Προσδιορίσμοι
Μερικές φορές χρειάζεται να βρεις κάτι ν΄αντέχει
Ένα σταθερό άρωμα
Ένα σταθερό ζευγάρι ποδιών
Ένα παντελόνι να μην σου πέφτει
Μια συνταγή , σχεδόν ίδια,
Να την κάνεις κάθε τόσο
Ένα σταθερό χτύπο στο τηλέφωνο
Ένα χρώμα να σου αρέσει σε διάρκεια
Μια φράση να τη λες και να ναι δική σου
Μια σταθερή ράτσα τσιγάρων,
Κάθε που το κόβεις
Μια ίδια μάρκα ανθρώπων
Να σου λένε τι γίνεται
Ένα παραμύθι να ναι το αγαπημένο σου
Μια αλήθεια να την επαναλαμβάνεις
Να νιώθεις ασφάλεια
Έναν τρόπο να γράφεις και να σβήνεις
σχεδόν οικείο
Κάπως να προσδιορίζεσαι
Γιατί τόσο που κυλιέσαι
Και αλλάζεις
Και τρέχεις
Και δεν ξέρεις να οδηγείς,
Πώς θα μπορείς να βλέπεις
Το ίδιο δέρμα,
Στον ίδιο καθρέφτη
Και να λες:
Εγώ!
Και πάλι.
Μια κλίμακα του μπλέ
Όλοι είμαστε έρμαια της Αφροδίτης
Ερμαφρόδιτες ψηλαφήσεις στο σφιχτό
Δέρμα της νύχτας
Εκκρεμότητες σε οπές και δειλές ανιχνεύσεις
Μιας ταύτισης
Πνιγόμαστε μέσα σε χείλια πασαλειμμένα με λόγια-λόγια
Που δεν θα ειπωθούν ποτέ
Ούτε ένα ακέραιο γράμμα δεν σχηματίζουν
Ο αριθμός μόνος, πρώτος και πρωτεύον ουσιαστικό
Του αντικειμένου του πόθου
Βγαίνεις σιγά σιγά μ΄ ένα διαβολικό γελοίο αστείο
Και νομίζεις πως όλα είναι παιχνίδια γοητείας
Και λέξεις..
Γελιέσαι και πάλι
Η αλήθεια σου τρυπάει το δέρμα του αυτιού
Κρέμεται και όλοι τη βλέπουν όταν κάνεις προς τα πίσω
Το κεφάλι,
όταν έχεις στύση και μύτη ψηλά
Σαν κομπάρσος που επαναλαμβάνει ανύσηχους δεσμούς
Ρόλων
Γελιέσαι!
Κι εσύ!
Όλο να φαίνεται ότι ξέρεις τη ματαιότητα,
Να την αποζητάς και να την διώχνεις σαν σκόνη
Που κάθεται στο παρισινό σου σακάκι.
Όχι, όχι άλλες υποθέσεις κύρους
Τα κεριά τρεοπαίζουν, όπως και η ταινία που δεν είδαμε
Όπως και η τέντα τ’ ουρανού τώρα που είναι αργά σαν ξημέρωμα
Κι έξω φυσάει
Αναπνοοές και υποσχέσεις
Και ποιος θα βρεθεί να κατεβάσει μια κλίμακα
Το μπλε;
Πιο κάτω
Πιο γαλάζιο
Πιο μέσα;
On-off, παύση, υπεκφυγή
Σαβανώστε τα συναισθήματα αγάπης.
Για άλλο καιρό
Τακτοποιήστε τα σε άνετες μακρόσυρτες βαλίτσες
Για ταξίδια πέραν κάθε υποψίας- ημέρας
και κυρίως-κυρίως νύχτας
Αφήστε τα μόνα τους να πετάξουν
Μη βγάλετε, ηλίθιοι, εισιτήριο επιστροφής
Τι νομίζετε;
Όλα όποτε τα θέλετε;
Τώρα ναι, τώρα όχι;
On-off, παύση, υπεκφυγή;
Το περίστροφο στον κρόταφο
Περιστροφή του κεφαλιου
360 μοίρες τον χρόνο στο κενό,
στη λογική, στην ασφάλεια
Αυτό είναι ταρίχευση!
Και ζήτω! Ζήτω που κάποιοι θα λέτε
πού πηγε τ’ όνειρο που άφησα στο μαξιλάρι
χθες το απόγευμα για λίγη ανάπαυση;
Ο μετρονόμος
Φοβάσαι ότι θα βγάλεις σιγά σιγά
Ο, τι περιττεύει
Ίσως τα σκουλαρήκια που αγόραζες
Με λειψά κέρματα
Ίσως τα πολυεπίπεδα ρούχα σου
Ίσως κόψεις το φλύαρο μαλλί
Της γριάς που γίνεσαι
Σιγά σιγά.Μη βιάζεσαι
Άσε τις τρίχες δειλά στο μουνί
Και στη μασχάλη και στα πόδια
Να γίνουν ακέραιο πρωτόγονο
Νίώσιμο
Αυτοφυής και δεν ακούγεται
Η άναρθρη κραυγη σου
Δες!
Βγες!
Φοβάσαι
Κάτι, να, λίγο πιο μετοχικό
Μια κάποια συγχώνευση
Στο ακριβό σου φαίνεσθαι
Ν΄ακυρώσεις….
Ξερεις κάπου είδα μέσα σε σένα
κάτι πιο συμπαγές
Ακανόνιστη μάζα
Ραμμένη στις γωνίες
Με κλωστή μπορντώ σφιχτοδεμένη
Δεν μπορώ να πω …
Μ¨άρεσε!
Σακοράφα και τα λόγια
Εκεί πάνω χαραγμένα
Και μέσα μέσα ακούω ανάγκη
Να! Πάλλεται κάτι σαν καρδιά
Κάτι σαν έμβρυο
Κάτι σαν βόμβα
Ολο αυτό τυλιγμένο σε μια
χοντρή χαρτοσακούλα,
καφέ
ωμή ,
τρυπημένη
και κάθε φορά που δεν αντέχεις
σου στέλνει μήνυμα ο έξω εγκέφαλος
Ξέρνα εκεί μέσα και άκου!
Πάλλεται;
Η καρδιά,
Η βόμβα,
Το έμβρυο,
Αναπνέει;
Υπάρχει ακόμη;
Γέμισμα φεγγαριού και προσώπου
Τόσο τέλεια τακτοποιημένες οι ρυτίδες
πάνω στο δέρμα
Να, εδώ αυτή του γέλιου
Μια λίγο πιο κει της περιφρόνησης
Πάνω απ’ τ’ αριστερό φρύδι στέκεται της υπεροψίας
Στο μέσο των φρυδιών , δυο λεπτές λωρίδες η σκέψη
Ο λαιμός, σαν κορμός να φανερώνει κυκλικά
Και ξεδιάντροπα
Την ερώτηση «πόσα χρόνια ζεις άραγε;»
Τις ρίζες δεν θα τις βρεις;
Κάτω απ’ τα μάτια δυο σακούλες
Όπου κατά καιρούς τσουβαλιάζεις όνειρα
Και ανήσυχο ύπνο
Νομίζοντας πως είσαι καμήλα
Και θα χεις απόθεμα κάποια στιγμή
Ή ακόμη χειρότερα, τη δυνατότητα επιλογής
Σήμερα θα κοιμηθώ οχτώ ώρες συνεχόμενα
Και θα ονειρευτώ ότι…
Πετάω
και πάντα κάτι γίνεται
Και την αφήνεις την επιθυμία σαν εκκρεμότητα
Ή λες ακόμη δεν είναι καιρός
Θα ωριμάσει με τον χρόνο..
Θα πέσει
Και οι σακούλες όλο και πιο κάτω
Από το βάρος και τα υπόλοιπα
Να σου λένε :
Όσο μεγαλώνεις, πιο λιγνές διαθέσεις
Πιο σκληρές ευαισθησίες
Πιο λεπτό δέρμα
Είτε γράφεις στο χαρτί,
Είτε σχηματίζεις ρυτίδες
Η ίδια λεπτότητα λένε
Χωρίς πισωγύρισμα
Και χωρίς ψευδαισθήσεις…
Προστακτικά, επίθετα, ανυπόμονα
Ενώ ήξερε να ορίζει τη ρευστότητα,
Έγινε υποτακτική στις επιθυμίες…
Αργότερα αναγκάστηκε να γίνει προστακτική
Όλα τα υποκείμενα δέχτηκαν να την υπακούν
Καθόταν πάνω σε γράμματα κεφαλαία,
Κάποτε κάποτε σε κάποια θαυμαστικά
Κι έλεγε
Πήγαινε
Έλα
Γδύσου
Εμπιστεύσου
Κάνε δώρα
κάνε έρωτα
φέρε νερό
παίξε
αγαπά με
όταν βαριόταν
γδυνόταν το σημείο αναφοράς της
θηλυκού γένους,
θηλυκότατου…
όλοι ποθούσαν και πάνω απ όλα τα πιο
ουσιαστικά της κομμάτια,
αρσενικού γένους,
αρρενωπότατου…
τα ερωτηματικά μαραίνονταν
και τα επίθετα
καλός
όμορφη
εφικτό
κουμπώνονταν μέσα στα παντελόνια τους
από φόβο
Φόβο ουδέτερου τέλους,
αδιάφορου…
Φωνές - Μην ακούς
Ενεργητική φωνή : -Εε…Είσαι παθητική _
Παθητική φωνή : - Ε;;Eπιθετική;
Αόριστη φωνή : - Ίσως, ίσως, ίσως…
Προσβλητική φωνή: - Είσαι! Eίσαι! Eίσαι!