Απεικόνιση
Τα πάντα για μένα έπρεπε να επινοηθούν.
Έκανα ακόμη την ανάγκη φιλοτιμία
υποβάλλοντας τη ζωή μου σε μια ελπίδα. Την έζησα
τρίγλωσση: Αγγλικά, Ελληνικά και Γαλλικά.
Ο χρόνος έφτανε όλο και νωρίτερα,
και παρατεταμένη η ελπίδα κάνει καρικατούρα
την καρδιά. Σώθηκα από τα ταλέντα μου:
ποιητής, μεταφραστής, ηθοποιός, συνθέτης, τραγουδιστής…
Προδομένος για μια καλύτερη ζωή, τουλάχιστον το σαπούνι
στο μπάνιο δεν γινόταν βότσαλο.
`
*
Η ημέρα μετά την προηγούμενη νύχτα
Ημέρα βαρετή όπως το θερμόμετρο,
τα τικ-τάκ του ρολογιού να επαναλαμβάνουν την ανία,
και οι στίχοι ζόρικοι, σα να θέλουν να γραφτούν
πάνω σε περγαμηνή και όχι στον υπολογιστή.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα σε λάθος πλευρά του εαυτού μου
μετά από μια άυπνη νύχτα να αναρωτιέμαι αν
ο Φαίδρος ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος του 5ου αιώνα π.Χ.,
ή ο Φαίδρος, ο Ρωμαίος μυθογράφος, του 1ο αιώνα μ.Χ.
(Υπήρχαν και οι δυο με το ίδιο όνομα).
Καθετί γυάλινο είναι μια παραίσθηση της πραγματικότητάς μου.
Τα πέντε συν πέντε δάχτυλά μου μεριμνούν για την αναγκαιότητά τους
όταν το μυαλό μου ξαφνικά κατοχυρώνει ένα νέο σήμα κατατεθέν
αντίληψης. Η αιωνιότητα δεν περιμένει για κανένα
να είναι αιώνιος. Κανείς νεκρός δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ
σε μια αιωνιότητα οστών. Συμπιεσμένος οδυνηρά
ανάμεσα σώμα και ψυχή, καταλήγεις ηδονοβλεψίας της ζωής
μόνο για να αξιολογήσεις τι είναι σκανδαλώδης ή ανήθικο.
20-21.5.16
`
*
Do you like the Greece?*
Η πανσέληνος κάνει μαργαριταρένια την Ελλάδα,
αλλά οι βιτρίνες των καταστημάτων εκθέτουν
σε τι κακή οικονομική κατάσταση είμαστε εμείς οι Έλληνες.
Φτάσαμε στο σημείο να αναμένουμε από την κυβέρνηση
να επιτρέψει άλλο ξημέρωμα. Θεωρεί τις βαριές μας έννοιες
ελαφριές σαν πάχνη. Οι προσευχές διψούν να είναι
απόλυτη, ισχυρή, ακλόνητη πίστη, και όχι μόνο
«Θεέ και Κύριε!», «Κύριε ελέησον!», «Κύριος οίδε».
Μόνο στους άλλους μπορούμε να δούμε το πρόσωπό μας,
δεν ωφελεί να το βλέπουμε στο δικό μας πρόσωπο.
Η Ελλάδα πουλιέται στον πρώτο τυχόντα.
Μαμαζέλ, φροϋλάιν, “Do you like the Greece?”
26.5.16
`
*
Ελεγειακό ποίημα
Ένα χορόδραμα νεφών αφαιρεί το δικαίωμα
του ήλιου στον γαλάζιο ουρανό. Στέκομαι
στο μπροστινό μπαλκόνι με ένα φλιτζάνι τσάι, βλέποντας
τον ομφάλιο λώρο ενός τζετ να μας συνδέει με την εμβρυική
αυγή. Ένα περιστέρι καταβροχθίζει τα ψίχουλα
που έχω ρίξει στον κήπο. Μια Ρομά με φόρεμα
feuille volante βαδίζει καμαρωτά μιλώντας μόνη της –
σίγουρα δεν απαγγέλει ποίημα! Μια ριπή ανέμου δεν είναι μια λογική
που προκύπτει από άλλες φόρμουλες. Η δροσιά που φέρνει
δεν είναι η παραίσθηση που με παρακώλυε και τώρα γνωρίζω.
Κρατάω τις σκέψεις μου στην ναφθαλίνη, και αφήνω την όψη μου
να τις υπαινίσσεται. Έξω από το λεξικό τραβάω λέξεις
για να παρηγορήσω τη μοναξιά μου. Εάν ο Ευγένιος Ο’Νηλ
ζούσε ακόμα θα έγραφε: «Το πένθος ταιριάζει στον Γκούμα».
6.6.16
`
*
Υστερόγραφο
Όταν πια δεν θα υπάρχω
θα αφήσω το όνομά μου για ανάμνηση
και μια ακόμη λησμονιά
για να επιλέξει ο κόσμος.
Ο θάνατός μου δεν θα είναι μια λύση
για τη ζωή κανενός – ή το θάνατο.
Ό,τι είχα ποτέ ονειρευτεί
ολοκληρώθηκε στο ξύπνημά μου,
σε μια χειρονομία, σε ένα ποίημα, σε ένα αντίο.
Είμαι μόνο ένα γράμμα σε μια λέξη,
όπως η ψευδαίσθηση σε ένα σώμα
τοποθετημένο στο φέρετρο.
13.6.16
`
*
Νυχτερινό
Ένα ποτήρι Nemea special κόκκινο κρασί σμίγει
με την Λίμνη των Κύκνων, έργο 80, του Τσαικόφσκι,
και εγώ μεσολαβώ με μια ποικιλία λέξεων
για να παρηγορήσω την άγραφη σελίδα. Μια παρέα
από φεγγαρόλουστες φωνές μπαίνει από το παράθυρο
στο σπίτι. Στέκομαι που είμαι όπως κανένας δεν μπορεί να είναι
χάρη στη μοναξιά, κοιτάζοντας τα έναστρα αινίγματα,
τα συναισθήματα μεσίστια, και με κάθε γουλιά
κρασί να αναζητώ στο σκοτάδι το πρόσωπο της αγάπης.
4-5.7.16
`
*
Το νερό στο βάζο
είναι η μεταθανάτια ζωή
των μαραμένων λουλουδιών.
Η αιωνιότητα του νερού
είναι
ο νεροχύτης.
`
*
Μπόνους
Πολυέξοδος και σπάταλος του εγώ μου ποτέ δεν ήμουν.
Θα μπορούσα να είμαι ένας εγγαστρίμυθος, γιατί ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου
προέρχεται από μια πηγή εκτός πραγματικότητας. Τα χρόνια
που συνέτριψαν τη ζωή μου δεν έχουν συνταξιοδοτηθεί,
με τραντάζουν κάθε στιγμή. Οι ελπίδες μου έχουν καταρρεύσει,
αλλά πώς να τις μαντάρω; Δεν είναι αρκετό
ότι η ζωή με κρυφακούει. Ξέρω ότι μόνο μέσα μου η ζωή
αλλάζει, και οικτίρω τον εαυτό μου γι’ αυτό.
Ως καλλιτέχνης δημιούργησα μια υποκειμενική αρμονία της ύπαρξης.
Όπως είπε ο Αττίλα Γιόζεταφ: “Θα λάβω τη ζωή ως μπόνους όταν πεθάνω”.
8.8.16
`
*
20η Οκτωβρίου
Οκτώ δεκαετίες ζυγιάζουν φέτος στις 20 Οκτωβρίου.
και η ζωή μου γίνεται μια πιο παρωχημένη ακμή.
Ανατομικά αρσενικός, και κρινόμενος μόνο και μόνο για αυτό,
το να είμαι ο αδιάκοπος σύντροφός μου δεν μου είναι βαρετό,
γιατί δίνω προσοχή ότι είμαι ανεπιθύμητος. Δημιουργώ
μια μεταθανάτια ζωή όπου μια αγάπη περιμένει να είναι ποθητή,
και έτσι αισθάνομαι ότι ο θάνατος δεν θα με αλλάξει.
Δεν είναι ποιος είμαι που με ενοχλεί, μόνο που πρέπει
να είμαι σπιρτόζος όσον αφορά τον πόνο μου. Να είσαι
ηθοποιός είναι ένα πράγμα, αλλά να είσαι διασκεδαστής
της καταδίκης σου δεν γίνεται. Ούτε οι αναμνήσεις
μπορούν να κάνουν τη ζωή μου διασκεδαστική. Η βρύση
που έχει χαλάσει και στάζει στο μπάνιο είναι σαν
γρήγορα βήματά των νεανικών μου ημερών.
15.8.16
`
*
Αντοχή
Ειδωλολάτρης του ήλιου, όπως είμαστε όλοι,
μόνο που εγώ αφήνω τα ρουθούνια να τρεμουλιάζουν για το άρωμά του.
Ένα χαρακτηριστικό της μοναξιάς, υποθέτω,
η παρέμβαση της οποίας, ευχαριστώ, αλλά όχι ευχαριστώ,
με κρατάει ανοσοποιητικό από όλες τις πτυχές της ζωής.
Πρέπει να εικάζω για το τι είναι πάνω μου
και να εγκρίνω ό,τι είναι κάτω από μένα.
Η ραμμένη στα μέτρα μου μοναξιά δίνει
δείγματα αναμνήσεων στα ποιήματα που γράφω,
μνήμες που εγγράφονται στη θλίψη. Μερικές φορές
αισθάνομαι ότι υπάρχω έξω από τον εαυτό μου. Αναπνέω
τι δεν είναι προικισμένο με ζωή ή πνεύμα,
σαν να ήταν αέρας. Δεν ξέρω αν τα ταλέντα μου
προήλθαν από το να ζει κανείς ή να μη ζει.
Αλλά έμαθα να ανέχομαι αυτό που είμαι,
ένας που μπορεί να αντέξει την έλλειψη ευτυχίας.
και να κάνει την αιωνιότητα ένα χαϊκού – Αμήν!
19.8.16