές στους ορίζοντες παγώνω
εκατοντάδες πέτρες σίσυφος μέσα μου κρατάω.
Στον αιώνιο δρόμο, κόκκινη και τρελαμένη
με τα δικά τις καρδιοχτύπια
μάχεται η καρδιά μου.
`
5.
Καθημερινή λειτουργία
Για ένα όνομα,χωρίς πέτρα και μετάνοια
αμαρταίνω στο χρόνο που δεν ήρθε
στο όνομα του Πατρός και του υιού που δεν ξεχνάει
και του πνέυματος
που έναν άλλον παρακαλάει.
Στο όνομα του ματιού και του αγίου βλέμματος,
του ανέμου γύρο σου και του ήχου του γέλιου σου
αμαρταίνω και σωπαίνω καμμένος στάχτες και λέξεις
βαθιά στην καρδιά μου
στο κόκκινο βάζο της αποτρέφωσης.
`
6.
Η λίμνη
Στο βυθό του λες να πεθαίνω τόσο γαλάζιος
η μήπως η μοίρα κυλάει πράσινη ανάμεσα στα φύκια;
Πάνω απ αυτή την πόρτα σκοτεινιάζουμε εμείς
λερωμένοι διαβάτες παλιάς εποχής.
Στο βυθό του λες να ζει ένας ήχος
και ένα βλέμμα που της τύχης δεν χάρισες ποτέ;
Στο βυθό του αιώνες κλέβοντας την γεύση του ανασαίνω
στο καταπράσινο βλαστό ενός τρυφερού φυκιού περιμένω.
`
7.
Πορτρέτο φλου
Εσύ είσαι σαν τα καθημερινά πράγματα
σαν τα μάτια,ο εαυτός μου,σαν το ξύπνημα το πρωί
σαν η γλυκιά μελωδία που μέσα μου ηχεί
και συγκρούεται με τις χαρές και λύπες στη ζωή.
Εσύ εισαι σαν τα καθημερινά πράγματα
σαν το χέρι σου, σαν κιθάρα, σαν η δική μου φωνή
Είσαι το ποτήρι που περιέχει μέσα το διαφανές πιοτό
στον οποίο πίνω και με νόημα μεθώ.
Εσύ είσαι σαν τα καθημερινά πράγματα
σαν η σκέψη που το πρώτο χαμόγελο εξάπτει
σαν ένα μονοπάτι στο δάσος όπου λολούδια ανθίζουν
ένα μακρινό βλέμμα και ένα τρελό όνειρο μαζί.
`
8.
Συμβίωση
Ο χρόνος περνάει για όλους
Η ανθρωπότητα προχωρεί
οι μοίρες ξετυλίγονται
τα λουλούδια μεταλλάσσονται σε μαργαρίτες
οι καρδιές ταλαντέυονται κόκκινη-λυπητερή
ηχούν μέσα μας
σαν μοιρολόι,σαν όνειρο, σαν λειτουργία καθημερινή.
Ο χρόνος περνάει
κάθε τόσο ανθίζει μια σύγχρονη ζωή
οικονομία,συλλήψεις,απληστίες
αγορά, συναλλαγές, φοροδιαφυγή
Εγώ και εσύ έχουμε μια μικρή επιχείριση
ενα μικρό γραφείο τελετών
Μα είναι πολύτιμη πιά η ζωή
κανένας δεν πέρνει απόφαση να πεθαίνει
ουτε ένας πελάτης στο δικό μας γραφείο να φανεί.
Για αυτό εγώ σκάβω τον τάφο μου
και με σκέπαζεις εσύ.
`
9.
Το φθινόπωρο
Εκεί πέρα στην αυλή κυμάνθηκε το φθινόπωρο
σαν ένα κυδώνι ντροπαλό το φθινόπωρο ήταν.
Στο λαιμό της ημέρας έχει κάτσει σαν ντέρτι
Αχ, να ήξερα αν θα έρθει….
Έχω παγώσει και εγώ μέσα του πίνοντας
το κρασί της προσμονής σταλιά σταλιά
μεθυσμένος εντός μου θα παραμείνω
Θα έρθεις, θα με αγαπάς…το ξέρω απλά.
`
10.
Η αιωνιότητα
Ο καιρός περνούσε, παν’από μένα πατούσε
αλύπητα διψούσε, τρελαμένος λιμοκτονούσε
κρυμμένος ύπουλα στις εσοχές των συνειδήσεων
τρεφόταν ασταμάτητα με τις δικές μου αισθήσεις.
Περνούσε, σερνόταν, χόντραινε με τον αέρα
στο παγωμένο μου άγαλμα χωρίς εσένα πείνουσε
στις μακάβριες γιορτές της μοναξιάς καταβροχθούσε
όνειρα, μαράζια, άκρα και μάτια απωθημένα.
Μετά ήρθε η στιγμή που δεν μου έμεινε τίποτα
και ο χρόνος τρελάθηκε,κράυγασε, ούρλιαξε με οδύνη
που δεν μπορούσε να φάει και την ψυχή
γιατι στ’ αληθεια, μονάχα η ψυχή είχε απομείνει.
`
11.
Είναι αίώνια βραδιά
και σαν να περιβάλλει μέσα σ’ένα ρόδι
κόκκινα ρουμπίνια απαγορευμένων σκέψεων.
Η βραδιά
όταν εγώ δαγκώνω
το πικρό κορμί της ημέρας
όταν εγώ λικνίζομαι σαν ώριμο φρούτο
αντικρύ στο προσωπό σου φθινώπορο
χωρίς δάκρυ και θλίψη.
Κάτω από δύο μάτια που τόσο όμορφα πονάνε
καίγεται στάχτη και σιωπηλός
μοναχός ο ήλιος μου.