`
Η κόκκινη ομπρέλα
Κάτι µεταξύ επτά και οκτώ το πρωί. Γενάρης. Τα Χριστούγεννα ακόµα
στις πλατείες. Το νερό ξεχασµένο παντού. Η κυρία Ηλέκτρα Στασινού
κατέβηκε τη µεγάλη µαρµάρινη σκάλα του µαιευτηρίου
και έφτασε στο κέντρο της πλατείας κρατώντας µια κόκκινη οµπρέλα, δώρο του κό-µητα Καποδίστρια στον πάππου της Νικόλα Στασινό των ανακτόρων. Μόνη, τελείως µόνη, να κρατά ανοιχτή τη µεγάλη κόκκινη
οµπρέλα. Την πλησιάσαµε µε τον τρόπο του ελαφιού που σκύβει να
πιει νερό. Χαµηλόφωνα της τραγουδήσαµε, κυρία Ηλέκτρα, δεν βρέ-
χει. Εκείνη δεν µας απάντησε. Με τον ίδιο ρυθµό επαναλάβαµε δεν
βρέχει, κυρία Ηλέκτρα.
Γύρισε και µας κοίταξε µε στοργή και µε απορία µας είπε: Αυτή
η κόκκινη οµπρέλα είναι το µόνο µου στήριγµα. Είναι το µόνο µου
στήριγµα αυτή η κόκκινη οµπρέλα.
`
*
Η Μοναξιά του Νικολάου Καρούζου
Ο Νίκος Καρούζος µιλούσε συχνά για τη ζωή όπως άκουγαν τα που-
λιά τους ανέµους.
Ο Εντγκάρ Ντεγκά µιλούσε πολύ καλά για το σώµα και σίγουρα
για τη ψυχή των χορευτριών του στη λίµνη των κύκνων.
Αφύλαχτη είναι η ψυχή όταν τη βρίσκει ο βοριάς της µοναξιάς
έγραφε κάπου σε ένα µάρµαρο ο Γιαννούλης Χαλεπάς.
Όσο υπάρχει Ιόνιο, Αιγαίο, Άθως, δεν πρόκειται να χαθούµε ανέ-
φερε ο παππούς Οδυσσέας Ανδρούτσος και επανέλαβε µε τον τρόπο
των βυζαντινών Ελλήνων ο Νικόλαος Καρούζος: Ήξερα για το πώς
και το γιατί των ύµνων για τους αγέρηδες των πελάγων των Ελλήνων.
Με αυτούς, είπε ο Γιάννης Τσαρούχης, ας κεντήσουµε και πάλι τις
σηµαίες των ερώτων µας.
`
*
Μια μακρινή πρόγονος η Ντόνα Μάαρ
Οι Απουσίες δηµιουργούν
απουσίες,
οι παρουσίες και πάλι απουσίες,
σε όλες τις γαίες,
που φύτεψαν οπώρες
οι Μεγαρείς
και έβαζαν
στα σύννεφα
κυπαρισσιών καθρέπτες
οι Ελευσίνιοι.
Όλες τις απουσίες βίωσα
µε τη δική σου παρουσία.
Μα όλες είχαν σπήλαια
γεµάτα τιµαλφή,
κάµπους σπαρµένους ψυχανθή
και κοµπανίες µε έγχορδα
που γύρναγαν ψάλλοντας παρακλήσεις.
Σε επτά ξωκλήσια σε έταξα
να γίνεις λυγερή µε θάλασσες στα µάτια
και στο κορµί σου την ειρήνη της γιορτής
να στήσουν οι Αγγέλοι.
Βούρκωσα γράφοντας
ονόµατα
σε όσα χαρτάκια έµειναν
παγκάρια να στολίζουν.
`
*
Δραπέτης Χρόνος
Είχε προχωρήσει για τα καλά ο αιώνας.
Σ’ ένα µεγάλο µπόγο
όλα τα ασηµικά της φάρας του Γιαννούλη Χαλεπά,
µε µια αλλαξιά εσώρουχα του στρατηγού της επανάστασης,
Ιωάννη Ρούκη εξ Ευβοίας
και
τις επτά ταριχεύσεις του Εγώ,
διπλοραµµένες σε µια φόδρα του ταγέρ
της Μαντούς Μαυρογένους.
Έτσι φορτωµένοι, περάσαµε τη Γέφυρα του Ευρίπου,
µε χιλιάδες κλουβιά ωδικών
να γεµίζουν
πούπουλα µε χρώµατα τις όχθες του µοιραίου
τραβήξαµε κατά την άβυσσο των σιωπηλών λιµένων
της πόλεως του Ανακρέοντος.
Τις µέρες των πανηγυρισµών
του πολιούχου Πέδρο Ανδρέα Βαγέχο.
Πραµατευτάδες των εµφυλίων της ψυχής,
µε λέξεις, στίχους και σκέψεις,
ανοίξαµε τις εκκλησιές
και σώσαµε στα µανουάλια φως,
για τις µεγάλες νύχτες
και αυτού του θέρους,
για τις µεγάλες νύχτες
και αυτού του αφανισµού.
Των προγόνων.
Των γεννητόρων.
Των συγγενών.
Των επιγόνων.
`
*
Οι ασθένειες του Κόµητος
Την πρώτη φόρα έµαθε
για τους τρεις θανάτους
του κόµητα Ιωάννη Καποδίστρια.
Τα αµέσως επόµενα χρόνια
έµαθε
για τα ενέχυρα
του ήρωα της αντίστασης
κόµητα Ιωάννη Καποδίστρια.
Αρκετά µετά έµαθε
για τις παθήσεις του νοός
του κόµητα Ιωάννη Καποδίστρια.
Σήµερα έµαθε επακριβώς
για την απόσταση βολής
των δολοφόνων
του κόµητα Ιωάννη Καποδίστρια.
Στο µέλλον ίσως µάθει
και για τον κόµητα Ιωάννη Καποδίστρια.
`
*
Σελίδες Ημερολογίου
για το κάλλος των συγγενών
Στις άταιρες οδοιπορίες της κερδοσκόπου ψυχής µας,
κατράµι Θιακό, το τώρα που άγουρο θα γίνει µέλλοντας,
άλλοτε νεκρός και άλλοτε στρατοδίκης, µε σηκωµένο το δάχτυλο,
για την Ελλάδα που πιστέψαµε,
και
ας είναι και αυτή στην τάβλα καρφωµένη.
Φριχτά σύµβολα στα κόκκαλα των λόφων,
οι κρεµασµένες ήττες µας,
στα λιόδενδρα,
φριχτές και οι µέρες των δοσίλογων ερώτων µας.
Μικροµάγαζα µε στρατοδίκες λοιπόν έκτοτε οι µέρες µας,
εκεί στην Αλεξάνδρεια των Θερµοπυλών,
εκεί που γράφτηκαν τα µανιφέστα του ήλιου.
Στην τάβλα της ζωής αυτού του τόπου
µε γάντζο καρφωµένη η ψυχή µας.