[author]Του Σπύρου Αραβανή [/author]
`
Ο προσδιορισμός και επαναπροσδιορισμός των σημερινών μέσων και χώρων επικοινωνίας και τέχνης ως φορέων και βήματος λόγου έχει δημιουργήσει μεταξύ των άλλων και ορισμένες «περίεργες εξισώσεις». Ένας σύγχρονος ποιητής οποιασδήποτε γενιάς και αξίας είναι πια δεδομένο οτι έχει στη διάθεσή του δεκαπλάσιους τρόπους προβολής του έργου του από αντίστοιχους περασμένων εποχών. Έχουμε φτάσει στο σημείο (μη βγάζοντας την ουρά μου απέξω) να παράγουμε περισσότερες συνεντεύξεις ποιητών, παρουσιάσεις βιβλίων, ποιητικές εκδηλώσεις και ποιητικές βραβεύσεις από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε και από όσες φυσικά χρειαζόμαστε για να συνεχίσει η ποιητική τέχνη. Αυτό όμως εν τέλει δεν το βρίσκω καταδικαστικό. Ο καθένας που επιθυμεί την προβολή του έργου του –πρωτογενής αιτία έκδοσής του- έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει την ποσότητα και τον τρόπο της παρουσίας του, γεγονός που ενδυναμώνεται και από το δημόσιο «δούναι και λαβείν», αυτές οι χρεωστικές και αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις που διαμορφώνονται με έναν απολύτως μεθοδικό τρόπο ακόμα και στις πιο ερασιτεχνικές των περιπτώσεων.
Αυτό όμως που είναι επικίνδυνο, όπως προανέφερα, είναι οι δευτερογενείς εξισώσεις που δημιουργούνται, οι οποίες εμφανίζουν μορφές όπως: «πολλές συνεντεύξεις= αξιόλογο έργο» ή «πολλές βιβλιοπαρουσιάσεις= προσοχή των “κριτικών”» ή «πολυκοσμία εκδηλώσεων= αναγνωστικό κοινό» ή «πολλές βραβεύσεις=αναγνώριση αξίας». Το πού και σε ποιον δίνει κανείς συνέντευξη, ποιος, τι και γιατί γράφει για το βιβλίο σου, ποιοι και για ποιο λόγο έρχονται σε μια ποιητική εκδήλωση και ποιοι και πώς σε βραβεύουν, είναι ερωτήματα που δεν επιζητούν απάντηση. Σημασία έχει η προβολή, το «πλουμισμένο» βιογραφικό, η οποία γιγαντώνει τη ψευδαίσθηση της κάλπικης σημαντικότητας πλείστων περιπτώσεων διαμορφώνοντας έτσι τη χειρότερη των εξισώσεων: «Τι καλύτερο έχει ο τάδε μέγιστος ποιητής από εμένα;»
`
* Ο τίτλος του κειμένου ασφαλώς ανήκει στον Αϊνστάιν και διατυπώθηκε για άλλους λόγους.