Αλήθεια πως διεγείρουν έτσι οι οικίες λέξεις
Μετά από χρόνια στη Στοκχόλμη
περιδιαβαίνοντας στη Gamla stan*
κάθισε σ’ ένα ρεστοράν κάτι να τσιμπήσει
grönsaks bullar** επέλεξε aπ’ το μενού της μέρας
Πόσο επιλεκτικά λειτουργεί η μνήμη
περίμενε η αφελής γεύση ανάλογη
με οικείους κολοκυθοκεφτέδες ή κάτι παρόμοιο
σ’ άρωμα άνηθου και δυόσμου ποτισμένους
Τρώγοντας άνοστα θυμήθηκε
πως πριν από μέρες μπρος στη σουηδική τιβί
ίδιο συναίσθημα είχε νιώσει
Το ίδιο άνοστες στ’ αυτιά οι ανοίκειες λέξεις
όλα καλά μα πόσο την είχαν κουράσει
Τις λέξεις μου επιθυμώ ν’ ακούω
τη γλώσσα μου την ελληνική
κουράστηκα ν’ ακούω άνοστες λέξεις
θέλω ν’ ακούω να μιλούν ελληνικά
είχε συλλογιστεί με κάποια δυσθυμία
Αμέσως της μνήμης συνειρμοί αλλού την πήγαν
και της προκάλεσαν αναστάτωση κι ευφορία
Τόσο που ενθυμούμενη αναρίγησε
ένοιωσε σχεδόν την ίδια διέγερση
την ίδια ηδονή όπως τότε
Σα να τον άκουγε να την αποκαλεί
μ’ εκείνη τη λέξη την υποκοριστική
στην οικεία τη μητρική της γλώσσα
Φιλήδονα να τη χαϊδεύει ολόκληρη το άκουσμα
εκείνης της υποκοριστικής λεξούλας
Αλήθεια πως διεγείρουν έτσι οι οικίες λέξεις
Εκεί στη Gamla stan* στο ρεστοράν
μπροστά στα άνοστα grönsaks bullar**
ένιωσε μια ατέλειωτη στιγμή
σα ν’ αφέθηκε στα χέρια στη φωνή του
να της ψελλίζει όπως τότε με χείλη πυρετό
κείνη τη λέξη τη διεγερτική την οικεία
συνοδευμένη απ’ την κτητική αντωνυμία
Gamla stan*=Παλιά πόλη
grönsaks bullar**= κεφτεδάκια λαχανικών
Περσεφόνη -Marginal man
Σπασμένη γέφυρα κι ανάμεσα μετέωρη εγώ μακριά από τιτιβίσματα απ’ τα μη με λησμόνει μακριά Νεφέλη σε μόνιμη φυγή ανοίκεια κι εδώ και εκεί κάτω ξεριζωμένη μέτοικος μετεωρίζομαι αδιάλειπτα. Μια πλάνης μετανάστρια φυγαδεμένη πρόσφυγας μοιραία μορφή περιθωρίου. Ποιά πού τί πώς marginal man* εγώ. Κόρη της μάνας και του άντρα μου. Γυναίκα ώριμη δεν ένιωσα ποτέ στη μήτρα μου καρπό δεν έθρεψα. Στη δύνη οδυνηρών αποδημιών χαλάσματα χελιδονοφωλιάς σωρεύτηκαν στο στήθος λάβα χυμένη στο δέρμα κι εισχωρεί βαθιά. Πειθήνιος αχθοφόρος εγώ επιταγών κι επιθυμιών της μάνας και του άντρα κύρη. Καιρός να λιώσω τη λάβα με λυγμό τη φλόγα που με καίει στη φλόγα μου να καταπιώ να ξαναγεννηθώ αυθύπαρκτη μια χελιδόνα μονάχα ν’ αγαπώ. Έτσι κι αλλιώς λειψή η Άνοιξη ευνουχισμένη σα δε τη χαίρονται στάχια αδύναμα οι πολλοί κι ας την κομίζω με πόθο ουρανό με προσμονή μια θάλασσα. Καιρός να κάνω αποχή. Με άτι φτερωτό σ’ άλλο αστέρι θα στραφώ υπέρλαμπρο. Άλλη ύπαρξη αέναα ολόκληρη στο φως τον Πρώτο ουρανό να ονειρεύομαι
* Marginal man or marginal man theory is a sociological concept first developed by sociologists Robert Ezra Park (1864-1944) and Everett Stonequist (1901-1979)) to explain how an individual suspended between two cultural realities may struggle to establish his or her identity. https://en.wikipedia.org/wiki/Marginal_man_theory
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Ξεριζωμένα δέντρα οι τόποι μας»