`
Τρία βήματα εμπρός και ανατρέπονται Κυριακές, τάξεις καθεστηκυίες, αυτοκρατορίες ολόκληρες.
Ανάβουν μικρά πυροτεχνήματα, ανάβουν καρδιές ερείπια και αισθήματα. Και οι μικρές μπαλάντες που κάποτε γράφτηκαν τώρα αντηχούν άδοξες, μ΄όλη την ορμή του κόσμου. Ελεύθερες ξυπνούν μες στο θάνατο και φλέγονται.
Δεν μπορώ πια να διαβάσω τα ποιήματα σου. Δεν αντέχω τη δροσιά του καινούριου πρωινού. Κάθε φορά που λέω τ΄όνομά σου συμβαίνουν θάνατοι ακαριαίοι. Οι κόκκινες πεταλούδες των αυτοκινητοδρόμων που τόσο σου μοιάζουν κλείνονται στα μαγαζιά και πίνουν, πίνουν, πίνουν μαζί μου ως το χάραμα. Με πληγώνουν όμως καταλαβαίνω απόλυτα τη στάση τους. Γιατί τα ποιήματά και όσα ιστορικά διασώζονται από σένα, λαγόνες, στήθη, ήβη όπως λέμε ηλιοτρόπιο, είναι μονάχα καμμένα γυαλιά, νύχτες κρυστάλινες, ξενοδοχεία Σαλαμίς, Αργοστόλιον, σε κουρασμένες αποχρώσεις.
Τα ποιήματά σου δεν μπορώ πια να τα διαβάσω.
Είναι κάτι μικρές μπαλάντες που ποτέ δεν γίνονται τραγούδια. Που δεν πεθαίνουν στις ανθολογίες, που δεν γράφτηκαν για έρωτες και ιδέες. Είναι κάτι μικρές μπαλάντες κλεισμένες στα ποτοπωλεία των εθνικών αυτοκινητόδρομων, μοιραία όμορφες που δεν γερνούν, που αρνούνται πεισματικά να ενδώσουν. Είναι κάτι μικρές μπαλάντες, τροχιοδιωκτικές. Φέγγουν μεθυσμένες στους δρόμους, γίνονται μέσα σωστικά και μας βαθαίνουν.
Θα συναντηθούμε κάποτε στη Ρώμη. Θα΄χουν νικηθεί οι σκιές, όσα συνέβησαν ανάμεσά μας στις σκοτεινές αρένες. Ο κύριος Μίλερ, η γηραιά κυρία, η ξαφνική σου απώλεια που τόσο μου στοίχισε θα΄ναι κιόλας περασμένες ιστορίες. Θα΄χουμε βρει τους εαυτούς μας, θα΄χουμε αγαπήσει τα ποιήματα του Τσέζαρε Παβέζε περισσότερο απ΄τις ζωές μας. Εκεί, στη μέση της οδού του μαρτυρίου θα φιληθούμε, όπως στα φιλμ του 1960 που τελειώνουν μ΄ένα και μόνο καρέ. Τους εραστές εμπνευσμένους με μισάνοιχτες καμπαρντίνες, μ΄όλα τ΄απογεύματα στα χέρια τους να χάνονται πέρα απ΄το κάστρο του Μπελβεντέρε στα χέρια των αγγέλων.