`
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ
Η σπηλιά
η γριά σπηλιά
-πληγωμένη-
σε μιαν άνευρη νύχτα
το αυγό του ψαριού
-το κρυστάλλινο-
με ζωή την πληγή της μολύνει
που οι καιροί βιαστικοί
-την εθρέφανε -
στάλες βροχές μ’ αισθήματα
μ’ένα κουτάλι άγνοια
και μπόλικο φυλαγμένο Θεό.
τί λίκνο ημερώνει τα φτερά των ονείρων ; -
με τις φεγγόπιοτες λαμπυρίδες
και με την άθαφτη καλοσύνη
έγινε δα η ωραιότερη αύρα
αυτή η πραγματικότητα ,
η ζώσα πια
θα είναι στους αιώνες
το εργαστήρι των αιώνων
απόσπασμα XIV-γριά σπηλιά
- Τί πάει να πει “δημιουργώ” ; -
Σήμερα σου λείπει η ερώτηση -
παρά ταύτα έχεις εσύ απαντήσεις για όλα -
Η δημιουργία εξαγοράζει τον χαμένο χρόνο
Εκεί που διδάσκεσαι απ’ την αιωνιότητα
ορίζεται το όνειρο
Εκεί στο άχρονο , η επιμονή της μοναξιάς πάντα ξεκλειδώνει.
Τα γρήγορα που η παρά φύση χαρά βυσσοδομεί
θα μπλέκονται στα δίχτυα μιας απόγονης λογικής
ο καιρός που τα γραμμένα θα ‘ναι μαγεμένοι αιθέρες
γιατί πάντοτε εκεί βρίσκαν χαρτί οι εμμονές
θα ‘ναι ο καιρός που η αλλαγή εκπλήσσεται
απ’ το λευκό και τ’ άσπρο
που ξάφνου ζητούν την αυτοτέλειά τους.