Επινίκιο
Δεν ήταν συναίσθημα αυτό.
Ήταν η θητεία μου στα πάθη.
Παραμέρισα τους στηθόδεσμους
Και χίμηξα στους δεινούς λιμούς
Κατάματη
Κι ακάληπτη
Να έχω κάπου να φωλεύσω
Την εκτεθειμένη μου νιότη.
Τότε ήταν που είπες:
«Ή θα θρηνείς την υπεραξία μου
ή θα την ξεκοιλιάσεις.»
Δεν ήταν δίλλημα αυτό.
Ήταν συμπιεσμένο αίμα
που με ξεγελούσε καμιά φορά.
Το πίστευα για θάνατο
μα ήταν η υπεροχή μου
`
*
Πρώτη Πόλη
Στιγμούλες του καυτού αίματος
Σε περπατά κι αντέχεις
Κάθε που εξημερώνεται
Πάρτο πίσω, πάρτο
Αθήνα μου θησαυρική και άσπρη
Τον επιστρέφεις αδιάκοπα
Πιο όμορφο απ’ ότι τον θέλησα
Πάρτο πίσω, πάρτο
Για ‘σένα ο στιγμιαίος μέλλοντας
Παράτησε κάθε του διάρκεια
Αθήνα, είχα κι εγώ διεύθυνση
Δώστο πίσω, δώστο
`
*
Όχι μυθολογία
Στη ραχοκοκαλιά μιας μελαχρινής
και φλεγόμενης Αμαζόνας
βρέθηκε το άλλο μάτι
του αρχαίου Ταύρου.
Του το άρπαξε μειλίχια εκείνη
όταν την πρωτοαντίκρισε
γιατί δεν τη θαύμασε.
Δεν ήξερε ο δύσμοιρος
ότι στη ραχοκοκαλιά αναθαρρεύει η εκδίκηση.
Εκείνη ακόμη σέρνει έφιππη το άλλο μάτι του
απ’ άκρη σ’ άκρη
μα δεν παινεύεται για το κατόρθωμά της.
Η ραχοκοκαλιά της μεγαλώνει
γιατί όσο τον εκδικήθηκε τόσο τον πόθησε.
(όταν κοιτάτε μια ραχοκοκαλιά, οφείλεται να τη θαυμάσετε, αλλιώς
κάψτε τα μάτια σας)
`
*
Του μελαχρινού ασώτου
Ο γιος μου γεννήθηκε
απ’ τα δαχτυλά μου,
βύζαίνει τα νύχια μου
και κλαίει τα μεσημέρια
γιατί δεν έχω άλλο
παιχνίδι να το ταίσω,
μόνο φαντασιώσεις
για τρελούς που γέννησα
στο μέλλον.
Ο γιος μου είναι πλασμένος
στη μήτρα μου με ροδοκλώνια
Κόρη δε θα έκανα ποτε.
Ο γιος μου
είναι από δύσκολο βελούδο.
Έμαθε να κατουρά στα τριάντα του,
Να περπατα τα πενήντα του
και να μ’αγαπά στα εύκολα.
Στα δύσκολα τον αγαπούσα
πάντα περισσότερο.
Τα παιδιά μας δεν είναι παιδιά μας.
Ο γιος μου είναι απλά το σπέρμα
ενός χυσίματος του μυαλού μου
Από το μελαχρινό μου ρωτα,
που απ’την κουνια είχε άσπρα μαλλιά.
Ο γιος μου
Είμαι εγώ
Κι ένα κομμάτι
Ποιητικής παρηγοριάς.
`
*
Κυκλάμινα
Κάπου βαθιά μες στο κορμί
φυτρώνουμε σουγιάδες
Είναι λεπτοί κι ευγενικοί
σαν όλους τους φονιάδες
Κάτι μικρά κυκλάμινα
με κοφτερό το χρώμα
που βγαίνουν με τη θύμηση
και κλαίνε μας το σώμα
Εγώ έχω ένα πιο μικρό
κι από κουτσό πετράδι
Δεν έχει χρώμα, μα αυτό
φυτρώνει κάθε βράδυ
Κάπου βαθιά μες στο κορμί
κυκλάμινα θεριεύουν
Άνθη που σε μυρίζουνε,
με θανατοπαιδεύουν.
`
*
Πενθεσίλεια
Σκοτάδι στ’ άστρα τα τυφλά
Σκοτάδι να τους ρίξες
Τα χείλη σου τα σφαλιστά
Τ’ άνοιξες να με πνίξεις
Σκοτάδι στο ροδόνερο
Μαράζι να το πλένει
Έχει ντροπή το όνειρο
Και στα βαθιά του μένει
Σκοτάδι στ’ άστρα κι αίματα
Και μύρο να τα ραίνει
Αν την πονά δεν έμαθε
Κι έμεινε πονεμένη
`
*
Ροβίνια
Σαν ψέμα άλλαζε όνομα, εν μέσω ανθοφορίας
Και μάτωνε τα πόδια της σ’ εδάφη αλκαλικά
ολόλευκη τυφλώθηκε στο φως της ιστορίας
Οι έρωτες της άνοιξης δεν έχουνε κλαριά
Κλαρί κλαράκι, φώναζε, εγώ θα σε ριζώσω
Το Μάη σε αγάπησε και τότε θα κοπείς
Σαν θα μυρίσεις τα άνθη της, τα φύλλα όσο όσο
Τίναζει αργά το σώμα της στον πόνο να δεθείς
Με προσοχή τα έσπαγε αφού τα αγαπήσει
Οι ρίζες της απλώνονταν μπροστά στη συμφορά
Κανείς δε μελαγχόλησε σε καρποφόρα ζήση
Ροβίνια, κάψ’ το σώμα σου να κάτσουν τα πουλιά