Σκουπιδιάρηδες
Όπως υπάρχουν οι σκουπιδιάρηδες του Δήμου
που μαζεύουν με τις φαγάνες
ή τα μεγάλα κυλινδροειδή απορριμματοφόρα
τα σκουπίδια από τους δρόμους
έτσι υπάρχουν και οι σκουπιδιάρηδες της γλώσσας
την καθαρίζουν από τη βρομιά της
απολυμαίνουν τις λέξεις
τις κάνουν να γυαλίζουν, να διαβάζονται
όπως υπάρχουν επίσης
κι οι σκουπιδιάρηδες της σάρκας
παθιασμένοι από έρωτα, που γλείφουν παντού
αγκαλιάζουν, γυμνώνονται
χειρίζονται το σώμα σαν καταβόθρα
ρουφούν ώς το μεδούλι τα βρόμικά του νερά
ώσπου να βλαστήσει πάλι το σάπιο
η μπόχα των μυστικών βόθρων της πολιτείας
η μπόχα του ασύλληπτου νοήματος
η πολύτιμη, διεγερτική μπόχα του έρωτα
`
*
Ανίατη ευρυχωρία
Ανίατη ευρυχωρία του ορίζοντα
μ’ αυτόν τον εδώδιμο ουρανό
τα υγρά χρώματα, την απεραντοσύνη
και το πουθενά
Ανίατη ευρυχωρία της συμπόνιας
για τα μικρά πράγματα, τα ασήμαντα
τες petites formes
Ανίατη ευρυχωρία του ποιήματος
για τόσα εκατομμύρια λέξεις
που πέφτουν η μια πάνω στην άλλη
για να προλάβουν να πουν, μαζί, έναν ψίθυρο
Ανίατη ευρυχωρία της μνήμης
«αχόρταστη από θάνατο»
Ανίατη ευρυχωρία του σώματος
με χωρητικότητα συμπαντικής
σιγής
`
*
Επανόρθωση
Δεν ξέρω ακριβώς τι δείγμα
ανθρώπου είμαι
ή αν είμαι δείγμα καν
κάποιου πράγματος
όμως - από την κορφή ως τα νύχια
και ως την προέκταση αυτού που δεν είμαι
ούτε θα υπάρξω -
όλα πάνω μου χρειάζονται
επανόρθωση
Το βάδισμα, εκστασιασμός
βαρύθυμης νωχέλειας
η γλώσσα, μεμβράνη θορύβων
δυσοίωνα ασυνάρτητων
τα μάτια, καθρέφτες πραγμάτων
που δεν συλλαμβάνει η όραση
τ’ αυτιά, σπασμένοι αναμεταδότες
από το ανήκουστο
η μύτη, ασυμμετρία του απρόσωπου
που με τίποτα δεν περιγράφεται
κι αυτή η εξάντληση να μιλάς
σε πρώτο πρόσωπο
η λύτρωση να μη μιλάς καθόλου
`
*
Μια στιγμή και 24 ώρες
Δεν δίνει κανένας
ένα σημάδι ότι κάτι κινείται εδώ
παρά η βροχή
Κάθομαι στο παράθυρο
σ’ ένα υγρό πανδοχείο
του Έπινγκ
δίχως κανένας
δίχως μια σκέψη ν’ απειλεί την ηρεμία μου
μίσθαρνος μιας διάρκειας χωρίς τέλος
‒ ανώφελη ακινησία που την εμπιστεύτηκα
όπως ο Ιώβ τον Θεό του
Η χθεσινή οδύσσεια στην πόλη
μου άφησε τα σημάδια της
σμπαράλιασμα των νεύρων
τσούξιμο στα μάτια
ένας αποφυσιτικός λόξιγκας
Κάποτε, το βλέπεις
η φθορά γίνεται πεντακάθαρη
ακονίζει το δίκιο της στο αμόνι του καιρού
και σε χαράζει
κι ας επιμένει ο ουρανός να βγάζει
συνέχεια φεγγαράκια
για να παραστήσει κραταιό, το ανώφελο
Ακούω στο ραδιόφωνο ειδήσεις
ο περίπλους στην υδρόγειο αθλιότητα
καθώς χαριτολογούσα κάποτε
Αναθυμήθηκα τότε τα λόγια του Αγίου:
Mundus est imundus ‒ αγανάκτηση
από άλλον αιώνα
Τρόπος, είπα, τουλάχιστον, ν’ αναδεχθώ
τη μακροθυμία του χρόνου
καθώς όπου να ’ναι ξημερώνει
και είμαι ακόμη στο παράθυρο κοιτώντας
μεταμορφωμένος, πια, σε κατοικίδιο
της αδιαφορίας
τη δυσκοίλια εγκυμοσύνη
του κίτρινου
`
*
Ωδή στον αιώνα
Εσύ με τις πλάνες σου
εγώ με το αγκομαχητό να μιλήσω
Εσύ με τις ατσαλένιες τροχαλίες σου των θαυμάτων
εγώ με τις μπροσούρες μου, της ερημιάς
Πάλιωσαν οι αμφιέσεις σου αιώνα
μες στο μασκάρεμα του μεγαλείου
Από τη βασιλεία σου
έμεινε ένας ήλιος κόκκινος από ψέμα
κι η θανατερή στριγκιά του χρήματος
μέσα στα ποδοβολητά των όπλων
Είσαι στην άκρη όσων μπορώ να φτάσω
μια δειλία και μια έπαρση
Είσαι τα χέρια που δούλεψαν στην άβυσσο
και απέθεσαν σε νιφάδες καλοσύνης
άλγος χρυσωμένο
Δεν έχει τελειωμό τ’ όνομά σου
και τι στην απεραντοσύνη του
μπορεί να με κρύψει;
Πού να πάω; Σε ποιον άλλο χρόνο
να βρω καταφύγιο;
Εγώ που δεν ήξερα παρά μόνο
να σε λέω ελπίδα
στέκομαι στην άκρη
του κρατήρα σου και φωνάζω:
Αυτός που δεν έχει κάποιον
να υπογράψει ότι γεννήθηκε
θα πάρει το όνομά του
από τις Μοίρες
της Oργής
`
*
Δελτίον επικαιρότητας
Η πικάντικη στατιστική
της ευμάρειας
Χόντρυνε ‒λέει‒ ο πλανήτης
βάρυνε η υδρόγειος
οι κοιλίτσες εκπέμπουν SOS
και στα λιμοκτονούντα ακόμη
με τη λειψυδρία, την πείνα, την ξηρασία, το aids
ανεβαίνουν οι ταχυπαλμίες
τα αυτοκτονικά σπριντ
τα σαβουάρ βιβρ της χαμέρπειας
του παρασιτισμού τα ευμαρή λίφτινγκ
και λες, πότε θα πέσει πάνω σε όλους
μια κοσμική λιμάγκρα
να ρουφήξουμε απνευστί
ολάκερο το εναπομείναν πλεόνασμα
σε θάνατο
`
*
Ένορκος δήλωση
Όλους εκείνους που με αγωνία
αλλά και με το δάκτυλο στη σκανδάλη
στη γωνία ενός μισοσκότεινου δρόμου
περιμένουν να δουν την εξέλιξη
της στιχουργίας μου
‒Eάν έκανα βήματα προς τα εμπρός
εάν εξελίσσομαι βάσει
όλων των προειλημμένων προσδοκιών
και εκτιμήσεων‒
θέλω ευόρκως να τους πληροφορήσω
πως όχι μόνον έμεινα στάσιμος
αλλά κάνω βήματα διαρκώς προς τα πίσω
και τώρα, τελευταίως, μάλιστα, μερικά
μεγαλειώδη άλματα προς τα πίσω
προς εκείνη την άφατη λέξη
που ούτε λέγεται ούτε γράφεται
κι έρχεται πάντα στο τέλος
ανείπωτη και άγραφη
η οριστική εκδοχή
του ατελεύτητου ποιήματος
`
*************************************************************
Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Αμμόλιθος» (1997), «Εντός Συνόρων» (2000) και «Έλικας φανταστικού ελικοπτέρου» (εκδ. Φαρφουλάς, 2010). Για τη δεύτερη συλλογή τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου. Ποιήματά του έχουν εκδοθεί σε κυπριακά, ελληνικά και ξένα περιοδικά, ενώ έχουν επίσης μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Εργάζεται ως συντάκτης και δηµοσιογράφος στον κυπριακό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο.