Haymorosenlacosta
Εκεί που άλλοτε ο μαυριτανός βοσκός με τα
χέρια του
ένωνε το κενό και το νότιο ημισφαίριο του
σύμπαντος
Τώρα φίδια δραπετεύουν στη σκοτεινή ύλη
και σφίγγουν - δίχως πείνα - τον ουράνιο θόλο
Τη σκόνη τη μαρμάρινη χωνεύουν με δυσκολία
μα αντέχουν το κάρβουνο, το κονιάκ και το ξίδι
Την ημέρα του ήλιου κάποτε,
στέρεψαν τα σύνορα του κόσμου των ανθρώπων
ανάμεσα στους λευκούς βράχους του Γ ιβραλτάρ
και τον κόκκινο αφρό του Τίγρ η.
Έτσι νόμισαν τότε
και έτσι συνεχίζουν να πιστεύουν
εκείνοι που χρεώνουν στο ένστικτο τον άλυτο
δεσμό
- στο σχήμα της ανάστροφης γροθιάς,
εξ Αρχής αγνοούν
ότι οι γραμμές του φωτός
παραλλήλως ταξιδεύουν.
Καταγωγή
Το όνομά μου κοίτεται
κάτω από τα βουνά του Ταύρου
και κάποιος επιστάτης μου φωνάζει να τρέξω
- να λάβω βάπτισμα -
στις μίνες της υγρής κοιλάδας της Τενοχτιτλάν
που μια παύλα θάλασσα τη χωρίζει
από το νόθο λαβύρινθο της αλεξανδρινής
κοινότητας.
Δυό γενιές τουλάχιστον θέλησαν να αποδράσουν
από της μαύρης στεριάς τον ακρογων ιαίο βράχο
και της αρχαίας Ιστώνης τη μύτη,
επιστρέφοντας έπειτα από χρόνια
σε απάτριδες πόλεις πολιορκημένες με ξένες
συνήθειες
Ευπρόσδεκτοι μετανάστες αλλού,
εδώ γεννιούνται ιθαγενείς αλλοδαποί
που τα γόνιμα χωράφια τους καταπίνει η ορεινή γη
και τα φυτεύει αντιπαροχές
στη δύση.
Το γένος των ανθρώπων
που κρύβονταν κάτω από τα σανίδια,
τελειώνει σ’ εμένα.
Η σφήκα του Ουτριγιό ή το αβατάρ της τρέλας
Ένα απομεσήμερο, στο διάκενο του παραθύρου
ανάμεσα στο τετράγωνο τζάμι και τη σίτα,
παγιδεύτηκε μια σφήκα πάνοπλη.
Στη μια επιφάνεια˙ τ’ ουρανού φως ωχρογάλαζο,
στην άλλη μεριά η σκιά
της ξεφτισμένης μπλε βαμβακερής κουρτίνας.
Της θύμιζε μάλλον
της φωλιάς το χαρτονένιο ψυχρό απάγκιο
εκείνο το κοβάλτιο πλέγμα, μα το θερμό γυαλί
επέμενε να φλυαρεί υποσχετικά
για αμβλύ θηραμάτων τραύμα.
Πάλευε για ώρα
καθηλωμένη μες στα χρώματα,
αναποφάσιστη γαρ προς τη δροσιά ή τη ζέστη,
πνιγόταν στη σκόνη, στις σκίζες
του ξύλου τ’ αόρατα νήματα
με δέσμια τρία ζεύγη πόδια και το κεντρί της
άθικτο, τέλος ˙αποκαμωμένη
μίκρυνε τ’ άναρχο - αρχικό, κυκλικό της πέταγμα
και με βολ-πλανέ μεμιάς και σύσπαση του μίσχου
απελευθερώθηκε διαμέσου απόκρυφης ρωγμής.
Αυτό συνέβη πραγματικά,
έπειτα από έναν μοιραίο υπολογισμό τροχιάς,
ή ίσως από τύχη.
To αβατάρ της τρέλας ως φαίνεται, κείται
στην αθέατη άκρη της αλυσίδας
και στης ισχνής ανάσας το υποδόριο άχθος˙
καθρεφτίζεται επί των παραθύρων τα παράθυρα
σ’ ενδιάμεσες, κάθε λογής , γαλακτερές οθόνες
μα και εν καιρώ ωσαύτως,
σε δυό διαστάσεων χαρτί
κατάσαρκα.
Εγκώμιο για το περιθώριο
Καθώς με το αναβόσβημα
μιας παρουσίας
ηλεκτρίζονται οι καθρέφτες
σφυγμός – σαν είδωλο, σκαλίζει
τη ρευστή εντύπωση
του χρόνου, ζευκτού
κι ασώματου στο περιθώριο,
ψηφιδωτό με την ανάγκη.
Υπάρχει κάτι αδιόρατο,
μεθόριος κι εφαλτήριο μαζί
που φέρνει περισσότερο
σε βελανιδόμορφο εκμαγείο
παρά στον άφθαρτο αγκώνα
των, κατά ημερήσιας αναδιάταξης
πρόχειρων, νωδών βαράθρων.
Άλλοτε κιαροσκούρο
να δίνει σχήμα στο μετιέ
για μάγουλο τρυφερό
ή γκρεμισμένο χέρι
κι άλλοτε χασμωδία, χιόνι,
πούσι στεριανό που αντηχεί
στις καπνοδόχους
το κάλεσμα του σκύλου.
Μα άλλες φορές είναι πιο άμεσο,
πιο ταπεινό˙ ενώ φυλλομετρώ σελίδες,
τί απέγινε – απορώ
το περιθώριο στην άκρη
και σκοντάφτουν τα δάχτυλά μου
πάνω σε κουβέντες.