Σεμπρεβίβα
Χρεωμένοι δε, αισθανόμεθ΄ απέναντι
σε μία σεμπρεβίβα, που ίσα χρύσιζ΄ έναν πέτρινο λοφιό.
Τη μέρα, τη φορά την πρώτη θυμούμαι τα μάτια σου σαν είδα,
ανθίσαν κι οι βερβένες, μιλημένες σα να κάλυπταν μιας ζωής τ΄αληταριό.
Τη νύχτα, έμενες μονάχη σου, κρεμάμενη σ΄αγαπημένο παραθύρι•
σα φάρος έμοιαζ΄ η εικόνα σου για ΄κείνους που φοβούνται το φευγιό.
Θαρραλέα διάλεξα κι έπεσα στα βράχια σου, στο πρώτο κοιμητήρι,
κι ας ήταν μια ζωή να με φωνάζουνε: «Της σεμπρεβίβας Ναυαγό».
Χρεωμένοι δε, αισθανόμεθ΄ απέναντι
σε φεγγαριού ρομάντζο, όπου ΄κουμπούσαμε την άθλια καθημερνιά.
Μας άφην΄ ασημένιους, να προτιμούμε το βραδινό σουλάτσο
μιας κι η σεμπρεβίβα τού ΄τρωγε το φως σα καταχνιά.
Κι εσύ, όταν ανάμεσά τους έμπαινες και δάκρυζαν στην ομορφιά σου,
μοιραία ΄κείνα διάλεγαν το θάνατ΄ ως σκοπό ζωής κάθε βραδιά.
Το φεγγάρι κοίταξε της σεμπρεβίβας τη θηλιά γύρ΄απ΄τα λαιμά σου,
κι η σεμπρεβίβα εθλίφη, αφού φεγγάρια δυο τής θύμιζ΄ η ματιά σου.
Χρεωμένοι δε, αισθανόμεθ΄ απέναντι
στη δολοφόνο ελπίδα, που ΄τανε για ΄μάς μαξίλαρο τάχα διαλεχτό.
Μια νύχτα, τη μυρίσαμε, τη σκίσαμε στα δυο, και: ω! η σεμπρεβίβα!
(αλίμονό μας, άνθρωποι, αν υποκύψομε στ΄ομορφότερο, στο πιο λαμπρό.)
Τότε, ΄κείνα τα βράχια με θυμήθηκαν• νοστάλγησαν το θάνατό μου.
Τραγούδαγαν στα κύματα: τι ωραία πήρανε τη ζωή από ΄να νιο.
Καμάρωναν το θάρρος μου, κι έλεγαν: «΄κείνος τιμούσε τον εαυτόν του,
αφού τον ίδιο χάριζε σ΄αγαπημένη, αντί της σεμπρεβίβας τον ανθό».
Εκείν΄ η πρώτη πεθυμιά
Μόνο γι΄απόψε, σταγόνες τρεχούμενες να γινόμασταν
σε κάποιο παραθύρι, ίσα για να κατέληγε κοινός ο εγωισμός.
Με βία να μας κατάπινε το περβάζι ξεροσφύρι,
κι εμείς να καμαρώνουμε πως είμαστε, κάποιας βροχής ο καημός.
Μόνο γι΄απόψε, σε εσκεμμένα ραϊσμένο γυαλί
ταξίδι να μας χάριζαν εκείνες, οι άτολμες ενός δειλού στιγμές.
Μα εμείς,σαν τολμηροί παραδεχτήκαμε τη μυρωδιά ΄π΄τις κλίνες,
που ΄κανε την ανοησία μας, να μοιάζει τρυφερή.
Μόνο γι΄απόψε, ας σβήσουμε μια φωτιά, κι ας ποτίσουμε
μια γλάστρα ως απάνω, δείχνοντας ο έρωτας,πώς κρατιέται ζωντανός.
Πρόθυμος να θυσιαστεί, μα και να θυσιάσει για να μην πέσει χάμω
κι εμείς να καμαρώνουμε πως είμαστε, κάποιας βροχής ο στεναγμός.
Μόνο γι΄απόψε, στων δειλών την όραση αν δώσουμε
και ΄κείνοι μας κοιτάξουν, θ΄αντικρίσουν πλήρη την ομορφιά.
Έτσι όπως θα ΄μαστε πικροί,όταν στο στόμα τους μας στάξουν
θα μεθύσουνε που στέρησαν σε κάποιο πάθος τους τη λευτεριά.
Μόνο γι΄απόψε, ω, κι ας είχαμε λιγάκι παραπάνω
απ΄τη βραδιά που ξημερώνει, λες και βιάζεται να μας αποχωριστεί.
Να τρέχαμε σε σώματα,να πλέναμε καθ΄ερωτευμένο που ιδρώνει,
κι ο κόσμος μας ο απέραντος μ΄εμάς να θέλει να λουστεί.
Μονάχα γι΄απόψε, ας γινόμασταν το πιο βαρύ ποτό
των μελλοθάνατων εαυτών μας, θυμόμενοι μια πρώτη προδοσιά.
Τροχάδην στα λαρύγγια μας απολαμβάνοντας τη γεύση των λαθών μας
θα ρέαμε ως την πρώτη πεθυμιά: να ΄ναι κοινός ο εγωισμός μας.
Μικρό Φθινόπωρο
Στο μπαλκόνι μου ανθίζει
ένα μικρό φθινόπωρο, που ΄χει μιαν άλλην εποχή στοχευμένη.
Δυο απάνεμα χρυσάνθεμα που τα στόλισα ως ακρόπρωρο,
φαίνεται μ΄όρισαν καθαριστή δια του κόσμου το βόρβορο•
κι εγώ που νόμιζα οι κουρσάροι, πως ήταν οι καταραμένοι.
Στο μπαλκόνι μου ανθίζει
ένα μικρό φθινόπωρο• στου κόσμου τ΄ανοιχτά φουντάρει αρόδου.
Στην κουπαστή του κρέμουνται δυο δάκρυα-βάρος ανυπόφορο-
κι εμείς σαλπάραμε καπετάνιοι έμπειροι κάποιου φτηνού μας φόβου.
Στο μπαλκόνι μου ανθίζει
ένα μικρό φθινόπωρο• κλαίει με σπαραγμούς για έναν έρωτα-χειμώνα.
Για τις παράνομές του τσάρκες μού μιλεί
(καθώς προσεύχεται στον πρώτο Διόσκουρο)
το πώς εκείνος έλιωνε σ΄ανοιξιάτικη αγκαλιά μού ανιστορεί
κι εμείς βάζαμε πλώρη να φονεύσομε μιαν άτυχη ανεμώνα.
Στο μπαλκόνι μου ανθίζει
ένα μικρό φθινόπωρο, που ορίζει ανάπλωρο τον ενθουσιασμό μας.
Μιαν οξαλίδα αν ποτιστεί με νοθευμένη βροχή
από δάκρυα και ροδόνερο,
αμέσως, μεθυσμένη θ΄ακουστεί να ομολογεί
τον ανοιξιάτικο έρωτά της σε μια ρεναγκούλα κιτρινωπή,
κι ο καημός της θα ΄ναι βάλσαμο ντροπιαστικό για τον καημό μας.