Οι πέτρες της θάλασσας (1)
Το καλοκαίρι
Μαζεύω πάντα πέτρες στη θάλασσα
Βρεγμένες απ’ το αλμυρό νερό
Τις βλέπω τόσο όμορφες
Και λέω θα τις πάρω μαζί μου
Αυτό κάνω κάθε καλοκαίρι
Μαζεύω
Τις όμορφες γυαλιστερές πετρούλες
Αλλά ποτέ
Δεν τις παίρνω μαζί μου
Σχεδόν ποτέ
Ξέρω γιατί το κάνω.
Οι πέτρες είναι τα όνειρά μου.
Αφημένες στην άμμο.
Οι πέτρες της θάλασσας (2)
Αν θα τις πάρεις, θα χάσουν τη γυαλάδα τους.
Θα’ ναι σαν σώματα ξερά, ξεκομμένα από τη φύση τους.
-Και τότε τι αξία θα’ χει;-
Εκεί, στη θάλασσα αφημένες
Ε κ ε ί πρέπει να είναι πάντα.
Όπως τα όνειρα.
Δεν πρέπει να είναι μέσα μας.
Σαν σώματα ξερά χάνουν τη λάμψη τους.
Ο στοχασμός μου
Ο ελεύθερός μου στοχασμός
δεν είναι ποτέ ελεύθερος.
Στραγγίζεται
από μνήμες
κι ευθύνες.
Σαν όμως βγει και αποτυπωθεί
φωτίζει
στο σκοτάδι της καθημερινής αβεβαιότητας
μία αλήθεια.
Έτσι, σαν αστραπή.
Και σβήνει πάλι. Τίποτα. Ακινησία. Κρύο σκοτάδι αχρονικό.
Μα δεν μπορείς να πεις ότι δεν άστραψε.
Οι ποιητές
Δεν είναι οι ποιητές σοφοί.
Κλείνουν με πείσμα και μαράζι τη σοφία τους μέσα στις λέξεις
-αυτή τη λίγη- για να τη δώσουνε στους άλλους
κι εκείνοι δεν κρατούν καθόλου.
Γιατί, αν κρατούσαν, δε θα έκαναν τα λάθη τα μεγάλα τους
δε θα πονούσαν
και δε θα έγραφαν πια ποίηση.
Γιατί η ποίηση γεννιέται από τα λάθη
για να βοηθά τον άνθρωπο να κάνει το σωστό.
Μόνο στιγμές
Μόνο στιγμές των ανθρώπων αγαπήσαμε
Πολύ δύσκολα τους ίδιους καθ’ όλον.
Μη μου φέρνεις αντίρρηση. Έτσι είναι. Μάλλον.
Κι εκείνοι μόνο στιγμές.
Τα όρια στενεύουν κι άλλο
Πιο λίγες οι στιγμές.
Όλα λιγοστεύουν.
Περιμένοντας
Στο στόμα του λύκου μονίμως
ψάχνω το «αρνίον».
Στη μέση του χάους «Εκείνον»
που τάξη θα βάλει.
Στην άγονη γη της ζωής μου
νερό καθαρό κι ανεξάντλητο.
Στο τέρμα του κόσμου αυτού
αρχή ενός άλλου καιρού.
«Παν εκ των οφθαλμών μου δάκρυον
να εξαλείψει ο Θεός περιμένω».