[author]Του Σπύρου Αραβανή[/author]
`
Ο Post-Homo Universalis είναι ο μοναδικός μετά τον Τσακ Νόρις που μπορεί να εκφέρει άποψη και συναίσθημα για την Άννα Συνοδινού, τον Μάκη Ψωμιάδη, τον Κιμ Γιονκ Ουν και τον Πιερ Μπουλέζ ταυτόχρονα.
Ο Post-Homo Universalis έχει έτοιμους στο λεπτό επικηδείους, υμεναίους, τελετουργικούς λόγους, δικανικά κείμενα, δημοσιογραφικά άρθρα, τσιτάτα, ποιήματα και πεζά και με την πρώτη ευκαιρία τα ρίχνει στο διαδικτυακό πέλαγος κρατώντας το mouse του σαν να κρατά ένα βασιλικό σκήπτρο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα αρχίδια του.
Ο Post-Homo Universalis δεν έχει το συγγραφικό ταλέντο να έχει αναγνώστες παρά μόνο likers, δεν έχει τη φαντασία να δημιουργεί ψευδό-αναγνώστες ως ανατροφοδότηση της έμπνευσής του και έτσι εφευρίσκει διάφορα σύνδρομα όπως του καταδιωκτικού μιμητισμού προς το «θεάρεστο» έργο του. Αλλά αυτή η «αγαθοεργία» του δεν είναι τίποτε άλλο -όταν είναι γηραιός- παρά αδυναμία να επαναλάβει τα ωραία παραπτώματα που θα ήθελε, λόγω έλλειψης αντοχών –ο πανδαμάτωρ χρόνος φευ- και έτσι φθονερά σκεπτόμενος αποτρέπει και τους άλλους να τα πραγματοποιήσουν παρουσιάζοντάς τα κάτω από τον εμπειρικό μανδύα τού δήθεν διδακτισμού.
Ο Post-Homo Universalis κοιμάται πάντα με το ένα μάτι του ανοικτό, ως άλλος Διγενής, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πυροβολήσει πιο γρήγορα και από τη σκιά του, η οποία είναι και η πραγματική αιτία που τον ωθεί να είναι πανταχού παρών καθώς διαθέτει τη θλιβερή επίγνωση της ανταγωνιστικότητας και της δύναμης που αυτή έχει επάνω του.
Ο Post-Homo Universalis, εν τέλει, ασκεί κριτική στους πάντες, γιατί δεν απέκτησε ποτέ έναν αληθινό φίλο να πιουν μια ρακή κρητική.