Με μέτρηση άλλη
Αν οι μοίρες είχαν άλλο όνομα θα βρίσκαμε
Καλύτερα την θέση μας στην υδρόγειο;
Αν το φως ήταν στο δάπεδο θα ήταν
Πιο σκιερές οι σκιές του προσώπου;
Αν γράφαμε με τα πόδια θα αφήναμε καλύτερα ίχνη;
Αν τα νύχια μεγάλωναν προς τα μέσα
Καποια στιγμή θα αλλάζαμε δέρμα;
Θα γινόμασταν διάφανοι;
Αν η μουσική είχε νότες άλλες θα υπήρχε
Η ποίηση πάνω σε βότσαλα;
Αν μετρούσαμε ανάποδα θα μίκραινε
Η αθωότητα ;
Αν η γη ήταν δέρμα μάσκας και γυρίζαμε
Μέσα έξω το έξω
Θα γλιτωνα το νερό στον πυρήνα;
Αν οι λεπίδες από τα ψάρια πετούσαν σε ουρανό
Τα αστέρια θα έβρισκαν τρόπο να τρυπώσουν
Στα βάθη της θάλασσας;
Θα έδειχνε δρόμο
Η πεθαμένη προ πολλού αυταπάτη;
Αν τα κοχύλια έφτιαχναν αυτί για άμμο
Σε παραλία ξαπλωμένη ανάγκη
Θα ακουγόταν καλύτερα ο πνιγμός
Από το κέλυφος βάθος;
Αν το οριζόντιο λεγόταν κάθετο
Με άλλη λέξη θα άλλαζαν οι συντεταγμένες της γης;
Αν οι ρίζες ήταν φυλλώματα
Θα ξοδεύαμε τόσο ήλιο για σύνθεση;
Αν τα πόδια ήταν η πρόσοψη θα είχαμε
Με το κεφάλι στέρεο βάδισμα και αμφίβολα όνειρα;
Θα βλέπαμε την αγάπη αν το βλέφαρο έκλεινε
Συνεχώς σε κόκκο ημέρας;
Αν η φωνή έβγαινε από τα αυτιά θα μιλούσαμε
Χωρίς να ακούμε το πιο πολύ;
Αν ο έρωτας ήταν μόνο για κύκνους
Θα μάκραινε ο λαιμός μας και θα βάζαμε μπογιά μαύρη
Στα μάτια και γύρω;
Αν το νερό ήταν γαλάζιο θα βγάζαμε φυσαλίδες
Που διαθλούν το διάφανο;
Αν οι λίμνες ήταν αλμυρές θα γινόταν άνωση
Στα μυθικά τέρατα και σε κορμούς από χώμα ;
Αν η θάλασσα ήταν με γλυκό στη γεύση θα
Είχε από πανω της τόσο απέραντο όυρανο;
Αν ο ουρανός ήταν κάθετος θα κοιτούσαμε
Διαφορετικά εμάς σε καθρέφτη;
Θα γινόμασταν λωρίδες εσύ;
Αν το κύτταρο ήταν δικό σου θα ήμουν το πρώτο πρόσωπο
Στην προσευχή μου για σένα;
Αν οι εποχές έρχονταν σε δεκαετίες θα χορταίναμε νερό παραπάνω;
Αν τα σύννεφα ήταν οχήματα θα είχαμε σίγουρο προορισμό;
Και για καπέλο το όξινο;
Μόνο η στιγμή θα άφηνε τον χρόνο να ρέει
Όλα τα άλλα σε παύση
Με μέτρηση άλλη θα βιώναμε
Αν τα παραμύθια είχαν άσχημο τέλος θα
Τα διαβάζαμε από την αρχή;
Θα τα γράφαμε πάλι;
Διαστολή
Σαν μπάλα από χνούδι που μάζεψε
Και έγινε όλο μεγάλη από δρόμο
Από περιφέρεια
Από κέντρο
Όλο και πιο μεγαλώνει
Όλο και πιο αεράτη
Και ο πυρήνας πυκνός
Και στον κύκλο κάποια σημεία
Σκληρά
Από πολλά μαζεμένα
Και κάποτε στο εσωτερικό
Τα σκουπιδάκια μετακινούνται
Ανταλλάσουν διαδρομή και αφετηρία
Σαν νιφάδες σε γυάλινο τότε που έπαιζαν
Σαν σε γιορτή ίσως
Αναμνηστικό από πόλη
Και κάποια στιγμή
Η βροχή την κάνει μικρή
Την συρρικνώνει
Και ο ήλιος την μετά να εκραγεί
Και δημιουργείται
Διασπώνται οι πυρήνες
Γίνονται τα άτομα δημιουργοί
Λέγεται σύμπαν
Το γαλάζιο χρώμα ονομάζεται γαλαξίας
Το κόκκινο νάνος μικρός
Το πορτοκαλί ήλιος μεγάλος
Το ρόδινο ανάκλαση
Το άυλο νεφέλωμα
Το ασημί άστρο
Το μαύρο τρύπα
Το λευκό χωροχρόνος
Το μωβ απομακρυσμένο
Το χάος Θεός
Το πράσινο προσευχή
Το φως έτος
Χιλιόμετρα δευτερολέπτου
Το μπλε προ ύπαρξης
Ουρανού
Και μετά ύπαρξης
Και ούτω καθεξής
Το σώμα
Διαστέλλεται
Κόκκινος νάνος
Στο τέλος που ορίζοντας κυρτώνει
Στην υπόσχεση των κυττάρων
Στο φουσκωτό φωνήεν του βατράχου
Στα ριγέ κατωσέντονα της ζέβρας
Στο φινίρισμα της πεταλούδας
Στην θρασύτητα της μύγας
Που θέλει εναπόθεση
Στην αρχέγονη ακοή του κοχυλιού
Στο δέρμα ενός φιδιού
Που τρώει την ουρά που νομίζει
Για πρόσωπο
Σε βρήκα εκεί
Στο ζάρωμα της λίμνης
Από την παραμικρή αναπνοή
Φεγγαριού και ανέμου
Τον αστέρα να λέγεται κόκκινος
Νάνος
Και η ίδια ιστορία της γης
Να έχει ένα τύπωμα αρνητικό
Πάνω στο κάθε τετραγωνικό του
Χάους
Έλα
Με το βάρος της τόσο
Θνητότητας
Λάμπει
Αλήθεια
Ουροβόρος
Κάποιες δροσοσταλίδες κρατάνε μέσα τους
Την λάμψη των άστρων
Κάποια αστέρια κρατάνε μέσα τους δίψα νερού
Κάποια ξεκόλλησαν και έγιναν αστερίες σε θάλασσα
Ή σε τελετή στολίδια
Ή στρασαρισμένες έλξεις θηλυκού
Να λοιπόν ουροβόρος λέγεται
Τον είδα μέσα από διάθλαση
Βαθύς στο κέντρο
Με την πυρετώδη ζεστασιά να ρέει σαν αφαίρεση Ρόθκο
Και γύρω στεφάνι χοντρό
Σωλήνας φιδιού
Να τελειώνει εκεί που αρχίζει
Να κορδέλα τέλους
Μεσοδιάστημα- αναγέννηση
Ξανά
Κρατάει μέσα του την ανάμνηση μιας ιστορίας
Φωτογόνα έτη πίσω στην γη
Την φωτογράφισε και έμεινε απόηχος
Και ήταν Να
Δυο παιδιά που μετρούσαν ένα βράδυ σημάδια
Στον ουρανό
Και ποτέ δεν πήγαν για ύπνο
Κοσμική κατακόρυφος
Θα διαστέλεται με την πυκνότητα
Της βροχής το στόμα
Οταν θα βγάζεις λέξεις φιλάς
Με μάτια ανοιχτά στο παρόν
Και καταπίνεις την αντανάκλαση
Των ματιών την στιγμή
Που συμβαίνουν
Μια ολόκληρη υδρόγειος
Η κοιλιά του κορμιού
Προεξοχή καμπυλότητας
Και μέσα κύτταρο από κάθε παλιό
Αστέρι στο σύμπαν
Να συρρικνώνει κι άλλο
Την συστολή που θα οδηγήσει
Σε νέα έκρηξη νότας
Ακούς την σιωπή και το πληθωρικό μίνιμαλ
Του αβέβαιου
Βρίσκεσαι έξω από το εκεί
Εδώ
Μέσα στην καθετότητα των πλέξούδων
Ενός γενετικού υλικού
Που λέγεται συστάδα δέρματος και
Πρωτεινών
Άμυνα οξύ το φεγγάρι στα όνειρα
Ολόκληρο σεντόνι ο ουρανός
Γύρω από την κυκλικότητα του Α
Ανθρώπος
Το τρεχαλητό των παιδιών
Ταράσσει την λάμψη των άστρων;
Ποιο το ταβάνι του ουρανού;
Ποιο το επιπεδο κένρο της γης;
Τα συνενώνει η χορδή
Της εκείνης γεωγραφικής μοίρας
Που λέγεται κοσμική
Κατακόρυφος
Όροφος;