`
ΦΙΑΛΗ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ
Αναπνέω την κάπνα των ερειπίων.
Μητέρα των αναπάντεχων θαυμάτων
έγινε το φωτιστικό της υπόγειας κουζίνας.
Κρυώνω από ατυχία
και κατασκευάζω παζλ από τσίγκινα κουτάκια
κονσέρβας.
Ανανεώνω κάθε τόσο την συνδρομή μου
στην καθημερινότητα αν και πια
τα λεπτά εις βάρος μου κυλούν.
Όπως και να ‘χει όμως
δε βλέπω δελτία ειδήσεων,
δεν προλαβαίνω να ενημερωθώ για τον επόμενο πόλεμο,
νοθευμένο πετρέλαιο με ταΐζουν οι γείτονες,
νοικιάζω τα μάτια μου για να βλέπουν
κυριακάτικες εφημερίδες οι τυφλοί,
στα ύψη το ρεύμα και οι φίλοι άφραγκοι,
κούπα το τηλέφωνο,
τα μαλλιά μου ασπρίζουνε στον κρόταφο,
κανένα σημάδι από τις προφητείες δεν βρήκε
στόχο,
υπέροχη εποχή για συγκρούσεις αλλά
δε φτάνει το όπλο και το μαχαίρι
δε φτάνει η ανυπακοή,
το μπαρούτι μυρίζει κόσμο,
οι ψυχολόγοι κι οι ψυχοθεραπευτές
πρώτοι στις αυτοκτονίες,
και οι παλιοί δε λένε να κάνουν στην άκρη.
Σκέφτομαι να σταματήσω τον χρόνο σε μια φωτογραφία
`
*
ΜΕΤΟΙΚΟΣ
Ήρθα εδώ,
για ν’ ανατείλω από το φως
που δίνει
η δεύτερη σκιά των πραγμάτων.
Προσωρινός διασκεδαστής του σύμπαντος
προσπαθώ να φέρω εις πέρας
το νούμερο που χειροκροτεί
ο γελαστός ηλικιωμένος
στα πίσω καθίσματα της ιστορίας.
Μοναδικός μου τρόμος
είναι να μην ξέρω για ποιον ν’ αρρωστήσω
`
*
Ο ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΣ ΥΠΝΟΣ
Καυγαδίζουμε σαν δάκρυα
στην πλατεία του γέλιου,
(μια δρασκελιά απ’ το άρωμα του αίματος).
Ριζώνουμε τις καρέκλες μας
εκεί που το θέατρο της επαρχίας
συναντά τους χορηγούς του.
Σκάβουμε με τα νύχια ή τα δάχτυλα
- πια, η εντολή του νου μπερδεύει τα σταυροδρόμια των νεύρων -
τον νιπτήρα που κοιμόμαστε;
Με υπότιτλους στα μάτια μας
πέφτουν τα βλέφαρα.
`
*
Η ΤΡΑΜΠΑΛΑ
Δίπλα απ’ το χάος τραμπαλίζουμε,
κρατάς μαχαίρι κοφτερό
και μια αρρώστια χαρτογραφημένη ανάποδα
από τα σύμβολα
πετάς στη φωτιά.
Δοκιμάζω και καίγομαι.
Η αφέλειά μου είναι για το Γκίνες.
Γιορτάζουμε που είμαστε ζωντανοί και σήμερα,
αρκετά πληρώσαμε στις συνταγές των φαρμακοποιών,
με δυο-τρεις σταγόνες έγκλημα στην οθόνη
οργανώνουμε το μέλλον μας.
Τι σημασία έχει ο χρόνος και η κούραση
όταν διαλέγω κουπόνια από τα μάτια σου,
ιδανικά τα χείλη σου δεν ξεστόμισαν ποτέ,
μου έστρωσες να κοιμηθώ στο άπειρο
και ξύπνησα στο κβαντικό σου πεδίο
αναμαλλιασμένος και γεμάτος τρυφερότητα
σου είπα «οι ξένοι, ενδεχομένως, που μας ρυπαίνουν τ’ όνειρο
είμαστε εμείς δίχως ρούχα,
είμαστε εμείς οι νικημένοι,
είμαστε εμείς που λατρέψαμε το τίποτα».
Δακτυλικά αποτυπώματα από τον ουράνιο Λόγο κανείς δεν ζήτησε,
νερό από τη φωτιά κανείς δεν πήρε,
αν ρωτήσεις τους δρόμους το όνομά τους
οι χάρτες θα κρεμαστούν στα σχολικά βιβλία,
τα φανάρια και οι πινακίδες
στις σχολές οδηγών θα κάνουν απεργία.
Εύχομαι να με θυμηθείς
όταν δεν θα τσιμπά το δόλωμά σου,
πριν, ασθμαίνοντας, παράφωνα
μου τραγουδήσεις: «Είμαι τυχερός, νιώθω τυχερός…»
λιβανίζοντας τις κατάρες στα σακατεμένα κουζινικά
στον νεροχύτη του έρωτα.
Στην ουτοπία δεν ρίχνει ζάρια ο θάνατος
τζογάρει στις μπανανόφλουδες ο πίθηκος μέσα μας,
όποιος διαλέγει λογική στάνταρ άσσο
στο κουπόνι της ζωής
να έρθει να λογαριάσουμε τα χνώτα μας κάποια στιγμή,
μήπως εγώ που ξόδεψα χρόνια δώδεκα
στον τάφο επάνω του πατέρα μου,
για να δικαιολογήσω την αναπηρία μου,
βγάλω τα σπασμένα.
Θα τραγουδήσω μεταγλωττισμένους καημούς στο νησί σου,
ρωτώντας κάθε παγετό «Πού πάει για το ανεκπλήρωτο;»
Στα γενέθλια της εποχής μου
ντυμένος αρλεκίνος ο Καρυωτάκης
κρατά την τούρτα,
κεράκι είναι τα ποιήματα
που σβήνουν και ξανανάβουν,
οι συγγενείς λένε πως δεν με ξέρουν
μου ζητάν να φύγω
μα κανείς δεν τους είπε πως είμαι η ευχή του μικρού τους παιδιού.
Ξεπληρώνω τα χρέη μου στην ασημαντότητα
βασιλεύω στο Δέλτα του Ινάχου ποταμού,
και τραμπαλίζω δίπλα από το χάος
που συνέπεσε στην αυλή σου να εκβάλλει.
`
*
ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Σε λίγο καιρό,
αυτό το θαυμάσιο γέλιο
θα γίνει η ελπίδα να σου ξαναπώ
πως ό,τι μεταμορφώνεται σε ύπαρξη,
με ύψιλον κεφαλαίο,
δίνει στους επόμενους τη σιγουριά
πως κάτι υπήρχε πριν από τον θάνατο
εξίσου δυνατό με τη ζωή.