Φωτογραφία: Καρέ από την ταινία του τίτλου της ανάρτησης
Έζησα πέρα από την τελευταία ελπίδα. Είμαι ύποπτος ότι δεν υπάρχω. Το σύνταγμα του εγκλήματός μου ήταν να μιλήσω για όσα δε γίνονται. Χρόνια μακριά από κάθε γλώσσα, δανείζομαι αυτές τις λέξεις. Έπρεπε να απολογηθώ στην κοσμογονία, γι’ αυτό έσερνα τις γιορτές μου αόρατες στους δημόσιους χώρους. Πλήρωσα το εισιτήριο για τον τοκετό όλων των μητέρων, καγχάζοντας πάνω από το παλιό μου πτώμα, αγγείο δάκρυα, κατά την παλινδρόμηση από το τίποτα στις γελοίες μορφές του, όπου έβλεπα τη γλώσσα να σφαδάζει εκλιπαρώντας να της δώσω την τεχνητή μου αναπνοή. Η ανοχή μου ήταν μηδαμινή, στα ναυάγια όπου έλαβα μέρος με καλές επιδόσεις, ευχαριστώντας τους νομάρχες μας, τα χνώτα μου θύμισαν ένα παλιό ποίημα. Προσπάθησα να ανακαλύψω τα άγραφα του Αποστόλου Παύλου.
Στο τέλος, διέπραξα όλα τα εγκλήματα του παραδείσου.
*
Αν και τότε ακόμα δεν είχε εφευρεθεί ο καθρέφτης, το πρόσωπό μου είχε ευεργετηθεί από τις εποχές, το μάτι μου από τα νερά των βρώμικων σιντριβανιών, τα μαλλιά μου -έμαθα αργότερα- ήταν το τρίχωμα των σκύλων. Η οδοντοστοιχία μου είχε εφτά δόντια, από ανεφεύρετα ημερήσια μέταλλα, με τα οποία μασούσα τα γεγονότα και τις σχέσεις. Όταν κατέληξα να χρωστάω παντού (στα ποτοπωλεία και τα πτηνοπωλεία), κατευθύνθηκα προς τις πλαδαρές καφετέριες, στάθηκα μπροστά σε κάποιον και είπα χαμογελώντας: «Σου πουλάω το Σάββατο». Φαφούτης, στις τρύπιες μου μέρες μούχλιαζαν και αναδύονταν βρωμερά τα γεγονότα και οι σχέσεις των ανθρώπων. Αφού τους έβρισα και τους καταράστηκα όλους, κατά το Πάσχα πληροφορήθηκα για κάποιον αναμάρτητο.
Έδρασα ως ο χειρότερος, χωρίς καμία υποχρέωση και πέρα από τις γραφές για το Καλό και το Κακό.
*
Η διαταραχή μου ήταν ήδη διαγεγνωσμένη: Μια κυρία αγοράζει τσίμπλες από τη λαϊκή και τις μαγειρεύει. Αγκαλιά ώμο ώμο, ώμο ωμό, βγάλαμε φωτογραφία στου Φιλοπάππου με ένα κυπαρίσσι, με τη διαταραχή, την κυρία. Παραπλανούσα τους διαγνώστερς και τους αναγνώστερς, έκλεβα μίσος από τα παιδικά μου χρόνια το κατέθετα σε τράπεζες Πάσχα περίσσιου και καρναβαλιού. Μεγιστάνας!
Αντικείμενα ράβονταν πάνω στα φωνήεντα και τις σάρκες, δομούσαν τις ψευδαισθήσεις των εννοιών, άνοιγαν το μονοπάτι της αυτού ανθρωπότητας.
*
Το σπίτι βελάζει στην πόλη 2
Το διαμέρισμα βελάζει στον ουρανό της πόλης.
Πρόβατα με επισκέπτονται
Αεροστατούν
Μηρυκάζουν τη ζωή μου.
Μου λένε τη μοίρα μου
Ξέρω τη μοίρα τους.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Κύρος Παπαβασιλείου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1972. Σπούδασε Μουσική και Φιλοσοφία στην Αμερική. Το 1997 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Πόνημαν» εκδ. «Γαβριηλίδης», 2001. Είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος, μοντέρ και συγγραφέας. Έχει γυρίσει τις ταινίες μικρού μήκους «Θρήνος» (2003), «Στο δοκιμαστήριο του Κάφκα» (2005), «Για το όνομα του σπουργιτιού» (2007) και τη μεγάλη μήκους «Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου». Πλέον έχει επιστρέψει στο νησί και «μάχεται» να επιβιώσει.