Μη ρωτάς
Μη ρωτάς μου είπε, μη ρωτάς.
Προσπάθησε να δεις, ν’ αφουγκραστείς
Αφουγκράσου τη φύση
μήτρα σπαρακτική που εγείρεται.
Αφουγκράσου το ποτάμι
το νερό κυλά και χάνεται.
Βούτα, βούτα βαθιά να δροσιστείς
νιώσε την κάθε σταγόνα στο κορμί.
Κοίτα με βαθιά μέσα στα μάτια
άσε με να χαθώ στο βλέμμα σου.
Νιώσε τη μοναξιά της Ανεμώνης
τη θλίψη νιώσε του σκύλου αυτού του άστεγου
Μη ρωτάς μου είπε, μη ρωτάς.
Οι ερωτήσεις χαλούν την ποίηση.
Μη ρωτάς.
Μήλο κόκκινο
Μήλο κόκκινο κρατώ
Και προχωράω
Στο άρωμα του οι μνήμες φυλαγμένες
Η αφή του ανάσα που με γαληνεύει
Το χρώμα οργασμός και ευφορία
Δροσιά στα φλογισμένα στήθη ο χυμός του
Η γεύση απόσταγμα σοφίας
Ο σπόρος του το νυν και το αεί
Μήλο κόκκινο
Τον κόσμ’ ολάκερο κρατώ
Και προχωράω
Πήγα πάλι απ’ το ποτάμι
Πήγα πάλι απ’ το ποτάμι
ανταριασμένο κι αυτό
κυλά σκοτεινό μ’ έναν υπόκωφο ρόγχο
Ο ουρανός συννεφιασμένος
Κάποια γεράκια εδώ κι εκεί
κατά μόνας το καθένα στο δέντρο του
Παρατηρώ τους σπουργίτες
Πετούν αδιάλειπτα σε σμήνη
σχηματίζουν σημαίες να κυματίζουν ελπιδοφόρες
Στη συννεφιά το πέταγμα ακόμη πιο αναγκαίο
πιο συναρπαστικό…
Που θα πάει
θα βγει κι ο ήλιος κάποια στιγμή…