ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΛΩΤΟΦΑΓΟΥΣ
Η μνήμη απωλέσθη
καρπός ώριμος και γευστικός
Έγκαιρα από κοπτήρες καταναλώθηκε
στα σπλάχνα πλέον
περιφέρεται
Η γνώση και αυτή θα υποκύψει
η γλώσσα θα πλαταγίζει άσκοπα
αναζητώντας την εκφορά
εκεί που τώρα άνθη φύονται
ΑΚΡΥΛΙΚΟ
Ένα μήλο
κομμένο στη μέση
Δείπνο
με ακρυλικό
Λειώνει το πιάτο
δίπλα στα δάχτυλα
Ευτυχώς η θέα
-θυμάσαι τότε που σου έλεγα:
«θα μου λείψουν
τα φώτα απέναντι»
τη γλίτωσε
Τώρα, δε θα χρειαστώ
την αφίσα με το γαλάζιο του Ματίς
Τι και αν γκρέμισες τους τοίχους
Εγώ την υγρασία τις νύχτες
τη μυρίζω ακόμη:
στο σκοτάδι
στα κοιλώματα των εσωτερικών τοίχων,
στην υδρορροή που στάζει
Στο στόμα σου
Δεν θα μετρήσω
σε πόσες συλλαβές
θα με καταπιείς
ΕΡΩΤΩΝ ΑΡΧΗ
Ερώτων αρχή, ερώτων τέλος
Μεσούσης της επιθυμίας
Αναρωτιούνται και οι δύο:
ουκ εκ του ασφαλούς το ευ
και ύδωρ αρκετό για να αποσβέσει
τις πληγές ημών
και ευθύτητα αρκετή
όση χρειάζεται
για να μπεις ολόκληρος στο φως
και θάρρος
για να απωλέσεις το προσωπείο αυτό
γιατί το κρυφό
ουδέν φανερότερον του φανερού
και η σφαγή παρούσα και αμετάκλητη
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ
Στρίβεις στο τρίτο στενό αριστερά
Η μαρμάρινη σκάλα μπροστά
οδηγεί στη Χειρουργική.
Το αριστερά σε καθορίζει:
όπως το αριστερό σου χέρι
η αριστερή πλευρά τού θώρακα
η μέρα που γεννήθηκες
Μια σκουριασμένη πόρτα
Ο ουρανός
ξεχειλίζει
αδειάζει τα σπλάχνα του
πάνω σου
Ένα δύο βήματα ασταθή
κομμάτια δέρμα, ξερό αίμα
μάσκα οξυγόνου
Αστρικό σώμα
Μια δεύτερη ευκαιρία
ο πολυέλαιος με τα κρύσταλλα
στο κέντρο του δωματίου
ΤΟΠΙΟ
Όλη νύχτα ούρλιαζε
ο αέρας
κάρφωνε την ακοή στο ψιλόβροχο
Να βγεις έξω ξυπόλητος
δίχως ανάσα
Να μαζέψεις τα φύλλα χούφτες
να τα φορέσεις
Δυο φορές γύρισε
γύρω από το λαιμό του το λουρί
– Άτιμο σκυλί
την άλλη φορά θα σε αφήσω
Να μάθεις
να ελέγχεις τους φόβους
Έτσι είναι η ζωή
δεν γλιστράνε τα βήματα
αλυσίδες σέρνουν
χλιμιντρίζουν μόλις τεντωθεί το σχοινί
Μέχρι να βγεις απέναντι
σε τόπο
Τοπίο αναγεννησιακό
Γαλάζια συννεφάκια και τα συναφή