`
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ: «ΕΡΩΤΕΣ ΑΝΘΕΩΝ» ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟΤΑΞΙΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΓΙΟΒΑΝΟΓΛΟΥ
`
Θηλύγονο στοιχείο επί σκηνής της ουσίας η ποίηση, θα αποτολμήσω να πω, προκαλώντας με την παραδοχή πως η εκδοτική γένεση της Σοφίας Γιοβάνογλου, συν-βαίνει σε μια περίοδο που το λογοτεχνικό ΥΦΑΣΜΑ, η στόφα της γραφής, όπως αυτή χαρακτηρίστηκε από την κατά παράδοση ανδροδιάθετη εξιστόρηση, εξαντλείται, αμήχανη, γοργά αδρανής να σπαρταρά εδώ κι εκεί, από καιρό αναζητώντας νέα πειστικά πεδία ύπαρξης, να έχει επί της ουσίας προ πολλού σβήσει το φυτίλι που την καθιστούσε κυρίαρχο στοιχείο της γραφής. Συμβαίνει σε κάθε παράδοση η επικρατούσα γραφή να είναικαι προϊόν των σχέσεων διαφορετικών, αντίθετων αλλά και συμπληρωματικών δυνάμεων. Και οι σχέσεις αυτές ανατρέπονται, όταν μεταβάλλεται ο κάθε αυτός δυναμικός συσχετισμός τους. ΕΡΩΤΗΜΑ: Είναι η εκδοτικά ισχύουσα συγγραφή και προϊόν επιβολής του κρατούντος πολιτισμού; Η απάντηση είναι πως Ναι, ΕΙΝΑΙ.
`
Την πρώτη παρουσία της Σοφίας ΓΙΟΒΑΝΟΓΛΟΥ επί της λογοτεχνικής σκηνής, με το ποιητικό τηςέργο «ΦΛΟΡΑ ΝΟΚΤΟΥΡΝΑ» ή ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ ΦΥΤΟΛΟΓΙΟΝ,για να μεταφέρω κι ένα δανεικό σχήμα από το θέατρο, μορφολογικά θα την όριζα ως Ποίηση Ελεγχόμενης Μετρικής Συμφωνίας·Ποίηση Τοκετό, ποιητικό γίγνεσθαι, που εν τω γενέσθαι αποκτά την υπαρκτή του μορφή. Είναι στα επικρατούντα στοιχεία, ουχί ως συνήθη, ιδιάζουσας αρμόζουσας ποιητικής πρόθεσης, η Αισθητική ως Αισθαντική κίνηση των δρώντων στοιχείων, είναι κίνηση περιγραφική, ερωτικά συνομοταξιακή, λόγος που στα σπλάχνα του φέρει την Εικόνα συν την Κίνηση συν τον έμμετρο λόγο, με ίσον την δημιουργία αλλεπάλληλης Μουσικής Ποιητικής Εικόνας. Η συντελεσθείσα πράξη, εδώ, δεν είναι Μονήρης, ΑΝΔΡΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΔΕΝ ΠΑΣΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΔΡΑΙΩΘΕΙ, ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ –LARAISOND’ETRE, EINAI Η ΕΠΑΜΦΟΤΕΡΙΖΟΥΣΑ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΕΛΛΟΧΕΥΕΙ ΩΣ ΑΝΑΓΚΗ ΠΝΟΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ Αφετηριακή πλευρά της Συμμέτοχης ‘Ύπαρξης. Η ποίηση της ΣΟΦΙΑΣ ΓΙΟΒΑΝΟΓΛΟΥ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ. Αμφότερη συνύπαρξη –η προϋπόθεση της ποιητικής της– είναι μια βαθιά συντελούμενη, ποιητική πράξη.
Η χρήση των εκφραστικών στοιχείων στην ποιητική της, όπως είναι ο Ονοματισμός, η Ονοματογραφία, η Ονοματοκρατία, φαινομενικά δείχνουν δάνεια τεχνική, εκφραστική τροπή εργαστηριακής προελεύσεως, εδώ λειτουργούν με σκοπό την δημιουργία συνθήκης, ενός Ορισμού της Εικόνας, ΗΧΟΥ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, μέσω ενός Λεπταίσθητα Δοσολογημένου και Μετρολογημένου Πλαισίου. `
Η χρήση του Πληθυντικού συμβαίνει, όχι ως απόκρυψη της ταυτότητος της δημιουργού τού έργου, αλλά ως απάλειψη τουπρωτογενούς μέσου του σύγχρονου λεκτικού αγοραίου εκχυδαϊσμού. Ο πληθυντικός εδώ είναι άρμοση, κατασκευή ασπίδας απέναντι στον υφέρποντα ακυρωτικό σεξουαλισμό της σύγχρονης γλωσσικής ένδειας, άρα και της διαπροσωπικής υπόθεσης του σχετίζεσθαι. Κανείς δεν εξαπατά κανέναν. Κανείς δεν ακυρώνεται μέσα στην ματαίωσή του. Κανείς δεν αυτομολά, μόλις την στιγμή που έχει μόλις νιώσει. Με τη χρήση του πληθυντικού, όλο το σύγχρονο ασθενές και αγοραίο οικοδόμημα του συγκυριακού απαθούς και εγωπαθούς ερωτισμού, απόρροια μιας ανδροκρατούμενης δίνης περιορισμού και κατοχής του πλήρους σώματος παρακάμπτεται. Απαλείφεται. Σβήνει. Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ της Γιοβάνογλου είναι πληθυντικός που πληθαίνει το νόημα στο ποιητικό υπάρχειν του δημιουργήματός της, που αφορά την ίδια την ύπαρξη του έργου και δεν αφορά τον αστικό πληθυντικό της υποταγής και των απρόσωπων σχέσεων συναλλαγής, αλλά το ένα εν τω πολλώ, ως συντελούμενη, συντελεσθείσα, πληθούσα Αξία.
`
Η Συμφωνία της με το Αρσενικό είναι ποιητικά προσφερόμενη, υφαίνεται ως διαρκής αναδημιουργούμενη σχέση μεταφοράς από το φυτολογικό στο ανθρώπινο οργανικό και ψυχικά οντολογικά υπαρκτό ιστολόγιο της κίνησης, της σύμπλεξης, της αίσθησης των σωμάτων, εκπορεύοντας έμπνευση και ενέργεια από τον κόσμο της άηχης χρωματο-κινητικής μέθεξης. Εδώ τα σώματα των ιστών του φυτολογίου της αισθάνονται, διεγείρονται, πάλλονται, θέλουν, δονούν, δονούνται, επιθυμούν, ανταλλάσσουν, προτίθενται, σκοπεύουν, ορίζουν το καλούμενο, κελεύουν το ποθητό,δια της των σημάτων τους γλώσσας, με την παρεμβολή της φωνητικής ως καλλιεργούμενης ποιητικής γλώσσας. Αυτήν την απουσία φωνητικής στα «πεπραγμένα» του κόσμου του φυτικού έρχεται η γραφή ως ποίηση να υπηρετήσει, την ποιούμενη κι άλλοτε,την ποιηθείσα πράξη, μεταφέροντας το ανθρωπίνως αισθητό και συνουσιαζόμενο ανθρωπολογικό πράττειν στο φυτολογικό γίγνεσθαι, δημιουργώντας ένα εργαστήρι γραφής και ποίησης σ’ένα φυτολόγιο της ερωτικής συνύπαρξης, χάρις στο εργοτάξιο της ύπαρξης της ποίησης τωνερώτων, των συμπλεκόμενων θελήσεων, των επιθυμιών, των δράσεων και των επιδράσεων,ένα ερωτοστάσιο δηλαδή, όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα των συνιστωσών του ερωτισμού και του πόθου μεταφέρεται, μεταβιβάζεται, μεταποιείται και, εν τέλει, μετουσιώνεται για να φανεί το ΔΙΑΤΑΥΤΑ ως φυσικά λογοτεχνικό και ουσιώδες. Η ανθρώπινη ερωτικότητα παρομοιάζεται, προσομοιάζεται, προτρέπεται και τέρπεται μέσα σ’ εκείνη του καθαρού κόσμου φυτών και ανθέων, πράξη καθαρή που κατορθώνει την αποφυγήτου σύγχρονου, ακάθαρτου, ολοένα μειούμενου πολιτισμού τού πολιτισμικά αποξηραμένου Νεοελληνισμού, διότι είναι πέραν των διαστάσεων της χρησιμοποιούμενης γλώσσας αυτό, και μόνο σε αυτήν την ανθρώπινη ιδιότητα, μέσω της φωνής της γραφή ςως ποίησης, μπορεί και αποδίδεται. Γι’ αυτό και κάθε συντελεσθείσα πράξη συμβαίνει μέσα σε μουσικο-κινητική, υπό την ευρεία έννοια της ρυθμικής συνθήκης, ενυπάρχουσα όσμωση τελείας καλλιέπειας.Το Ερωτικό εργαστήρι της Σοφίας Γιοβάνογλου είναι εικονοπλαστικά δυναμικό,είναι φυτολογικό, διότι η σύγχρονη λεξιχρησία του ανθρώπινου σώματος και των παραστάσεών του είναι ΗΔΗ προ πολλού ενδεής,μιαρή και κουρασμένη. Απόρροια της χρήσης ως κατάχρησης της γλώσσας. Γι’ αυτό και η συντελεσθείσα γλωσσοπλασία του έργου της είναι παντοκαιρινή και υπερέχει της στιγμής της δημιουργίας του έργου της, στον Χρόνο.
`
Αναπόδραστα, συντασσόμαστε, και εμπλεκόμαστε στις ερωτικές περιπτύξεις και περιπλανήσεις του νυχτερινού φυτολογίου της, κοινοί στην θέα μιας ποιητικής της γραφής, που υπερβαίνει τον μηρυκασμό από την εξαντλημένη ποιητική καταχρηστική και ναρκισσιστική αυτοαναφορά, ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ. Σ’αυτό προσβλέπουμε,δηλαδή, σε μια πραγματικήζωογονική πρόταση,σε μια νέα σχέση της ύπαρξης του σώματος, των αισθήσεων, όσο και παλιά, με τη γραφή, ως σχέση αρραγούς θελήσεως καισυναισθηματικής πληρότητας, όπου το ανθρώπινο να εμπλέκεται επιτέλους με το άλλο του άλλο. Η Ποίηση ως Προέκταση της ζωής και Εκδιπλούμενο Σύνολό της. Όπως κι αν είναι αυτό, όπως και να’χει, όταν αυτό ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΤΕΙΤΑΙ στον ευγενή πόθο του κάθε συγγραφέα και λογοτέχνη. Ουσιωδώς εναργές, ποικίλα έτερο και αλληλοτροφοδοτούμενο, σύμπνοο, αφού μέσα στην δίνη της δημιουργίας του αναγνωρίζει την ίδια του την δίνη, δίνη προσωπική μέσα από τη σύμπραξη με το ποθητό πλησίον.Η ΕΝΩΣΗ ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ.
`
Ευτυχώς εδώ, δεν ποιείται η «Οϊμέ»εντεχνίζουσα,υπόδηλη αποκατάσταση ως έντεχνη ανάδειξη της ρέουσας πληγής, εσωστρεφώς κλεισμένης στην ίδια την δημιουργικότητά της.
Ισχνό το εκδοτικό παράγωγο, θα έπρεπε να είναι ΕΚΔΟΣΗ ΡΟΜΠΟΥΣΤΑ. Η υλικότητα της έκδοσης δυσακόλουθα ανάλογη. Λιτό, αλλά λίγοστην σχεδιαστική του πανδαισία. Σχεδόν σεμνότυφο. Παρότι η εικονογραφία, φορές, είναι θεάρεστη.
Εδώ, είναι η Ποίηση, συμβάν μετρικής μουσικής αρμονίας. Αρμονικής αμοιβαιότητας, Συνεύρεση. Αισθανθείτε την. Συναισθανθείτε.
`
* Ο Νίκος Γύφτουλας είναι συγγραφέας τού «Ο Κήπος της Γης Θνητής», (.poema..) Εκδόσεις, 2015
`
** Ποιήματα από το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ