ΓΚΡΙΖΟΙ ΚΡΟΤΑΦΟΙ
Γκρίζοι κρόταφοι
γκρίζα σύννεφα.
Αυτή η αξεδιάλυτη κατάσταση
αυτή η ανεπιβεβαίωτη μοναξιά
φωταγωγεί την πραγματικότητα.
Ξεραμένα πηγάδια
γκρεμισμένες ξερολιθιές.
Ένα σύνορο ανάμεσα σ’ έναν καιρό περασμένο
και σ’ έναν άγνωστο.
Απ’ τη δύση έρχεται καταπάνω τους
το μέτωπο του χιονιά
με προπομπό
μια κηλίδα μαύρο σύννεφο…
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
Εκείνο το βράδυ έπαιξε φυσαρμόνικα
χωρίς να μιλάει.
Δύο αστέρια είχε αρπάξει απ’ το στρωμένο τραπέζι
πάνω απ’ τους γκρεμούς
στη μύτη της σκιάς του δέντρου
με τον ορίζοντα ένα άλμα μόνο απόσταση
μια κίνηση πάνω απ’ το κενό.
Να κάθεται τις νύχτες στο μπαλκονάκι
να χαζεύει τον ωκεανό που παίρνει τα ταξίδια.
Κι όταν έρχεται νεαρή βροχή,
όλα σιωπηλά
και τα νερά ακίνητα.
Εκείνο το βράδυ έπαιξε φυσαρμόνικα
χωρίς ν’ απαντάει…
ΗΤΑΝ ΣΟΥΡΟΥΠΟ
Θα σας διηγηθώ με συντομία τι είδα…
Ήταν σούρουπο. Είχα χαθεί,
δεν είχα άλλον ακόλουθο απ’ τον σκύλο μου.
Μπήκα σε σπίτι παλαιό απεριτείχιστο
γερμένο από σεισμό του 464 π.Χ.
Τα γεγονότα κολλημένα στις κολώνες.
Συζητήσεις ήρεμες από το διπλανό δωμάτιο,
πολιτικοί, φιλόσοφοι, ποιητές και στρατηγοί.
Καλώς τον, είπαν
Πες μας πώς ζουν οι άνθρωποι μετά Χριστόν.
Ο ήχος των αιώνων.
Πάμπολοι ναοί κατεστραμμένοι. Πεθάναν οι Θεοί.
Τριγύρω ξερολιθιές πανάρχαιες. Όμοιες με ρυτίδες.
Χάσαμε την αρχέγονη σχέση με την φύση. Ζούμε μακριά της.
Τα παλιά μας γεμάτα Ιστορία ρούχα
βάλαμε στο πλυντήριο (το ξέρετε;) και χάθηκε το παρελθόν.
Γλιστράμε από το ένα άκρο στο άλλο έρμαια των καιρών.
Έφθειρε ο χρόνος την παιδικότητα. Αγοραία πρότυπα.
Πληκτικά αποπνικτική επιβίωση.
Ψίθυροι μελαγχολικοί από το διπλανό δωμάτιο.
Σκοτεινιάζει και κρυώνω. Η καρδιά μου χτυπάει σαν σφυρί.
Ένα τζάμι σπάει σε χίλια κομμάτια.
Ετούτη την παράξενη νύχτα που στον κόσμο είναι νύχτα και βρέχει,
ο κόσμος είναι πάντοτε βροχερός.
Πρωί-πρωί παίρνω τον σκύλο μου και ξαναχάνομαι…