Η ΜΟΥΜΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΑΤΙ
…
Αφού ο ποιητής είναι το όργανο του έργου του, αν τον ζουλίξεις ξαφνικά τι ήχο άραγε παράγει; Και λέω εγώ ,πως αν το ποίημα του είναι Απολλώνια φωτεινό ταγμένο στη λατρεία του , ό ήχος του κάτι από φλάουτο θα είναι. Αν πάλι παλμοδέρνεται στον ίσκιο της σελήνης , σφραγίδα κέλτικη από δρυίδικο δεντρί, τότε σαν κρότος ακατέργαστος πρώτα θάρθει και η μελωδία που ακολουθεί σαν βιολοντσέλο σάπιο. Και αν γράφτηκε γοργά, συναίσθημα τόσο ευαίσθητο αόρατο στο ηλιακό το φως, ήχο μιας άρπας μαγικής απλόχερα θα δίνει. Το δικό μου πάντως το αναποφάσιστο, μούμια με ένα μάτι, το έκλεισα σε ταμπακιέρα μπρούντζινη με ενός καμπούρη με ένα τύμπανο την άσχημη φιγούρα ,τελάλη Ορφικού αλφάβητου ατέλειωτου. Και όταν το τύμπανο ηχεί, μετάνοιες για συγχώρεση στη μούμια με το ένα μάτι τραγουδώ , εγώ ο ποιητής, στομωμένο όργανο του ίδιας άηχης γραφής μου.
…
ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ
…
Θα ήθελα να σπάσω στο ξύλο αυτόν στη γωνία. Χωμένος στον ίσκιο της Σελήνης ένας φρεσκοξυρισμένος χλωμός γέροντας τόσο μα τόσο ψεύτικος αγαπητικός δεν είναι παρά ένας Πινόκιο ενός χαστουκιού άνδρας. Ένας οίστρος σε αναμονή είναι, που θα ήθελα με κρύο νερό να καταβρέξω και μετά στο ξύλο να τον σπάσω. Τον ψεύτικο τον έρωτα που προσμένει στην γωνία μου κάθε βραδιά , με ένα λουλούδι, ένα μοναδικό τριαντάφυλλο φρεσκοκομμένο από τον κήπο μου κάθε βραδιά.
…
…
Και η Ευρώπη… άρτος περισυλλογής στου ναού τον προαύλιο χώρο και στο απλωμένο χέρι της μελανιασμένη μπαγιάτικη η ανθρωπιά, γυμνός επαίτης ενός πολιτισμού που σάπια τα κλωνάρια του απλώνει να κρύψει των αποδημητικών τις νεκροφωλιές.
…
Σήμερα την είδα καθαρά στην λαϊκή αγορά.
Η γη μητέρα, είναι μια χαμογελαστή γεροδεμένη κυρία
που ανοιγοκλείνει την αγκαλιά στον πάγκο με τα φρέσκα φρούτα.
…
ΣΤΙΓΜΕΣ
…
Υπάρχουνε στιγμές – ακρίδες
κουλουριασμένες σε κάθε άνθρωπο,
που τα φτερά τους σκιάζουνε
την κάθε γήινη πορεία.
Στιγμές λαμπιόνια ηλεκτρικά
που τρεμοσβήνουνε στην εστία του ματιού,
που εκφέρουν αστραπές και ταραχές
σε άνυδρες ερήμους
και κεραυνούς δίχως ενθουσιασμό,
που πέφτουν επίμονα στο ίδιο το σημείο.
Πινέζες-στιγμές ,
στον κάθε ώμο γαντζωμένες,
ψάρια οικόσιτα που τρέφονται
με πεταλούδες κάθε μέρα,
φυλακισμένες πόρνες
που σκάβουν μόνιμα
πληγές να δραπετεύσουν.
Στιγμές ακρίδες και δίπλα τους
άλλες στιγμές ,
με τόλμη απρόσμενη , ανήκουστη,
τρανές στιγμές που το ρολόι σταματούν
καμπάνες δίδυμες
που σημαίνουν χαρμόσυνα
σε κάθε άγρια καταιγίδα.
Λεπτομέρειες μιας πορείας κυκλικής,
σε ακρίβεια πτήσης ερωτικής ,
μέσα στα σύννεφα τα μαύρα.
Σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου
στιγμές,
που επουλώνουνε πληγές
και τα φτερά τους σέρνουν
το σχοινί του κάθε πηγαδιού ,
εύσαρκες στιγμές ,
που όταν γελάνε και ανθίζουν,
κάνουν τον κάθε λύκο
να κλάψει τρυφερά.
(πεζά ποιήματα από το υπό έκδοση “Αξίες και Απαξίες”)