`
[author]Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου [/author]
Όταν αγαπάς τους ανθρώπους , το πλοίο και η ζωή μέσα σε αυτό προσφέρονται για να τους μελετήσεις και όταν μπορείς να τους νουθετήσεις να καυτηριάσεις την μόλυνση την γάγγραινα που τους αφαιρεί την ανθρωπιά και τους καταντά , φθηνά ανθρωπάρια. Κάποτε λοιπόν σε ένα από τα πολλά μπάρκα μου και κάποια δεδομένη στιγμή μιάς συζήτησης είπα πως την μητέρα μου την έλεγαν Θεοκτίστη. Όνομα το οποίο πιστεύω, πως είναι ζήτημα να γνωρίζουν, τόσοι που να μετρώνται στο ένα χέρι , από όλους εκείνους τους αναγνώστες ενός τόμου.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, άκουσα κάποιο μηχανικό Γ΄ τάξεως, που είχε μετατρέψει την καμπίνα του, σε ένα μικρό παρεκκλήσι, να μου λέει «ωραίο όνομα. Γιορτάζει την επόμενη μέρα των ταξιαρχών». Μόλις πέρασε η πρώτη εντύπωση, η ομήγυρης, θέλοντας από την μία να τον καταξιώσει, από την άλλη να ξεδιψάσει την περιέργεια της , άρχισε να τον ρωτά πότε εορτάζει ο τάδε και πότε ο δείνα άγιος. Κάποτε ήλθε και η δική μου σειρά. Και προς μεγάλη κατάπληξη της παρέας, τον ρώτησα πότε γιορτάζει ο άγιος Φλέμινγκ. Να βλέπατε το πρόσωπό του! Μετά από δισταγμό κάποιων δευτερολέπτων, μου απάντησε με στόμφο Πατριάρχη…πως δεν υπάρχει τέτοιος άγιος. Εδώ πρέπει να σας πω και να υποκλιθείτε, το ανθρωπάριο γνώριζε και όλο το καθολικό εορτολόγιο. Ποτέ και για τίποτα δεν καυχώμαι. Όμως θα σας εξομολογηθώ πως αμάρτησα , όταν γεμάτος έπαρση εξηγούσα στο ανθρωπάριο , πως άγιος Φλέμινγκ υπάρχει και είναι αυτός που ανακάλυψε την πενικιλίνη . Αυτή την πενικιλίνη που του κάρφωνα κάθε τέσσερεις ώρες στο άνω δεξί τεταρτημόριο του μηρού του, για να καταπολεμήσω μια ακατάσχετη βλεννόρροια που είχε αρπάξει από κάποια κακομοίρα ιερόδουλη του τελευταίου πόρτο.
Βλέπετε καλή η προσπάθεια να σώσουμε την ψυχή, μα εκείνη η αναθεματισμένη λίμπιντο κάποτε είναι πιο ισχυρή (βλέπε άγιο Πρεβέζης)