1.
Δακρυγόνα στην άσφαλτο.
Τα γκλοπ αδυνατούν να επιβάλλουνε την τάξη.
Μετά σιγή χωρίς ηρεμία.
Στις 9 είχε κανονιστεί ομιλία…
«Δεν προφταίνουμε», είπε ο σύντροφος που έτρεχε μπροστά μου.
Τον έχασα στο πλήθος
2.
Έφτιαξα πάλι τη βαλίτσα.
Μόνο που αυτή τη φορά,
Έβαλα αράδα μπλουζάκια κι εσώρουχα,
Κι έτσι…
Στιγμές δεν χώρεσαν,
Να πάρω μια μαζί μου.
Το φερμουάρ ήρωας
Που κλείνει την καριέρα του,
Σερνόμενο απέναντι
Στο απίστευτο φινάλε.
Οι χειρολαβές της έχουν γίνει πια
Προέκταση του χεριού μου.
3.
Βγήκα στο μπαλκόνι,
έτσι για τσιγάρο.
Απέναντι στο ποτάμι
ζευγαράκια κάνουν τζόκινγκ,
κι εγώ ζηλεύω.
Στο δρόμο τα φύλλα θυμίζουνε Σεπτέμβρη,
μόνο να αρρωστήσω μού ‘λειπε…
4.
Ένα κομμάτι αντίδωρο
συντροφεύει το γεύμα μου.
Mια αναπάντητη μου κόβει την όρεξη…
Το κεφάλι μου έγειρε
και δείχνει έξι παρά δέκα
5.
Μοιράσαμε φυλλάδια στην Αθήνα.
Τέσσερις μέρες φτάνουν
για ένα μπουκάλι βότκα και δυο πορτοκαλάδες.
Ίσα-ίσα να ‘χω να πω ακόμα μια ιστορία…
6.
Βλέμμα στραμμένο στην άσφαλτο.
Κι είδα όνειρο πως θα χαθώ στην πόλη.
Κοντοστάθηκα για λίγο,
Στην άκρη του πεζοδρομίου.
Φανάρια κόκκινα
Σημαίνουν ‘’ξανασκέψου το’’.
Ο χρόνος όπισθεν δε βάζει
7.
Ο δρόμος που ένωνε δυο σπίτια,
τώρα τα χωρίζει.
Όσο για τα ψίχουλα που πέταγες,
δεν φέρνουν πια περιστέρια
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Νίκος (τέρας) Αναστασίου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1995. Σε ηλικία 15 ετών κυκλοφόρησε ένα τραγούδι και τώρα ετοιμάζει την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά