Αχρεωστήτως
Αχρεωστήτως καταβληθέντα
θα ‘ναι τα χρόνια σου από δω και πέρα
Και μην ξεχνάς να λες κι ευχαριστώ
γι’ αυτό το ανεξόφλητο ζωής που σου προκύπτει
Αλίμονο! Κάποιο τρόπο θα βρεις να το καλύψεις
Aς πούμε με λιτή διαβίωση –και πώς αλλιώς σ’ αυτή την ηλικία
Έχεις στην άκρη κι ένα μερτικό
αχρεωστήτως βάσανα καταβληθέντα
προσεκτικά γραμμένα στο τεφτέρι
να μπουν στον ισολογισμό σε μίαν ανάγκη
Η μνήμη βλέπεις όσα δεν βολεύουν τα διαγράφει
Τώρα να είμαστε σαφείς
Όχι πως είναι αλήθεια για ζωή τα επιπλέον αυτά χρόνια
Μάλλον προς γνώσιν και συμμόρφωσιν
με την ιδέα της αναχώρησης μου μοιάζουν
Για να μη φτάσεις πέρα εκεί απροετοίμαστος
και να ‘χεις γίνει βάρος του εαυτού σου κι από πάνω
Απαπα! Δε θα σε περιποιηθεί όπως σου πρέπει
εκείνος ο περαματάρης άμα του καταφθάσεις σα στραβάδι
Γι’ αυτό σου λέω. Δεν τα χρειάζεται η ζωή αυτά τα χρόνια
Μόνον ίσως ο βίος να τα αξιοποιήσει
μ’ άλλο τρόπο
`
*
Η πρώτη ύλη του κόσμου
H πρώτη ύλη του κόσμου
ως αγάπη επικάθηται
στη μνήμη του μέγιστου θαύματος
Σοφή του σύμπαντος σκόνη
που ραίνει τα κύτταρα
με όνειρα μιας άλλης υπόστασης
Ο χρόνος ωστόσο δεν βιάζεται
Σαν έρθει η ώρα της μύησης
στο αλλού θα μπορέσω να είμαι
χωρίς το εγώ μου
ωσεί τελειότητα
Που οίδα επιτέλους το αύριο
το χτες και το τώρα
το παν και το τίποτα
σαν άπειρου κάλλους ενότητα
`
*
Πρόσφυγας
Γεύτηκα της ζωής τα δώρα
Του έρωτα τα μεθυσμένα μέλη
Της ειλικρίνειας το δικαιωμένο βλέμμα
Τη γεύση την αχόρταγη της γνώσης
Τη μυρωδιά της χλωροφύλλης στο λιβάδι
Της θάλασσας το άπατο μυστήριο
και του ουρανού το αναπόδεικτο γαλάζιο
Όλα εδώ θα μείνουν όταν φύγω
Στο διαβατήριο μια λέξη μόνο
θα ‘ναι το σύνθημα για να περάσω
απ’ το εδώ στο αλλού όπως μου πρέπει
«Πρόσφυγας»
Να ξέρει αυτός που θα με οδηγήσει
Πως διόλου δεν διαφέρω από τους άλλους
`
*
Σε τόνους δύο
σε τόνους δύο
μείζονες και ελάσσονες
τα ένθεν της λύπης
και τα εκείθεν της χαράς
του έρωτα το άρρητο
ή του θανάτου το σοφό
της ύπαρξης δονούν το ελάχιστο
Το σύμπαν πάλλεται εκεί
σε άυλες αρμονικές
Κι όπου ο λόγος δεν αρκεί
εκεί
στης μουσικής το μεγαλείο
σε μέθη ονείρου ακροπετώντας
αναστενάζει το εγώ
λυτρωτικά
σε τόνους δύο
`
*
Ακριβώς όπως
Νιώθω μια σύγχυση ως προς τις καταστάσεις•
ακριβώς όπως
αρμόζει σε όντα ατελή και πληγωμένα να υπάρχω
Άλλη εξήγηση δεν έχω να μου δώσω
Ακριβώς έτσι να υπάρχω
μες στην αμφιθυμία αυτού του κόσμου
με οργή συχνά
συχνά με αδιαφορία
Και να κοιμάμαι σε στρώμα ανήσυχο με όνειρα εφιάλτες
αφού έτσι στρώσαμε εδώ και χιλιετίες
Κι αν μια σταγόνα πόνου ακόμα αντέχει
ακριβώς τόσο λίγη όσο ένα δάκρυ
κι αυτό παρήγορο είναι στην παρούσα συγκυρία
Γι’ αυτό το ελάχιστο ευαισθησίας
μπορεί να μοιάζω με άνθρωπο ακόμα
`
*************************************************
Bιογραφικό Σημείωμα
Η Κατίνα Βλάχου γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γαλλία και εργάστηκε στην Κολωνία, την Αθήνα και την Κέρκυρα, όπου ζει από το 1988.
Έχει γράψει τα βιβλία: Η Υπόθεση των Νημάτων, σπονδυλωτό μυθιστόρημα, ( Έψιλον 1996 και σε επανέκδοση με τον τίτλο Νήματα, Διώνη 2015), Το Πέταγμα του Γλάρου, πεζογραφήματα, ( Έψιλον 1996), Έρως Ημίεργος, αφήγημα, δίγλωσση έκδοση, (Ακρωτήρι 2005 και Λοράνδου 2011), Οι Ψίθυροι στους Τοίχους, μυθιστόρημα, (Ροές 2009), Ατάκτως Ειρημένα, ποιήματα, (Λοράνδου 2012) και Ο Χρόνος της Ελευθερίας, αφήγημα, (Λοράνδου 2013) Το τέμπο των καιρών, ποιήματα, (Περισπωμένη 2015), Η λιτάνευση του ιχθύος, διηγήματα, (Φιλύρα 2017)
To αφήγημα Έρως Ημίεργος εκδόθηκε στα αλβανικά, (Dituria 2012) και Η Υπόθεση των Νημάτων επίσης (Νeraida 2013).
Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Καταφύγιο, Πόρφυρας και Νέα Εστία καθώς και στο διαδίκτυο και άρθρα της στον κερκυραϊκό περιοδικό τύπο.