Image may be NSFW.
Clik here to view.
Καρποφορούσα λύπη
Αλληλοκατεστραμμένα δασάκια.
Σχημάτισέ μου έναν άνθρωπο που διασχίζει
τη διάρκεια του τσιγάρου του δίχως να φλυαρεί εγκεφαλικά
σε μιαν ανέλπιδη ευτυχία να διατηρηθεί λίγο ακόμα
ο φλεγόμενος καπνός.
Ηδονικές οι λύπες που τρεμουλιάζουν το κορμί,
μα τίποτα, τίποτα, τίποτα δεν είναι πιο ηδονικό
απ’ το να μην υπάρχει λύπη και να τρεμουλιάζει μόνο του.
Γιατί όσα δεν με άφησες να σου λικνίσω με τον πόθο
τα έκανα λέξεις, που δεν είχαν ειπωθεί ξανά από ζώσα ψυχή
–μόνο από νεκρόφυλλα για να θαυμαστούν στην πτώση τους–
κι είχες πια να λες πως δε με καταλαβαίνεις.
Κι ίσως ό,τι δεν καταλαβαίνουμε να το έχουμε ήδη βιώσει
σε στιγμές που παραγράφονται τα βιώσιμα..
Αλληλοκατεστραμμένα δασάκια.
Ξυρίζω τα κεριά μου με το νύχι γιατί το ξέρω,
ό,τι είναι αυτοκαταστροφικό
ξέρει να ζωντανεύει αδιάκοπα μαζί με το γολγοθά της ανάσας.
Ό,τι είναι αυτοκαταστροφικό
εκμηδενίζει τις ποσότητες και αναβλύζει το άνευ όρων και ορίων,
εγκαταλείπεται από μόνο του κι ας οργιάζει αγάπη.
Και τα κεριά αν τα παρατηρήσεις σε απόλυτο σκοτάδι,
με τα μάτια γουρλωμένα, χωρίς να περιμένεις κάποιαν ανατροπή,
τότε σε ανταμείβουν και χορεύουν απαλά
και καίγονται και χαίρονται και θέλουν να σταματήσουν να καίγονται
και δεν τα σβήνεις εσύ
κι έτσι σε ερωτεύονται.
Αλληλοκατεστραμμένα δασάκια.
Ξέρεις, θα μπορούσα να καταπιώ όλο το λιβάνι του κόσμου,
μα προτιμώ να το μυρίζω
και ναι, θα μπορούσα να λουστώ με όλο το ρούμι
που μύριζα τα βράδια της φθοράς,
μα προτιμώ να το καταπίνω.
Εξάλλου, υπάρχουν τόσα άλλα πράματα που θέλω να τα κάνω ανάποδα
Όπως να σου προκαλώ τρυφερότητα και να αισθάνεσαι τόσο άβολα
να γίνομαι όμορφη για το περιστέρι που με κοιτά λουλουδιασμένο,
να χαϊδεύω στους ανήλιαγους σκορπιούς και να γλύφω θολά ποτάμια
αντίθετα στην τρελή ροή τους.
Να βοηθάω τα ερωτευμένα δάση,
όταν θυμώνουν,
να ρουφάνε περισσότερο ήλιο απ’ το ταίρι τους
χωρίς να το ονομάζουν εκδίκηση,
αλλά γλυκιά ανταλλαγή καρποφορίας της λύπης
για να ανθίσουν πάλι έστω και μέσα απ’ τη λύπη τους.
Αλληλοκατεστραμμένα δασάκια..
`
*
Ανεμώνη μόνη
Νερό, νεράκι μόνο αν καις
η ανεμώνη θα ‘ρθει.
Μα αν δειλά δειλά τη θες
τον πόνο θα σου ράψει
Αγγειόσπερμος μοναχισμός.
Ύδωρ κατατρεγμένο,
δε θα προλάβεις να ξεπλύνεις
ποτέ μιαν ανεμώνη.
Αλλόκοτη η κόρη του ανέμου,
την πολιορκούν
αινιγματικές παρακρούσεις
και απομακρύνεται με τόλμη
από κάθε τι που άλλοτε
θα την έδενε με τον εαυτό της.