`
ΠΡΌΛΟΓΟΣ
Το γιασεμί διχοτομεί το πεύκο.
Ραγίζει το κορμί μέχρι τη ρίζα.
Ανάμεσα στα πόδια φτερουγίζουν τα πρώτα φωνήεντα.
Οι αξίες αλλάζουν θέση και αξία.
Και είναι τέτοια η αξία, που μπορεί να ξαναγεννήσει
τον άνθρωπο, τον υπερθετικό γήινο.
Βλέμμα αριστερά,
βλέμμα δεξιά,
σκύβω στιγμιαία.
Το παρελθόν φέρω καλικούτσα,
στο μάρσιπο το παρόν.
Βλέμμα μπροστά.
Ποιος κυβερνά τα λουλούδια της πατρίδας μου.
Είμαι συντεταγμένη, ένας Ήλιος είμαι.
Είσαι συντεταγμένη, ένας Ήλιος είσαι.
Με μια ρίζα ανά χείρας γεύομαι τα χώματα τούτης της γης
και από τη ρίζα αυτή που θα κρατάς
εσύ που δεν έχεις φυτρώσει ακόμη
θα πραγματοποιηθώ μετά το πέρας του χρόνου μου.
`
*
Η ΤΈΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ
Ξύπνησα μέσα σε ένα δάσος από πόδια.
Κοιτάνε προς τα κάτω;
Κοιτάνε προς τα πάνω;
Μη ρωτάς,
μόνο χαλίκια δονούνται,
ξύνουνε το χώμα και τις φλούδες των δέντρων.
Κολλάω το αυτί μου χάμω·
μια ρίζα χιμάει
με βουτάει από τα μυαλά
Βλέπω τις γενιές μέσα στους κύκλους του κορμού της.
Με πονάν τα πρόσωπα.
Αχ να μπορούσα
να ξεριζώσω τα μάτια σας,
να τα φορέσω, να δω
τι χρώμα είναι ο κόσμος σας
ποιος αφήνει
και ποιος;
ποιος παραμερίζει τα άστρα και κοιτάζει από πίσω;
Γη μου,
χρόνο δεν έχει πια κανείς.
Όλα έχουν κρυφτεί κάτω από μπλα μπλα μπλα·
η καταβεβλημένη αλήθεια
το μουνί και η ευαισθησία
η σαγηνευτική ευθύτητα της ομορφιάς
το συναίσθημα και η δημιουργία.
Κρύφτηκαν μέσα στο όστρακο της αμηχανίας της ύπαρξης
στον κόσμο.
Στο επέκεινα υπάρχει ό,τι εδράζεται και αιωρείται στο
επέκεινα
το τώρα όμως ροδίζει σαν αυγή,
επομένως ας δώσουμε πνοή στο κύτταρο
`
*
ΕΚ ΤΩΝ ΈΣΩ
Μια μέρα θα ξυπνήσεις «νεκρός»,
Σιωπή…
Ο διάλογος ανήκει στην αφαίρεση.
Κοιτιέσαι ασταμάτητα με επιστημονική συνέπεια…
…αγγίζεσαι.
Αρτιμελής, τουλάχιστο εξωτερικά.
Όλα είναι στη θέση τους
πιο άκαμπτα και από κορμό δέντρου.
Μα πού πήγε ο χορευτής που λυγίζει πάνω από την
πραγματικότητα;
Το νεύρο που τρυπάει
όπως η ρίζα το τσιμέντο;
Ή μήπως σου άνοιξε τα στήθια η νιότη σαν σεισμός που
ανοίγει τη γη;
Μετατοπίστηκαν όλες οι αξίες,
φύσηξε η αθωότητα κάτω από τα νύχια
και έμεινε το φιλί
στο μάγουλο,
στα φρύδια,
στο αυτί,
στο στόμα.
`
*************************************************************
`
Ο Κωνσταντίνος Τζίμας γεννιέται στις 30 Ιουλίου 1985 στην Λαμία Φθιώτιδος. Γιος ξυλουργού και φαρμακοποιού, ζει πάντα με το ένα πόδι στην εξοχή και με το άλλο στις πόλεις, από τις οποίες αντλεί την έμπνευσή του. Το 2011 αποφοιτά από το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΤΕΙ Πατρών. Παράλληλα σπουδάζει κλασική μουσική. Το 2013 αναχωρεί για το Ηνω- μένο Βασίλειο. Ζει αρχικά στο Μπρίστολ και εν συνεχεία στο Μπέρμιγχαμ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας μέχρι και την ενηλικίωσή του γράφει ποίηση. Αυτό που ξεκίνησε σαν ερωτοτροπία πήρε τη μορφή της πρώτης ποιητικής του συλλογής το 2017.