Νύχτα μη φοβάσαι
Νύχτα μη φοβάσαι τη σκιά σου
ο χτύπος της καρδιάς σου είναι δυνατός
μα δεν κινδυνεύεις, κανείς δεν θα ξυπνήσει
κανείς δεν θα ακούσει
και θα είσαι πάντα η νύχτα
που αγνοούμε
Πλίθινες οι ώρες και στεριώνουνε
στο μυαλό και την ξεχασμένη τη ζωή μας
μια ολόιδια νυχτερινή ολότητα
αναβιώνουμε
χωρίς να βλέπουμε, θυμόμαστε
την ύπαρξη μας
Νυχτερινέ ουρανέ μας αποκάλυψες
το τίποτα το όλο και το ίσως
μα ό,τι κι αν σκεφτούμε μπερδευόμαστε
ίσως γι’ αυτό προτιμάμε να καθόμαστε
σε μια σκιά κρυμμένοι
Μα… χέρι είναι αυτό που μας βοήθησε;
δίχως την άδεια να ζήτησε
και στέκουμε μόνοι, βουβοί
που είναι το ύψος;
Να στέκουμε κι αντάμα να φοβόμαστε
μάταιη η φυλακή σαν θα κοιμόμαστε
σ’ αγάπης αγκαλιά που γέννησε το μίσος
Αλυσίδα
Η αγάπη ο έρωτας που ζει στο απερχόμενο
πανικός η επιβίωση με τον άγνωστο θάνατό της
ένα ψηφιδωτό δημιουργίας που ενώνει
το στοίχημα της σκηνοθεσίας
τον βωμό ότι μπορείς τα όρια του σύμπαντος
να προσπεράσεις το ακραίο περιεχόμενο
μιας πηγής αξιών
που δεμένη θα μένει θα παραμένει θα επιμένει
αλλά δεν θα περιμένει
και θα είσαι εσύ εκείνος που θα βιάζεται
να κατακτήσει
Επίπλαστο
Το σκοτάδι σοκολάτα μαύρη
στο σύμπαν επιπλέει
καΐκι που πλέει
σε ποτήρι το πίνω
τιμή αποτείνω
στη νεκρή γύρω φύση
κι εμένα
σε άστοχη πτήση
Τεκμαρτό
Φως,
σαν να έχει επιτευχθεί το πώς.
Οι λέξεις κατρακυλούνε με προσποίηση•
δήθεν μια σύγχρονη ποίηση.