Εικαστικό εξωφύλλου: Φίλιππος Τσιτσόπουλος
Μετάλλαξις
Οι ξενιστές διαπέρασαν το φως,
σαν αντίσωμα εμφυτεύθηκαν
βούλιαξαν τις αμφίρροπες διαστάσεις
των εξελιγμένων όντων που
καθρεφτίζουν πια, μοιραία,
αλλότριες θελήσεις κι ιδεολογήματα.
Κι εγώ επιμένω ακόμη να εξωραϊζω
την εικόνα σου, Άνθρωπε,
μέσ’ απ’ τις δαιδαλώδεις έλικες του εγκεφάλου,
όπου δρόμο ανοίγω στα βαθύσκιωτα δάση σου.
ΕΝΑ φιλί
Ένα φιλί, μόνο Ένα, όχι οποιοδήποτε, αυτό,
που τα μάγουλα καίει, το αίμα κοχλάζει
κόκκινους δρόμους ανοίγει, στην καρδιά οδηγεί
ιστορίες λαξευμένες με πάθος, φωτιά, αφηγείται.
Εκστατικά ακροβατώ στα μερεμέτια
του ταραχώδη, εκρηκτικού εγκεφάλου σου
στο εκκρεμές του σύμπαντός σου
μπρος στις λαίμαργες κι αβυσσαλέες ορέξεις σου,
άχορδες οι επιθυμίες σφήνωσαν, χαράκτηκαν.
Νυμφεύθηκες τον Έρωτα μ’ ΕΝΑ φιλί
που τ’ όνομά σου κεντά στο κορμί.
Χόρευες κι έσυρες και μένα στο χορό
κι ούτε που πρόσεξα τη δύση των ματιών σου.
Κόκκινο τριαντάφυλλο μου χάρισες, τα ροδοπέταλα
άνοιξε, μα αγκάθια γέννησε, δεν ευωδίασε.
Κλέφτικα τραγούδια ακούει η μέλισσα
που λαίμαργα ρουφά το νέκταρ των κρίνων
και των κρινόμενων.
Μετρώ τα φιλιά σου τα ματωμένα, τ’ αλατισμένα από δάκρυα
που κήπους πότισαν, βαφτίστηκαν με έρωτα
κι οι κερασιές γδυθήκαν, φεγγάρια να φορέσουν.
Διάσπαρτες νύχτες μοσχοβολούν το κορμί μου,
το φιλί σου έχω ντυθεί,
τα χάδια μου υφαίνεις σε τριανταφυλλένιο αργαλειό.
Ορμώμενη από μια ψυχή που εκβιάζει την αλήθεια μου
απ’ τα χαλάσματά μου, τις μουγγές λέξεις,
τα σφιχτά αφυδατωμένα, αγέραστα φιλιά,
απ΄την ασημί κοιλάδα με τις δισέντρες
θα γευτώ την Αγάπη.
Τα σώματα, μάλλινα όνειρα ζεσταίνουν,
ακοίμητα τα μηνύματα του πόθου, στάζουν,
στη μνήμη μεταγγίzονται
σκουπίδια γέμισε, να ελευθερωθεί ζητά.
Άυλα πνεύματα στον κόσμο μου. Τις ώρες δολοφόνησα,
τις στιγμές, το χρόνο σταμάτησα,
την αναπνοή που μοιραστήκαμε,
φέτες την κόψαμε μ’ Ένα στόμα, απαρνήθηκα.
Τα κατακόκκινα φτερά του έρωτα μου φόρεσες,
Ζεστά γλυκόλογα μέλωσαν τα μαλλιά,
ξανθές κοιλάδες με άλικα αγριολούλουδα ανθίσαν στο κορμί,
η Δονκιχωτική σου θλίψη τους χτύπους της καρδιάς σφυροκοπεί,
την αγνότητά μου πλάθει
η νύχτα μάς έμεινε πιστή όπως εγώ σε σένα
κι εσύ με λυρικότητα το ύστατο φιλί, μου κούρσεψες.
Η αγάπη μου δεν άντεξε στις αγκυλωτές σου σκέψεις
έπνιξα τον έρωτα αντιμαχώντας, εκπνέοντας φθόγγους,
ήχους, φωνήεντα, νοήματα, λέξεις.
Νύχτωσε στους χρυσοκόκκινους μελαγχολικούς αμμόλοφους
κι εγώ αστέρια, ακόμη να δω.
Θολό το όνειρο, θολή κι η μορφή, σκιές χορεύουν
σβήνουν, μία- μία ξεθωριάζουν,
αόρατη σαν ξωτικό περιπλανώμαι.
Άν ήσουν αληθινός, αν είσαι πράγματι δικός μου,
σε μια άλλη διάσταση θα σε ξαναβρώ
΄κεί που τα χιόνια ειν’ θαλασσί, οι αγάπες
δεν ξεψυχούν, δεν λυγούν στις θύελλες, στο σκοτάδι.
ΩΔΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ
Στον Δημήτρη Ποταμίτη
Παλεύω για την αξιοπρέπεια που ζητά να εγκαταλείψει,
που αντίκειται στις δονήσεις της φτήνιας.
Παλεύω για σένα που πίστεψα
αποφόρι τα μόρια των λέξεών σου
μιας θεμελιώδους ιδέας.
Παλεύω για τ’ άδεια βράδυα που λιμάνι
δε θα βρουν στ΄ασάλευτα νερά σου.
Αφείδωλα τα λόγια μυρμηγκιάζουν
επιδράμουν στον εγκέφαλο, εύστοχα εισβάλλουν
αδελφώνοντας τις μύχιες σκέψεις σου
που παλινδρομούν με τις δικές μου τις πυρωμένες.
Παλεύω τα ιδανικά μου μην προδώσω
και τη φαύλη ευκολία που διαιωνίζεται.
Άτεγκτη αντιστέκομαι…
όσο κι αν σπρώχνομαι σε κοφτερά βράχια
κι αιχμηρά μαχαίρια διαπερνούν το κορμί
τη μοίρα να καθορίσεις δεν μπορείς.
Η θαρρεμένη καρδιά κατάστηθα παλεύει
να’ βρει την Αλήθεα, τη χαμένη Ατλαντίδα
εναρμονίζομαι με το Πνεύμα
το χρόνο μηδενίζω, σαϊτεύω τα όνειρα
να ευαγγελιστεί την Αγάπη.
ΚΑΤΑΘΕΣΗ
Δεν πιστεύω σε ουράνια τόξα
σε εκκολαπτόμενους μετεωρίτες που
ουριοδρομούν
στο λυκαυγές του σύμπαντος
σε ροδόχροα ηλιοβασιλέματα
που παιχνιδίζουν με τις σκέψεις.
Σε δάκρυα χωρισμού, πόνους βραχνούς,
σε κεντημένες από μεταξένιο πόθο λέξεις
κονσερβοποιημένα αισθήματα
νότες βροχής που ηχούν
σ΄ ανεμοδαρμένες θάλασσες.
Σ’ αποκοιμισμένες νύμφες που ριγούν
στα λαγαρά νερά, σαν σε ελεγεία,
σ’ ορθόκορμες Νηρηίδες, σαγηνεύτρες,
σα βγουν απ’ τα κατάβαθα των Ωκεανών.
Δεν πιστεύω σ΄ απατηλές ελευθερίες,
πολιτικές, κοινωνικές, ανθρώπινες
πάντα αξεδιάλυτες, ανέλπιστες
συχνά εξαγνισμένες,
σ’ απατηλές υποσχέσεις
θυσίες ανούσιες, θρυμματισμένες.
Σε αδέκαστες Δημοκρατίες
σωτήρες δανειστές κι ανεύθυνους οφειλέτες,
σε καλοκουρδισμένες μαριονέτες
στο κουκλοθέατρο της Πολιτικής.
Δεν πιστεύω,
σε γυάλινους παραδείσους
πλαστικά πολύχρωμα, άλαλα πουλιά
σε ξέγνοιαστα πρωινά,
φρυγανισμένες ρουτίνες,
μεθυσμένα φεγγάρια.
Στη θλίψη που μετουσιώνεται σε πόθο
σε μάτια υγρά π’ αντάμωσαν τον ήλιο
προσπαθώντας να εκστασιάσουν την ψυχή.
Στη ζωή που’ναι χαραγμένη σε μονοπάτια από λάσπη
κι όποιο κι αν διαλέξεις θα λερωθείς.
Δεν πιστεύω στο άσπρο - μαύρο
μόνο στην απόχρωση του γκρίζου.
Ούτε στα σύνορα τ’ ουρανού και της ψυχής
σε τίποτ’ ανθρωποκεντρικό
δεν πιστεύω στο τέλος,
στο θάνατο της Ψυχής.
(Σύντομο βιογραφικό)
Η Νίνα Αλέξη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία από Έλληνες γονείς με ποντιακές ρίζες. Σπούδασε παραστατικές τέχνες, θέατρο, χορό καθώς και θεατρική γραφή στο Λονδινο με υποτροφία της αγγλικής κυβέρνησης στο Middlessex Polytechnic (B.A. Performance Arts, Major Drama), στο WAC Interchange, Associated Guild of Dance and Drama, στην Chantraine School of Dance (1981-1990) και αλλού. Εργάστηκε στο θέατρο στην Αγγλία και στην Ελλάδα. Υπήρξε πολιτική ανταποκρίτρια για τα Νέα του Λονδίνου στην Αθήνα (1992-1995) Ραδιοφωινκός παραγωγός και εκφωνήτρια Δελτίου Ειδήσεων. «Λονίνο 88» «GCR» κ.α. Επί μακρόν καθηγήτρια θεατρικής αγωγής στη Λακωνική Σχολή. Υπεύθυνη διδασκαλίας στα παιδιά των Ρομά καθώς και σε προγράμματα καταπολέμησης κοινωνικού αποκλεισμού (ΚΕΚ Ιάσων). Συμμετείχε σε συνέδρια και ημερίδες ως ομιλήτρια όπως αυτά του Ιντιτούτου Ελληνοανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών (σε συνεργασία με το Διδασκαλείο Ξένων Γλωσσών) του Καποδιστρικαού Πανεπιστημίου, για τον Νομπελίστα Ναγκίμπ Μαχφούζ (Μάϊος 2007), Ημερίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNESCO, «Ο πατριδολάτρης Παλαμάς», στο αμφιθέατρο του ΥΠΠΕΞ, (2004), έδωσε διαλέξεις στο πλαίσιο των μαθημάτων της Ομηρικής Ακαδημίας, Χίος (2000). Μεταξύ άλλων συμμετείχε με ανακοίνωσή της στο 14ο συνέδριο Ελληνοανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών, «Ελληνοαραβικοί Πολιτισμοί», (Αθήνα 2014) κ.α Με το Environmental Forum στο Λονδίνο (1985-1995) έδωσε διαλέξεις για το θέατρο και την Ελληνική ποίηση.
Έργα της είναι: Περιπέτεια στο δάσος (2002), Ανάσταση αγάπης (2003), Γυναίκες σε κόκκινο φόντο (2005) [και σε γαλλική μετάφραση Des Femmes sur un fond rouge (2012)], Ζυμώσεις του ελληνικού θεάτρου με τον αιγυπτιώτικο ελληνισμό, 1856-1946 (υπό έκδοση).