Διδαχές
Η απλότητα του δρόμου μού διδάσκει να περπατάω
κοιταγμένη από τις σκοτεινές βιτρίνες των εμπορευμάτων
άστεγη από καρδιά σαν χαρτονένια κοιμωμένη
με τις φλέβες μου χρώματος μπλαβί στον παγερό σας άνεμο
κοιμάμαι τα όνειρά μου και τα δικά σας
πότε αριστερά και πότε δεξιά του δρόμου
κι όλο με τις ελεγχτικές μου συμπεριφορές
ρωτώ σας
υπάρχει κοινωνία πριν από μένα;
Ξεθάβω τους παλιούς καθηγητές μας
κάνω τα οστά τους βελόνες
ράβω την κατάντια μας.
`
*
Το Σπίτι
Η χωμάτινη λεία στα παπούτσια μου
συναρμολογεί τα βήματα του πατώματος
λήθαργος θα’ ρθει
θα μπει απ’ της πόρτας την κλεμμένη απόχη
θα μείνει μαζί μας ο πόνος
λούφαξε εδώ, όπου θέλει
κατέβηκε στους οπωρώνες και στις υδάτινες λεύγες
ξεχάστηκε στη φλούδα μας
τη χαραγμένη, τη δαγκωμένη, την πεταμένη
κι ισάξιος με μυγοσκοτώστρα έλαμψε
φάρος μέσα μας.
`
*
Έτος εσύ
Τιπ τιπ, στάζεις στο μυαλό μου
τις λέξεις σου στάζεις μέσα στο μυαλό μου
είναι φληναφήματα λέω, μην τα πιστεύεις
στον εαυτό μου λέω μην τα πιστεύεις.
Τα τρένα μάς παγώνουν τα καυσόξυλα
να φέρνουν τρόφιμα
απ’ τ’ άσπαρτα χωράφια.
Κρακ κρακ, μια ρωγμή γίνομαι πάνω σου
επίπεδο με τις ρωγμές θα γίνω πάνω σου
όπως κοιτάω από ψηλά να σ’ εποπτεύω
ενώ κοιμάσαι θα κοιτάζω μ’ εποπτεία.
Ο πόλεμος που θα’ ρθει ύστερα
θα κάνει τους θανάτους απ’ τον τύφο
να μοιάζουνε γιορτή.
Κι όταν περάσουνε τα χρόνια
όταν οι λέξεις, οι ρωγμές φανερωθούν απ’ τα παλιά αρχεία
κάπου ανάμεσα στις περιόδους ερωτοτροπίας
θα βρούνε οι μεταγενέστεροι
το έτος δίχως καλοκαίρι.
Θα πουν, πώς κόκκινο έπεφτε το χιόνι ;
σαν δουν στα μέλη μου τις ρήξεις απ’ το κρύο
κι έτσι γλυκά, συνειρμικά
θα ανακαλύψουν τις εκρήξεις ηφαιστείων
με επίκεντρο εσένα για αιτία.
`
*
Μια ιστορία με χώμα
Κάτι πεταμένοι στίχοι σπόριααπό συναυλιακά τραγούδια που φυτεύτηκαν
μέσα στα εγκεφαλικά μας κύτταρα /
κάθε που θα πέσει πάνω τους ανεπαίσθητα ίχνος βροχής καημού από έναν
ουρανό πάνω ψηλά όπου κανείς δεν βασιλεύει /
βλαστάνουν και γίνονται αιωνόβιοι πάσσαλοι ηλεκτρισμού /
που πιάνουν φιλίες με τα αποδημητικά πουλιά για να τα πείσουν να
μείνουν για πάντα πάνω τους /
και τα καλοκαίρια τα ψήνουν στους σαράντα βαθμούς Κελσίου /
και τα ταϊζουν σε κάτι σκυλιά που περνούν από κάτω /
ουρλιάζοντας στο ίδιο φεγγάρι της συναυλίας /
το οποίο μετακινήθηκε τριακόσιες εξήντα μοίρες /
από ένα απλό τράβηγμα του σχοινιού όπου κρέμονταν τα άπλυτα της μάνας μου.
********************************************************
Η Αναστασία Ονουφρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκωσία. Σπούδασε Μαθηματικά στο Ηράκλειο Κρήτης και έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Στατιστική. Αυτή την περίοδο ξεκίνησε να ασχολείται με τη διδακτορική της διατριβή στο Ε.Κ.Π.Α.