ΞΑΠΛΩΣΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
Στο μπιτσόμπαρο αναζητώντας καταφύγιο
και η θάλασσα να ροκανίζει την ακτή
πεδίο αδέσμευτο ο Παράδεισος ανέκαθεν
άδειες σκέψεις περπατούν-σαν τον Ιησού- στο νερό.
΄Ομως εσύ
δυσκίνητη ξαπλώστρα μου
πεπρωμένο είσαι.
Πεπρωμένο είσαι, ω κράτος της ανάγκης,
(εμφανίζεσαι εδώ σαν σερβιτόρα).
Φέρε τον καφέ μου της παρηγοριάς!
Άφησέ με μόνο
με το αμείληκτο ερώτημα:
“εσύ τι έφερες”
“από το τάλαντο”
“που σου παρέδωσα;”
-Απαιτητικός αφέντης η Ομορφιά!
-Να μιλάς
σαν καλοκαιρινή βροχή
όπως
η χειμωνιάτικη
λιακάδα.
(Σωτηρίτσα Αύγουστος 2016)
ΑΡΡΗΤΟ
Ο θρίαμβός μας στην αδέσποτη δύναμη.
Το άδειο σπίτι, που δεσπόζουμε εμείς,
σαν να ΄μαστε αράχνες.
Μεγαλώνοντας πάντοτε
φτάνουμε απρόσιτοι
κι οι αγκαλιές μας είναι τώρα γκρεμοί
τα βράχια που πέφτουν
χάδια μας.
Τρέμουν αυτοί
που τα νιώθουν να έρχονται.
Τρέμουν.
Αυτό που δεν γνωρίζεται.
Αυτό που καμιά συντριβή
δεν θα ονόμαζε.
ΤΟΠΙΟ
Καμιά γαλήνη πράσινη.
Συγγενής της γαλάζιας αγέλης
που καταβάλλει τα σύννεφα
θρεμμένη στη δύναμη
ριζωμένη στη μάχη
αιωνίως συμπλεκόμενη
ατάκτως ερριμένη
ετερόκλητη / ιεραρχία.
ΤΡΟΥΛΟΣ
Αυτή η πετρωμένη χούφτα του Θεού
αυτό το ίχνος ελευθερίας
που εδώ αποτυπώνεται
αυτός ο Οίκος / θηλαστικών πνευμάτων
αιωρούμενος στο ύψος
μεγαλωμένων σπιρτόκουτων.