`
Ο ποιητής ρωτάει για τη Στέλλα
Κρίνε θεϊκέ, κρίνε των Ευαγγελισμών ∙
κρίνε, πρίγκιπα ανθηρέ,
ευωδιαστέ αδερφέ των αγνών αστεριών,
των Απρίληδων κόσμημα.
Σε σένα τα λευκά εγερτήρια των βασιλικών πάρκων,
οι λαιμοί των κύκνων,
οι μυστικιστικές στροφές των ουράνιων ψαλμών,
και στο ιερό στερέωμα των παρθένων το χέρι.
Κρίνε, στόμα από χιόνι όπου τα γλυκά της χείλη
σαν αποτύπωμα αφήνει η Άνοιξη,
δεν κυλάει στις φλέβες σου, το αίμα των άσωτων ρόδων,
παρά το πιοτό το εξαίσιο των μεγαλόπρεπων ανθών.
Κρίνε βασιλικέ και λυρικέ
που γεννιέσαι με το πάλλευκο της ευγενούς όστιας
των καλοκάγαθων μαργαριταριών,
και του αλέκιαστου λινού των ιερών αμφίων,
έχεις άραγε δει το πέταγμα της ψυχής της Στέλλας μου,
της αδερφής της Λίγειας , που γι’ αυτήν το τραγούδι μου
κάποιες φορές είναι τόσο θλιμμένο;
`
*
Μετεμψύχωση
Εγώ ήμουν ένας οπλίτης που κοιμήθηκε στην κλίνη
της βασίλισσας Κλεοπάτρας. Η λευκότητα της
και το αστρικό και παντοδύναμο βλέμμα της.
Αυτό ήταν όλο.
Ω, βλέμμα! Ω, λευκότητα! Και ω, εκείνη η κλίνη
όπου το λευκό της φεγγοβολούσε!
Ω, το πανίσχυρο από μάρμαρο ρόδο!
Αυτό ήταν όλο.
Κι έτριξε, απ’ το μπράτσο μου, η σπονδυλική της στήλη ∙
κι εγώ, απελεύθερος, την έκανα να ξεχάσει τον Αντώνιο.
(Ω, η κλίνη και το βλέμμα και η λευκότητα!)
Αυτό ήταν όλο.
Εγώ, ο Ρούφο o Γαλάτης, οπλίτης ήμουν και αίμα
είχα Γαλατικό , και η αυτοκρατορική μοσχίδα
μου ‘δωκε μια παράτολμη στιγμή απ’ το βίτσιο της.
Αυτό ήταν όλο.
Γιατί σ’ εκείνον τον σπασμό οι δαγκάνες
των μπρούτζινων δαχτύλων μου δεν σφίξανε,
εν είδει αστείου, της ολόλευκης ρήγισσας το λαιμό;
Αυτό ήταν όλο.
Με σύραν στην Αίγυπτο. Με την αλυσίδα
φορεμένη στο σβέρκο μου. Με κατασπάραξαν μια μέρα
τα σκυλιά. Το όνομα μου, Ρούφο ο Γαλάτης.
Αυτό ήταν όλο.
`
*
Πέρνα και ξέχνα
Προσκυνητή που μάταια ψάχνεις
έναν δρόμο καλύτερο από το δρόμο σου,
πως θες εγώ να σου δώσω το χέρι,
εάν το σημάδι μου, σημάδι σου είναι Προσκυνητή;
Στον προορισμό σου ποτέ δεν θα φτάσεις ∙
το θανατικό κουβαλάς μέσα σου σαν το σκουλήκι
που σου ροκανίζει ό,τι ανθρώπινο έχεις…
Ό,τι ανθρώπινο έχεις και θεϊκό!
Συνέχισε ήσυχα, ω, περιπατητή!
Ακόμη σου πέφτει πολύ μακριά
εκείνη η άγνωστη χώρα που ονειρεύεσαι…
Και είναι κακό να ονειρεύεσαι. Πέρνα και ξέχνα,
γιατί αν επιμένεις να ονειρεύεσαι, επιμένεις
πάνω στη φλόγα να φυσάς της ζωής σου.