`
Ιστορία 1
Καθε μέρα καθαρίζω
Περίπου χίλια τετραγωνικά μέτρα
Και όταν βοηθάω την συνάδελφο
Που τεμπελιάζει
Μπορεί να φτάνω και τα χίλια πεντακόσια
Τα γραφεία είναι πάντα σκονισμένα
Τα πατώματα μαύρα ειδικά όταν βρέχει
Και πάλι μου μπήκε συνδετήρας στο χέρι
Αυτός ο βλάκας έπαιζε πάλι με τους συνδετήρες του
Καθαρίζω, σκουπίζω, σφουγγαρίζω
Στο τέλος πετάω πάνω από δυο σακκούλες σκουπίδια
Τις σέρνω κοντά εκατό μέτρα μέχρι τον κοντινό κάδο
Από τις μεγάλες όχι τις συνηθισμένες
Το αστικό πότε αργεί
Πότε ίσα που το προλαβαίνω
Στο σπίτι με περιμένει ο άντρας μου
Πάλι θα αρχίσει την πολυλογία του
Αλλά φταίω που είμαι κουρασμένη
Ευτυχώς η πεθερά μου κλείνεται στο σπίτι τώρα
Χειμωνιάζει
Τα παιδιά μου ακόμη μακριά είναι
Ας πάρω την κόρη μου ένα τηλέφωνο
Ο γιος μου βιάζεται να κλείσει
Μου λείψανε
Μα μου λείπει και κάτι ακόμα
Δεν ξέρω
Κάθε φορά κάτι μου λείπει
και εγώ το καθαρίζω
Θυσίες
Κακό δεν θα πω για κανέναν
Μου φόρεσες τα πολύχρωμα
Και με έπιασες για χορό
Και στο πολύ το βήμα
Μου έλιωσαν τα γόνατα
Και για παπούτσια πια φορώ
Παλιά τετράδια
Στα κόκκαλά μου
Τρέμει πηχτό το αίμα σου
Το δάκρυ σου το φυλάω καιρό σε ένα μικρό
Πουγκί
Κακό δεν θα κάνω σε κανέναν
Μου φόρεσες τα μαύρα από ανάγκη
Να μη χαθώ στην πολυχρωμία
Μου έβαλες για ίσκιο το καπέλο σου
Και κόπηκα με ένα παλιό μαχαίρι
Όπως πρώτα
Θυμήθηκα τα έρημα οικόπεδα
Τις σιδεριές των υπογείων
Νεκρά σαλεύουν έρμαια
Και πάλι κακό δεν έκανα
Μόνο στυγνός δολοφόνος έγινα
Της ανυποψίας του
Το σκότωσα το χέρι μου
Και γράφω πια με το δεξί
Σαν ένα γνωστό έθιμο
Αποδεκατίστηκε η βούληση
Συμμάζεμα κοριών να καούν τα χρόνια
Πιο γρήγορα από τα χέρια
Πιο αργά από τις ψυχές
Λόγια δύσκολα θα πω
Που τα φοβούνται αρτιμελή χέρια
Στη τελική
Δεν πάθαμε και τίποτα
***
Βούτηξα λίγο το κεφάλι
Στο μελανοδοχείο
Και βουλιάξαν οι λέξεις
Το μόνο που μπορώ να γράψω
Είναι αυτό
Ξέχασα πια
Τι είμαι και τι κάνω
Μόνο παρέπεσαν έξω δύο - τρεις
Πνιγμένες φαίνονται
Ή κάνουν τις νεκρές
Ξέρεις αυτές είναι οι πιο επικίνδυνες
Αποσιώπηση
Και νομίζουμε πως κάτι είμαστε
Σε τούτη την πόλη
Σε τούτο τον δρομο
Πως δεν βρίσκεται τυχαία ψηλά
Το σπίτι μας
Από την θάλασσα
Για να επιπλέουμε μόνο στην ομίχλη
Μα για να έχουμε υψόμετρο
Να βλέπουμε τον αστείο εαυτό μας
Από το παράθυρο
Πόσο μάταια σέρνει την κοιλιά του