I
Μιλώντας με το ταβάνι
η στιγμή που οι σκιές έρχονται
γυρνάνε γύρω-γύρω κι εξαπολύονται
πεινούνε να ‘ρθουν στο προσκήνιο
ο χώρος παγώνει κι οι όποιες βλέψεις
με το πλέγμα συγκρούονται
στάλες ιδρώτα κυλούν στο πάτωμα
που παίρνει μιαν έκφραση πνιγηρή
όπως σκοινιά που ανεμίζουν στον εξώστη
το δηλητήριο στο κρύο ποτήρι επωδός
κι οι φόβοι προσέρχονται με τάξη και σιγουριά
έτοιμοι να εκδηλώσουν την αύρα τους
— τα όμορφα λουλούδια τσιμπούν πιο πολύ
και τα σεντόνια τσαλακώνονται δίχως άγγιγμα —
στους τοίχους παραστάσεις διαγράφονται
ράβδοι γυαλιστερές εκτείνονται προς τα έξω
τα όρια συστέλλονται χωρίς βιασύνη
και τα συρτάρια ανατριχιάζουν σε κρύσταλλα ήχους
τα κεκλιμένα επίπεδα συγκλίνουν με γουργουρητά
τα δευτερόλεπτα συγχωνεύονται ενοχικά
κι οι γρίλιες σιγά-σιγά τα μάτια ανοίγουν
η δραπέτευση αναβάλλεται
κι οι ιδιότυπες διεργασίες λαμβάνουν τέλος
τα μέλη απλωμένα σε χ
δώδεκα στρατιώτες σωριασμένοι
μαζί με δόντια απασφαλισμένες χειροβομβίδες
ενός πολέμου ξεχασμένου από καιρό
περιοδικά
II
Εγκλωβισμός στην συμπαντική γύρη
θολή και ξένη αναζήτηση
σε χρόνο παραπληγικό
η πόλη η μεγάλη ήθελε τόσο να την βρουν
ψέμματα κι αλήθειες
ένα ζευγάρι γάντια στου κόσμου την άκρη
αν μπορεί κάποιος να την σκεφτεί
εγκλωβισμός στην ανένδοτη φυγή
θολή και ξένη προσμονή
σε χρόνο άφταστο
ο ουρανός ο μέγας ήθελε τόσο ν’ ανοίξει
ζωές και θάνατοι
ένα ζευγάρι γάντια στην άκρη της θάλασσας
αν κάποιος μπορεί να την ονειρευτεί
πλασματοποίηση
κρυμμένη απ’ τα μάτια αφήγηση
κωνική ανέξιτη κραυγή
του κύβου εγκλωβισμός γιατί
κανείς δεν ξέρει
III
Πίσσα οργωμένη κι υπόδουλη γη
νερό βρώμικο τα όνειρα γδέρνει
τα μέλη υποκύπτουν ματωμένα
και τ’ αύριο κανείς δεν τ’ αγαπάει
κανείς δεν γελάει στ’ αλήθεια
σε τούτον τον φλοιό τον σαπισμένο
στρουθοκάμηλοι
με χωμένα τα κεφάλια στην άμμο
προσποιούνται πως γνωρίζουν
μα η βροχή ακόμη τους φοβίζει
σ’ αιώνα κουτσό κυματίζουν
οι πολύχρωμες σημαίες τους
και στα πεδία των μαχών
γύπες όλο να ξερογλείφονται
το αύριο κανείς δεν τ’ αγαπάει
κανείς δεν γελά στ’ αλήθεια
τα βράχια καρτερούν τα κύματα
κι η πίσσα σάρκες να καταπιεί
μεθαύριο τα πάντα θα τελειώσουν
για ν’ αρχίσουν απ’ την αρχή και πάλι