Ξένιος, ξένος και αδερφός
ή περί καθαρότητος
Ιδού
ο άνθρωπος Προκρούστης
ο ανίκητος και αμετανόητος.
Που έθεσε τον εαυτό του ως πρότυπο
και γέρνει πάνω στην κλίνη
άβουλα σώματα.
Και σπάει και κόβει και ράβει και θερίζει
Καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση.
Ιδού
ο αγέρωχος και αδογμάτιστος.
Γιατί αυτός είναι
και το δόγμα
και η θρησκεία
και η επί της γης ενσάρκωση της τελειότητας
και της σοφίας.
Ιδού
αυτός που δεν δέχεται
τίποτα που να μην είναι ο ίδιος
τίποτε διαφορετικό.
Και ιδού
οι στρατοί από τα κακέκτυπα του
και τους μαμελούκους υποστηρικτές του.
Μαντρόσκυλα.
Στην γη του ξένιου Διός
στην με τους ικέτες
πρόσφυγες και μετανάστες.
Μακριά από εμένα
Έχω μια φυσική απέχθεια
προς τους εκπροσώπους
τους αντιπροσώπους
τους ανταυτού
και τους εξ ονόματος
τους υπεράνω
και τους νταβατζήδες.
Είμαι βαθιά ένθεος.
Πλήρης θεοτήτων.
Βρίσκω το θείο παντού
παντού
και εντός μου και εκτός μου.
Μακριά από εμένα οι θρησκείες
με την μισαλλοδοξία τους,
και η δήθεν ρετσινιά του άθεου,
από τους θεομπαίχτες
και τους αγιογδύτες.
Ένα ποίημα για σένα γυναίκα
ή περί καθαρότητας ξανά και ξανά
Η Laura γεννήθηκε γυναίκα.
Αλλά
από τότε που θυμάται
τον εαυτό της
ήθελε να είναι άντρας.
Και φοράει στενά παντελόνια
και ανοιχτά πουκάμισα
και έμαθε να σφυρίζει μάγκικα
και έκανε τατουάζ στο στήθος
και βάζει αντρικές αλυσίδες στο λαιμό
και αγαπάει άλλες γυναίκες.
Παράφορα τις αγαπάει και τους δίνεται.
Και εγώ που έχω για αδέρφια μου
όλης της γης τους κατατρεγμένους
σκαλίζω εδώ
αυτά τα λίγα άχαρα στιχάκια.
Ένα ποίημα για σένα γυναίκα
ένα λουλούδι από τον κήπο μου ανθισμένο.
Και για όσους εξοργίζονται
και ανησυχούν
θα τους πω ότι
στις φλέβες της Laura τρέχει αίμα βαρβαρικό
είναι μια βάρβαρη η καημένη.
Στο δικό μας καθαρό και άσπιλο γένος – έθνος
ευτυχώς
δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα.
Ευτυχώς.
Δόξα τον Μεγαλοδύναμο!
Που τα πάντα
εν σοφία εποίησε.
Γιέ μου πού πας;*
ή ο θείος Πούσκιν δεκαπέντε χρονών
Παραλλαγή πάνω στο ποίημα του Αλεξάντερ Πούσκιν “Στο φίλο στιχουργό”
Μάνα θα γίνω ποιητής
θα υπηρετώ την Μούσα
δεν θέλω τρυφηλή ζωή
βαρέθηκα τα λούσα.
Τι λόγια είναι αυτά που λες;
Νεανική είναι τρέλα
θα σου περάσει μόλις βρεις
μια όμορφη κοπέλα.
Κοπέλα μου η Μούσα μου
σ’ αυτήν υμνώ και δέω
στο χέρι λύρα θα κρατώ
για εκείνηνε θα κλαίω.
Άχου τα λόγια σου φωτιά!
Τι βρίσκεις το ωραίο;
Αντί να βγάλω businessman
γέννησα ένα μοιραίο.
Καταραμένος θα περνάς
μονάχος θα γυρίζεις
και από την τέχνη την πολύ
στο τέλος θα αρρωστήσεις.
Κι αντί με νύφη να σε δω
εκεί στην εκκλησία
θα τριγυρνάω να σε βρω
μεσ’ τα τρελοκομεία.
Μάνα από πολύ μικρό
ήρθανε και με βρήκαν
της ποίησης τα ρήματα
και στην καρδιά μου μπήκαν.
Και όπως το είπε ο ποιητής
που πήγε στα καράβια
μάνα της ποίησης θα βρω
τα ξέφωτα λιβάδια.
*Ο τίτλος είναι στίχος του Ν. Καββαδία
Και να λοιπόν
Και να λοιπόν
Ο νόμος
Ο πολυσχιδής
Και πολυεπίπεδος
Ο πολυόματος
Και πολυερμήνευτος
Και ανερμήνευτος
Και κατά το δοκούν ερμηνευόμενος
Με πόρτες
Και παράθυρα
Με ρωγμές
Χαραγματιές
Σχισμές
Και τρύπες
Που να μην μπορεί κανείς να τον τηρήσει
Για να τους έχουμε όλους στο χέρι
Να αφήνουμε να μπουν
Και να βγουν όποιοι θέλουμε
Και να λοιπόν
Αυτοί με τις κομματικές ταυτότητες στο στόμα
Και αυτοί με τους μεγαλοδικηγόρους
Μινώταυροι
Μέσα στους λαβυρίνθους
Του νομοθέτη
Και να λοιπόν
Ο απλός ανθρωπάκος
Αδύναμος και ενοχικός
Σιωπηλός και φοβισμένος
Στους ροδώνες με τα δόκανα
Και με τους φράχτες
Και να λοιπόν
Που η αξία καταδιώκετε
Και εξαφανίζεται
Και ξεφτιλίζεται
Και να λοιπόν
Οι λόγοι
που δυστυχήσαμε
και δυστυχούμε.
Μια ζωή στην παρανομία
Το βασικό επάγγελμα μου είναι ποιητής
Δεν ζω από αυτό βέβαια
Ζω για αυτό
Το ότι πονηρά παριστάνω τον καθηγητή
Όλη μέρα
Είναι γιατί
Στην χώρα μου βεβαίως
Είμαστε παράνομοι
Όλοι του σιναφιού μου
Δεν μας αναγνωρίζει κανείς
Υπάρχει βέβαια μια χαλαρότητα
Και ύπουλη ελευθερία
Λογοτεχνικοί κύκλοι
Λογοτεχνικά περιοδικά
Επιφανής ποιητάρες
Ακούραστα και με μέθοδο
Διυλίζουν τον κώνωπα
απονευρώνουν
Αποχαυνώνουν
Εξαλείφουν
Τον κίνδυνο που είναι ο ποιητής
Και οι παλαβές ιδέες του.