`
O φρουρός
Το ηλιοβασίλεμα. To λιβάδι της φωτιάς.
Η χαμένη μέρα, το χαμένο φως.
Γιατί αγαπώ ό,τι ξεθωριάζει;
Eσύ που έφυγες, που συνέχιζες να φεύγεις,
ποιά σκοτεινά δωμάτια κατοικείς;
Φρουρέ του θανάτου μου,
διατήρησε την απουσία μου.
Είμαι ζωντανός
`
*
Ιδιωτικές στιγμές
Θέλεις να ρίξεις μια καλή ματιά στον εαυτό σου. Στέκεσαι μπροστά από έναν καθρέφτη,
βγάζεις το τζάκετ σου, ξεκουμπώνεις το πουκάμισό σου, ανοίγεις τη ζώνη σου,
κατεβάζεις το φερμουάρ του παντελονιού σου. Ο εσωτερικός ρουχισμός σου πέφτει κάτω. Βγάζεις τα παπούτσια
και τις κάλτσες σου, αφήνεις τα πόδια σου γυμνά. Αποσύρεις το εσώρουχό σου.
Αμήχανος, περιεργάζεσαι τον καθρέφτη. Να’ σαι λοιπόν! Εδώ είσαι!
Κι όμως, δεν είσαι εδώ
`
*
Xιονόπτωση
Παρακολουθώντας το χιόνι να καλύπτει το έδαφος, να καλύπτει τον εαυτό του,
να καλύπτει οτιδήποτε δεν είσαι εσύ,
βλέπεις ότι είναι η μετατόπιση προς τα κάτω του φωτός
πάνω στον ήχο του αέρα που τον παρασύρει
είναι η πτώση των στιγμών σε στιγμές,
η ταφή του ύπνου, η κάθοδος του χειμώνα, το αρνητικό της νύχτας.
`
*
Η ιστορία
Είναι η παλιά ιστορία: παράπονα για το φεγγάρι
που βυθίζεται στη θάλασσα, για τα αστέρια που ξεθωριάζουν με το πρώτο φως,
για το γκαζόν που το βρέχει η δροσιά, για το ασημένιο γκαζόν, για το γκαζόν που κρυώνει.
Και συνεχίζει το δρόμο της: ένας άντρας κοιτά τη σκιά του
και λέει πως είναι η στάχτη του εαυτού του που πέφτει, λέει ότι οι μέρες του
είναι οι πραγματικές μαύρες τρύπες στο διάστημα.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια.
Ξέρεις ποια ιστορία εννοώ :είναι αυτή για τα λεπτά που πεθαίνουν,
και τις ώρες, και τα χρόνια :είναι η ιστορία που λέω
για μένα, για σένα, για τον καθένα
`
*
Ο γάμος
O άνεμος έρχεται από αντίθετες πλευρές
ταξιδεύοντας αργά
Αυτή κάνει στροφή στον βαθύ αέρα.
Αυτός περπατά στα σύννεφα.
Αυτή ετοιμάζεται,
τινάζει τα μαλλιά της,
μακιγιάρει τα μάτια της,
χαμογελά.
O ήλιος ζεσταίνει τα δόντια της,
η άκρη της γλώσσα της τα υγραίνει.
Αυτός βουρτσίζει τη σκόνη από το σακάκι του
και ισιώνει την γραβάτα του.
Αυτός καπνίζει.
Σύντομα θα συναντηθούν.
Ο άνεμος τους φέρνει πιο κοντά.
Xαιρετιούνται.
Πιο κοντά, πιο κοντά.
Αγκαλιάζονται.
Αυτή φτιάχνει το κρεβάτι.
Αυτός κατεβάζει το παντελόνι του.
Παντρεύονται
και κάνουν ένα παιδί.
Ο άνεμος τους οδηγεί
σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ο άνεμος είναι δυνατός, σκέφτεται αυτός
καθώς ισιώνει τη γραβάτα του.
Μου αρέσει αυτός ο άνεμος, λέει αυτή
καθώς φορά το φόρεμά της.
O άνεμος ξεδιπλώνεται.
Ο άνεμος είναι το παν γι” αυτούς.
`
*
Tρώγοντας ποίηση
Μελάνι τρέχει από τις γωνίες του στόματός μου.
Δεν υπάρχει ευτυχία σαν τη δική μου.
Τρώω ποίηση. Διαρκώς.
Η βιβλιοθηκάριος δεν πιστεύει στα μάτια της.
Τα μάτια της είναι λυπημένα
και περπατάει με τα χέρια στο φόρεμά της.
Τα ποιήματα έφυγαν.
Το φως είναι αμυδρό.
Τα σκυλιά είναι στις σκάλες του υπογείου και ανεβαίνουν.
Οι βολβοί του ματιού τους ρολάρουν
τα ξανθά πόδια τους φλέγονται σαν φρύγανα
Η καημένη η βιβλιοθηκάριος αρχίζει να χτυπά κάτω τα πόδια της και να κλαίει.
Δεν καταλαβαίνει.
Όταν πέφτω στα γόνατά μου και γλείφω τα χέρια της,
ουρλιάζει
`
*
H ζωή μου
Η τεράστια κούκλα που είναι το σώμα μου
αρνείται να υψώσει το ανάστημά της.
Είμαι το παιχνίδι των γυναικών.
Η μητέρα μου
με υποστύλωσε για τους φίλους της
Μίλα, μίλα, ικέτεψε.
Κούνησα το στόμα μου,
αλλά λέξεις δεν βγήκαν.
Η γυναίκα μου με κατέβασε από το ράφι.
Ξάπλωσα στην αγκαλιά της. Υποφέρουμε
την ασθένεια του εαυτού, ψιθύρισε.
Και ξάπλωσα εκεί βουβός.
Τώρα η κόρη μου μου δίνει ένα πλαστικό με βρεφικά
γεμάτο νερό.
Είσαι το αληθινό μου μωρό, λέει.
Κακόμοιρο παιδί!
Κοιτάζω μέσα στους καφέ
καθρέφτες των ματιών της
και βλέπω τον εαυτό μου
να φθίνει, να βουλιάζει
σε ένα βάθος που αυτή δεν ξέρει ότι είναι εκεί.
Mε κομμένη ανάσα
δεν θ’ ανατείλω ξανά.
Συνηθίζω τον θάνατό μου.
Η ζωή μου είναι μικρή
και γίνεται όλο και μικρότερη. Ο κόσμος είναι πράσινος.
Τίποτα δεν είναι το παν
`
*
Νοσταλγία
Οι δάσκαλοι των αγγλικών έχουν πάει τα ρούχα τους στο πλυντήριο
οι ίδιοι πήγαν στους αγρούς.
Όνειρα κίνησης κυκλώνουν το Περσικό χαλί σε ένα δωμάτιο που είχατε βρεθεί
Στην παραλία η λύπη των γραμμοφώνων
βαθαίνει την αναδίπλωση και την πτώση του ωκεανού
Είναι χθες. Είναι ακόμα χθες
`
*
Eσύ το λες
Είναι όλα στο μυαλό, λες,
και δεν έχει καθόλου να κάνει με την ευτυχία.
Ο ερχομός του κρύου,
ο ερχομός της ζέστης, το μυαλό έχει άπειρο χρόνο.
Εσύ παίρνεις το χέρι μου και λες πως κάτι θα συμβεί,
κάτι ασυνήθιστο για το οποίο ήμασταν πάντοτε προετοιμασμένοι,
όπως η άφιξη του ήλιου μετά από μια μέρα στην Ασία,
όπως η αναχώρηση του φεγγαριού μετά από μια νύχτα μαζί μας.
`
*
Τα απομεινάρια
Αδειάζω τον εαυτό μου από τα ονόματα των άλλων.
Αδειάζω τις τσέπες μου.
Αδειάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω δίπλα στο δρόμο.
Τη νύχτα γυρίζω πίσω τα ρολόγια·
ανοίγω το οικογενειακό άλμπουμ
και με κοιτάζω όταν ήμουν αγόρι.
Τί έχει να κερδίσει; Οι ώρες έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Λέω τ’ όνομά μου. Λέω αντίο.
Οι λέξεις ακολουθούν η μια την άλλη προς την κατεύθυνση που φυσάει ο άνεμος.
Αγαπώ τη γυναίκα μου αλλά τη διώχνω .
Οι γονείς μου σηκώνονται απ’ τους θρόνους τους
μες στα λευκά δωμάτια από σύννεφα. Πώς να τραγουδώ;
Ο χρόνος μού λέει τι είμαι. Αλλάζω και πάλι ίδιος μένω.
Αδειάζω τον εαυτό μου απ’ τη ζωή μου
και η ζωή μου εξακολουθεί να υπάρχει.
`
*******************************************************
Ο Μαρκ Στραντ (Mark Strand) γεννήθηκε στις 11 Απριλίου του 1934 στο νησί Πρινς Έντουαρντ του Καναδά, αλλά έζησε και δημιούργησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε ζωγραφική και λογοτεχνία και στη συνέχεια δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Βραζιλίας αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1964 με την ποιητική συλλογή «Sleeping with One Eye Open». Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την ποιητική συλλογή του «Blizzard of One». «Ο Μαρκ Στραντ εθεωρείτο ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποιητές της γενιάς του καθώς και επιτυχημένος μεταφραστής και συγγραφέας πρόζας» αναφέρει σε ανακοίνωσή του στην ιστοσελίδα του μετά τον θάνατό του (στις 29 Νοεμβρίου του 2014) το ίδρυμα Poetry Foundation, που εκδίδει το περιοδικό Poetry. Το ίδρυμα αναφέρει ότι η ποίηση του Στραντ χαρακτηρίζεται από γλωσσική σαφήνεια, υπερρεαλιστικά στοιχεία και εμμονή στα θέματα της απουσίας, της απόρριψης και του θανάτου.