ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΕ ΤΕΛΜΑ
ΝΕΕΣ ΑΡΧΕΣ ΓΙΑ ΠΑΛΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ – Μέρος α’
Καμία αναφορά στο χρόνο
και τις υποδιαιρέσεις του
καμιά αναφορά στον έρωτα
και τις απογοητεύσεις του
καμιά αναφορά στον ΜίστερΝτεθ
και τα πολλαπλά προσωπεία του -
μα, το κυριότερο:
καμιά αναφορά στον εαυτό,
τον παγκοσμίως γνωστό
στο σύμπαν του Εγώ
μα παντελώς άγνωστο
(και συνεπώς αδιάφορο)
στο υπόλοιπο έμβιο σύμπαν.
Μέρος β’
Κατ΄ αρχήν να απαλλαγώ από όσα
μέχρι σήμερα με καθορίζουνε:
«η ποίηση της Τ.Κ. είναι διακριτή»
«η Τ.Κ. είναι άσημη, δεν την έχει διαβάσει κανείς»,
«η Τ.Κ. γράφει μόνο για τον εαυτό της»
και επίσης
«η Τ.Κ. γράφει μόνο όταν πίνει»
«η Τ.Κ. έχει να γράψει κάτι μήνες»…
Ε, τώρα, λοιπόν, πίνω
κι έχουν περάσει μήνες
κι αυτή η εκατοστή φορά μοιάζει με την πρώτη
και τέλος πάντων δυσκολεύομαι
λες και προσμένει ο κόσμος όλος
την ποιητική μου ρητορεία
λες και ζητούνται αποδείξεις Άνωθεν
για τη δεινότητά μου,
λες και η ίδια μου η ύπαρξη εξαρτάται
από αυτή την αμήχανη ώρα
που ακούω τόσο όμορφη μουσική
κι όμως δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα
παρά μόνο τη μεθοδολογία:
«καταρχήν πρέπει να απαλλαγώ…»
NA, ΤΩΡΑ
Αλλά ίσως ήρθε επιτέλους η στιγμή
που όλοι περιμένατε με κομμένη ανάσα
η στιγμή που θα αφήσω εμβρόντητα τα πλήθη
με αυτό που πρόκειται να γράψω -
δεν ζυμωνόταν μέσα μου καιρό
δεν το έπλαθε στα δάχτυλά της η αδράνεια
θα βγει ξαφνικά, εν αγνοία μου,
θα ξεπηδήσει από τα πιο αβαθή μου βάθη
για να εντυπωσιάσει από όλους σας
εμένα πιο πολύ –
κι ύστερα από αυτή την ταπεινή εισαγωγή,
ιδού:
ΔΥΟ-ΤΡΙΑ ΠΟΤΑ ΜΕΤΑ
«Σπουδαία τα λέτε»
είπε στον εαυτό της
πριν καν μιλήσει -
ήξερε πως ό,τι κι αν άρθρωνε
θα ήταν σημαντικό,
πως θα’ κρυβε στον κόρφο του
τη λύση όλων των μυστηρίων,
τη λύση που μόνο η ίδια
θα ήταν ικανή
να αποκρυπτογραφήσει
Κι έτσι απτόητη συνέχισε
να εγκωμιάζει
τα άγραφα ποιήματά της.
