Θησέας - Θησεύς – Θητεύς
Μινώταυρος
Στην Ιλόνα Μανελίδου
Πέρα από κάθε αμφιβολία υπάρχει ένα βουνό ύψους τριών χιλιάδων εφτακοσίων σαράντα έξι μέτρων , στην κορυφή του βρίσκεται ένα οροπέδιο , εκεί αναβλύζει ο χρόνος και επειδή έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που άρχισε να αναβλύζει το οροπέδιο έχει ήδη γεμίσει μέχρι επάνω και αυτή τη στιγμή είναι μια λίμνη. Η λίμνη αυτή είναι βέβαια η αιωνιότητα , στο κέντρο της βρίσκεται το σπειροειδές μεσαιωνικό κάστρο , μέσα στην λίμνη κολυμπάνε και παίζουνε οι θεοί , μέσα στην λίμνη με ξύλινες και άθλιες βαρκούλες τριγυρίζουνε και οι ποιητές ανέμελοι , χαίρονται τα σύννεφα, χαίρονται την θάλασσα και τις νύχτες στήνουνε τα δίχτυα τους , ανάβουνε τα φανάρια τους και περιμένουνε λέγοντας παραμύθια ως το πρωί. Από τις άκρες της λίμνης ο χρόνος χύνεται και πέφτει από το βουνό σχηματίζοντας ωραίους καταρράκτες , στην κορυφή το τοπίο είναι πάντα ομιχλώδες , στους πρόποδες γενναίοι ιππότες όλοι μέρα ψάχνουν. To πως μπορείς να ανέβεις μέχρι εκεί πάνω είναι ένα μυστήριο. Τα μυστήρια είναι εύκολο να εξηγηθούν αλλά αυτοί που γνωρίζουνε τα μυστικά τους επίτηδες μας τα κρατάνε κρυμμένα γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένα μυστήριο στην ζωή μας.
Μυστήριο είναι και το ποιοι ήταν αυτοί οι πολύ σπουδαίοι άνθρωποι ή και θεοί ,σύμφωνα με πολλές αντιλήψεις και δοξασίες ορισμένων, που έχτισαν αυτό το σπουδαίο κτίσμα. Εγώ μετά από ενδελεχή έρευνα και μελέτη έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα για τα οποία όμως δεν θα μιλήσω, αυτό για το οποίο έχω σκοπό να μιλήσω είναι για το σχήμα της σπείρας, της έλικας και του κύκλου που είναι το μοτίβο πάνω στο οποίο χτίστηκε ο γαλαξίας μας αλλά και η ίδια η ζωή στο ηλιακό μας σύστημα και επομένως δεν είναι τυχαία η επιλογή του σχήματος το οποίο δηλώνει βαθιά γνώση αυτών των απλών πραγμάτων και άλλων πιο σύνθετων στα οποία δεν είναι ανάγκη να αναφερθούμε γιατί θα μπερδευτούμε περισσότερο και είναι κάτι που δεν είναι στις προθέσεις μου.
Λέει λοιπόν ο μύθος , λέω και εγώ σε σας , γιατί δεν έχω κανένα απολύτως λόγω να αμφιβάλω , πως στο σπειροειδές αυτό κάστρο φτιάχνονται τα παραμύθια μέσα σε ένα μεγάλο καζάνι . Μια νύχτα , ο μικρός θεός , που παλαιότερα οι έλληνες τον είπανε Πάνα , γλίστρησε μέχρι την κουζίνα και έχυσε το καζάνι στην λίμνη , από τότε τα παραμύθια πλέουνε μέσα εκεί και σιγά-σιγά πέφτουνε από τους καταρράκτες. Όσα από αυτά τύχη να τα βρουν οι ιππότες έχει καλώς, τα λένε το βράδυ στους χωρικούς και αυτοί τα διηγούνται στα παιδιά τους , όσα πάλι χάνονται γίνονται θρύλοι , οι θρύλοι των αιώνων.
Ένας τέτοιος θρύλος είναι και ο Μινώταυρος. Ζει όπως είναι γνωστό στον λαβύρινθο. Τον λαβύρινθο τον έφτιαξε ως γνωστόν ο Δαίδαλος. Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά, αλλά αυτοί που τα πιστεύουν λένε πως ο Δαίδαλος έτυχε να ζήσει στο μεταίχμιο δύο πολύ μεγάλων χρονικών περιόδων ή αλλιώς δύο εποχών, η μια , που είναι και αυτή που μας ενδιαφέρει, ήταν η εποχή του Ταύρου που έφευγε. Λένε ακόμη ότι την περίοδο αυτή δόθηκε στους ανθρώπους από τους μάντεις η τετρακτύα, οι τέσσερεις δηλαδή πυλώνες της ζωής πάνω στους οποίους βασίζεται το ευ ζειν. Οι πυλώνες αυτοί δεν ήταν άλλοι από την φιλοσοφία, τις τέχνες, τις επιστήμες και τον αθλητισμό. Λέγετε μάλιστα πως όταν οι τομείς αυτοί δεν αναπτύσσονται αρμονικά και κάποιοι γίνονται είτε υπερτροφικοί είτε υποτροφικοί τότε η ζωή του ανθρώπου μετατρέπεται σε έκτρωμα ή για να το πούμε γλαφυρότερα ο άνθρωπος γίνετε ένα τέρας.
Ο Δαίδαλος ήταν από τους πρώτους που μυήθηκε στην τετρακτύα και ένας από τους σκοπούς του ήταν να μυήσει και άλλους περισσότερους ανθρώπους σε αυτή με το έργο του που θα χρησίμευε σαν παράδειγμα. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και μεγαλώνοντας κράτησε από αυτόν το αγωνιστικό πνεύμα και το ευ αγωνίζεστε. Από μικρός του άρεσε να κάθεται σε ένα εργαστήριο που είχε φτιάξει μέσα στο δάσος και να μελετάει. Μελέτησε όλες τις τέχνες αλλά αγάπησε περισσότερο την αρχιτεκτονική όπως και από τις επιστήμες παρότι μυήθηκε στα πιο βαθιά μυστήρια της φυσικής και έμαθε πως ο χρόνος καμπυλώνεται και στρεβλώνεται και πως οι διαστάσεις στρεβλώνονται επίσης, αυτός αγάπησε με πάθος την ιατρική. Μελέτησε την ανθρώπινη αλλά και ζωική φυσιολογία, εντρύφησε στην μυοσκελετική δομή των όντων και όνειρο του ήταν να μπορέσει να ενώσει τις δύο του αγάπες, την αρχιτεκτονική από την μία και την ιατρική από την άλλη. Πράγματι σε βαθιά γεράματα με την βοήθεια της φιλοσοφίας πέτυχε το όνειρο του και διατύπωσε τους βασικούς νόμους τις αρχιτεκτονικής με κέντρο και επίκεντρο τον άνθρωπο και την φύση. Αυτό που χρειαζόταν ήταν να θέση σε εφαρμογή τις θεωρίες του. Η ώρα δεν άργησε και πολύ καθώς μετά από λίγο έλαβε την πρόσκληση του Κρητικού βασιλιά Μίνωα για να χτίσει ένα έργο. Πήγε στην Κρήτη και ο βασιλιάς του αποκάλυψε την φριχτή ιστορία και καταγωγή του Μινώταυρου και τον παρακάλεσε να χτίσει ένα κτίριο για να μένει αυτός ο τόσος φρικτός απόγονος του.
Ο Δαίδαλος ζήτησε μερικές ημέρες για να σκεφτεί. Μια νύχτα εκεί που συλλογιζότανε χτύπησε την πόρτα του η Αριάδνη και του ζήτησε να βοηθήσει τον
καημένο τον αδερφό της. Ο Δαίδαλος της υποσχέθηκε ότι θα κάνει το καλύτερο και πράγματι μετά από μερικές ημέρες ανακοίνωσε στον βασιλιά Μίνωα ότι θα έχτιζε ένα λαβύρινθο κατά εικόνα και ομοίωση του ανθρώπινου εγκεφάλου τόσο πολύπλοκο και δυσερμήνευτο όπως και ο εγκέφαλος μας και ότι εκεί θα μπορούσε να βάλει τον Μινώταυρο για να ζήσει μακριά από όλους τους ανθρώπους. Έτσι και έγινε και μετά από μερικά χρόνια το έργο ήταν έτοιμο. Μια ημέρα πριν αναχωρήσει για την πατρίδα του κάλεσε στο δωμάτιο του την Αριάδνη. Της έδωσε τα σχεδιαγράμματα του λαβύρινθου και τις εξήγησε πως είχε ένα πολύ σημαντικό ρόλο να παίξει για την διάσωση του αδερφού της. Της έδειξε πως το αρχικό δωμάτιο που θα τοποθετούσαν τον Μινώταυρο ήταν ένα δωμάτιο απολύτως σκοτεινό γεμάτο με ανάγλυφες τοιχογραφίες. Κάθε τοιχογραφία αναπαριστούσε ένα μύθο και έκρυβε ένα γρίφο και είχε σκοπό να διευρύνει την φαντασία και την εξυπνάδα του Μινώταυρου. Όσο αυτές οι ικανότητες θα μεγάλωναν αρμονικά και θα έλυνε τους γρίφους θα μεγάλωνε και η φυλακή του καθώς θα άνοιγαν νέες πόρτες στην αρχή σε δωμάτια σκοτεινά μετά σε δωμάτια φωτισμένα με πυρσούς και τέλος φωτισμένα από ηλιακές ακτίνες που έμπαιναν από δαιδαλώδεις χαραμάδες μέσα στον λαβύρινθο. Της είπε ακόμη ότι τα πρώτα δωμάτια ήταν φτιαγμένα σύμφωνα με την φυσιολογία του τμήματος του εγκεφάλου που έχει αποθηκευμένο το υποσυνείδητο και την ζωώδη φύση του ανθρώπου και σταδιακά θα έχει πρόσβαση και σε άλλα μέρη του εγκεφάλου ανάλογα με την πορεία και την εξέλιξη του. Δεν ανέφερε λεπτομέρειες περισσότερες για αυτό το τόσο σύνθετο τεχνούργημα απλά της ανέθεσε να πηγαίνει την τροφή του Μινώταυρου κάθε μέρα και της εξήγησε πως η διατροφή μπορεί να μεταβάλει την φύση του ανθρώπου. Τέλος της ευχήθηκε καλό κουράγιο και την αποχαιρέτησε. Την επόμενη ημέρα με μια επίσημη τελετή τοποθέτησαν το ζώο μέσα στον λαβύρινθο και αποσύρθηκαν ήσυχοι να κοιμηθούνε που επιτέλους ξεφορτώθηκαν αυτό το τέρας, μονάχα η Αριάδνη ανήσυχη σκεφτόταν όλα αυτά που της είπε ο Δαίδαλος.
Εδώ καλό θα είναι να κάνουμε μια παύση και να ασχοληθούμε λίγο με τα τέρατα ειδικά αυτά που φτιάχνει η κοινωνία και μετά αντί να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που τα δημιούργησε , ποια τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στην φρίκη ψάχνει τους πιο βάναυσους τρόπους τιμωρίας τους. Όμως παρότι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν της προσοχής μας και ποταμούς δακρύων και σελίδων αυτοί στους οποίους θα αναφερθώ δεν είναι άλλοι από τους καλλιτέχνες τους οποίου πάντα η κοινωνία αντιμετωπίζει σαν περίεργα όντα ενίοτε δε και ως τέρατα λόγο της παράξενης συμπεριφοράς και των αλλόκοτων ιδεών τους. Οι καλλιτέχνες ζουν στο μεταίχμιο δύο κόσμων στους οποίους μπορούν να κινούνται ελεύθερα, το πρόβλημα είναι ότι οι δύο αυτοί κόσμοι παρότι εφάπτονται και ενίοτε εισχωρούν λιγότερο ή περισσότερο ο ένας μέσα στον άλλο δεν έχουν και πάρα πολύ μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Αλλιώς κυλάει ο χρόνος στον ένα κόσμο αλλιώς στον άλλο, άλλα είναι τα σημαντικά πράγματα του ενός κόσμου άλλα του άλλου με αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες που ζουν λιγότερο ή περισσότερο και στους δύο κόσμους να έχουν αλλόκοτη συμπεριφορά και κυρίως περίεργες και πρωτοφανείς ιδέες που δύσκολα γίνονται αποδεκτές από τον κόσμο που πολλές φορές βλέπει την συμπεριφορά αυτή ως παράξενη το λιγότερο αλλά και ως τερατώδης πολλές φορές. Αυτοί που ξέρουν θαυμάζουν και σιωπούν, αυτοί πάλι που δεν γνωρίζουν αφρίζουν και εναντιώνονται με κάθε τρόπο στην φύση τους αυτή θεωρώντας την τερατώδη και μη ανεκτή από την κοινή ηθική και λογική των ανθρώπων αυτών. Γι’ αυτό τον λόγο και οι καλλιτέχνες είναι πουλιά μετακινούνται από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή και όπου βρουν κατάλληλες συνθήκες ανθίζουν και ευδοκιμούν και μεγαλουργούν και είναι παράξενο γιατί εξαιτίας της φύσης τους είναι προσαρμοστικοί και μπορούν να ευδοκιμήσουν και στα πιο περίεργα μέρη και στις πιο περίεργες εποχές. Αυτά τα λίγα είχα να πως για εμάς τα τέρατα κατά την γνώμη κάποιον τους καλλιτέχνες και τώρα θα γυρίσω στην διήγηση μου εκεί ακριβώς που την είχα αφήσει. Στην μέρα που ο Μινώταυρος κλείστηκε μέσα στον λαβύρινθο του.
Μέρες στοιβάχτηκαν πάνω στις μέρες σαν τα χιόνια, χρόνια στοιβάχτηκαν πάνω στα χρόνια σαν τις πέτρες και πέρασαν 14 ενιαυτοί από τότε που κλείστηκε το τέρας στην φυλακή του. Δύο φορές που ήρθαν οι νέοι και οι νέες από την Αθήνα για να τους κατασπαράξει ο Μινώταυρος η Αριάδνη κρυφά τους φυγάδεψε στην Λιβύη για να μην διακόψουν το μυστήριο της αναγέννησης που λάμβανε χώρα εκεί μέσα. Φέτος ήταν η χρονιά που θα έφτανε ο Θησέας και σύμφωνα με τα χαρτιά που άφησε ο Δαίδαλος η Αριάδνη έπρεπε να τον αφήσει να συναντήσει τον Μινώταυρο. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά προς το παρόν και ας γυρίσουμε προς τα πίσω.
Στην αρχή φωνές και ουρλιαχτά η ατέλειωτη δύναμη που δεν μπορεί να ησυχάσει και τα χτυπήματα στους τοίχους. Μετά ανακάλυψε την αφή και σιγά-σιγά έμαθε να διαβάζει τα ανάγλυφα. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι πέρασε τρία χρόνια και ήταν όπως το μωρό στον αμνιακό σάκο πριν να γεννηθεί και ήταν όπως τα σκοτεινά δρομάκια του ασυνειδήτου που είναι δύσκολο για κάποιον να βρει το κουράγιο να τα διαβεί αλλά όταν το καταφέρει μπορεί να βγει επιτέλους στο φως. Εκεί έμαθε για την ιστορία και τους μύθους της δημιουργίας των θεών και του σύμπαντος, για την καταγωγή των ανθρώπων από τα ζώα, τα πουλιά πρώτα και μετά όλα τα υπόλοιπα και για το ότι ο καθένας ανάλογα από το ζώο από το οποίο προέρχεται έχει και τα ανάλογα χαρακτηριστικά. Εκεί έμαθε και για την φρικτή ιστορία της καταγωγής του. Και όλα αυτά ενώ θα έπρεπε συνέχεια να ασκεί το σώμα του και το μυαλό του και την φαντασία του για να καταφέρνει να επιβιώσει μέσα σε αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον το γεμάτο παγίδες και γρίφους και τέλος το φαγητό που το έβρισκε σε διάφορα μέρη ακολουθώντας ένα νήμα χωρίς να ξέρει ποιος το αφήνει εκεί και πότε.
Μετά ήρθε το φως και οι πυρσοί. Οι τοίχοι γέμισαν όμορφες τοιχογραφίες με παραστάσεις από τους άθλους του Θησέα, την ιστορία για τους νέους και τις νέες που στέλνονταν βορά στα χέρια του αλλά ακόμη και το αλφάβητο και η ιερή γεωμετρία των γραμμάτων το σύμπαν και η προέκταση του στην γη αλλά και στον τρόπο που είναι δομημένη η γλώσσα και τέλος βασικά φιλοσοφικά ζητήματα. Ακούγονται ειδυλλιακά όλα αυτά αλλά το γεγονός ότι άντεξε δεν ήταν καθόλου δεδομένο μέσα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον και εξάλλου ο Δαίδαλος είχε προειδοποιήσει την Αριάδνη ότι δεν είναι καθόλου βέβαιη η ευτυχής έκβαση της προσπάθειας και ότι σε κάθε περίπτωση έπρεπε να αφήσει τον Μινώταυρο μόνο του να παλέψει με τα θηρία που κουβαλούσε μέσα του και έξω του.
Τέλος η φυλακή διευρύνθηκε κι’ άλλο και ήρθε το φυσικό φώς, η μέρα και η νύχτα και μαζί με αυτά η αστρονομία η ιστορία της κατασκευής του λαβύρινθου και ο χρόνος, τα πρώτα γράμματα σε πάπυρους και η μουσική με τις μυστικές δονήσεις των πλανητών και της ψυχής και πολλά ακόμη που δεν χρειάζεται να αναφερθούν γιατί πρέπει να τα αναζητήσετε και να τα ψάξετε μόνοι σας. Το μόνο που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι ο Μινώταυρος έμαθε ότι φέτος ήταν η χρονιά που θα έφτανε ο Θησέας σε ένα ταξίδι που διάλεξε να πάει χωρίς κλήρο και ότι χωρίς αμφιβολία η συνάντηση του με αυτόν θα ήταν και το οριστικό του τέλος.
Από τότε ο Μινώταυρος σηκώνεται νωρίς το πρωί , στήνει παγίδες , ετοιμάζει μυστικές διόδους , καταστρώνει σχέδια , υπολογίζει με ακρίβεια την κάθε πιθανή του κίνηση , περιμένει τον Θησέα. Αρχέγονα τέρατα και μυθικά ακούγονται από τα βάθη να ουρλιάζουν μα αυτός περιφέρεται στους διαδρόμους , κοιτάζει , μελετάει , μετράει σκεπτικός. Τόσα χρόνια να περιμένει έμαθε , την γεωμετρία των διαδρόμων , τον τρόπο που μεταβάλει ο χρόνος τις καμπύλες του , την φριχτή ιστορία της καταγωγής του, να πληρώνει για κάτι για το οποίο καμία ευθύνη δεν φέρει και να ξέρει ότι η πληρωμή αυτή δεν έχει τέλος. Βέβαια εκτός από φόβο ο Μινώταυρος νοιώθει και μεγάλο θαυμασμό για τον Θησέα και τους άθλους του, είδε στις τοιχογραφίες πως κατάφερε να φτάσει στην Αθήνα και μετά πως αποφάσισε να έρθει να τον αντιμετωπίσει μαζί με άλλους δεκατρείς συντρόφους. Βρίσκει λογικό και δίκαιο τον αγώνα του και επίσης λογικό και δίκαιο θεωρεί και τον βέβαιο χαμό του αλλά τόσα χρόνια μέσα στον λαβύρινθο επιβίωσε χάρις στα ένστικτα του και το μυαλό του και το ίδιο είναι αποφασισμένος να κάνει και τώρα.
Η Αριάδνη από την άλλη με το που έφτασε στον νησί ο Θησέας ζήτησε να συναντηθεί μαζί του. Μιλήσανε αρκετή ώρα. Δεν του εξήγησε τίποτα γιατί της απαγορεύονταν να φανερώσει όσα ήξερε μόνο του έδωσε τον μίτο της κρυφά και του είπε ότι αυτός θα τον βοηθήσει να βρει τον γυρισμό μέσα από τον αχανή λαβύρινθο. Την επόμενη ημέρα ο Θησέας θα έμπαινε στον λαβύρινθο.
Την τελευταία νύχτα πριν την οριστική μάχη με το θηρίο και αυτός και ο Μινώταυρος είδαν τα πιο φριχτά όνειρα, που ξεκάθαρα τους προειδοποιούσανε για το τι θα γινότανε και πους τους απέτρεπαν να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο. Το πιο σημαντικό πρωινό της ζωής τους έπρεπε να παλέψουνε σκληρά με τον εαυτό τους και οι δύο για να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να ξεκινήσουν το ταξίδι για την μοιραία συνάντηση.
Την πιο σημαντική ημέρα για την ζωή του Μινώταυρου και του Θησέα και οι δύο βρέθηκαν να ακολουθούν ένα νήμα, από τις δύο διαφορετικές άκρες του λαβυρίνθου ο καθένας, που οδηγούσε στο ίδιο δωμάτιο. Ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο δωμάτιο φωτισμένο από το φως του ήλιου και γεμάτο από καθρέφτες, που σύμφωνα με τα σχεδιαγράμματα του Δαίδαλου αντιστοιχούσε στο σημείο του εγκεφάλου που βρίσκεται το τρίτο μάτι που κάποτε με πολύ προσπάθεια κάποιοι καταφέρνουν και το ανοίγουν και βλέπουν την αλήθεια, αλλά αυτά είναι πράγματα που δεν πρέπει να ειπωθούν αλλά πρέπει να μείνουν για τα καλά κρυφά από όλους. Και οι δύο πήγαιναν να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους και οι δύο είχαν αναθραφεί και μεγαλώσει για αυτήν την ημέρα, και οι δύο καλούνταν να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο και πιο απόκρυφο φόβο τους και πράγματι μπήκαν στο δωμάτιο οπλισμένοι με τα σπαθιά τους και έγιναν ποιητές και άγιοι και μάρτυρες της μεταμόρφωσης τους και κοιτάχτηκαν στους καθρέφτες και γνώρισαν τον εαυτό τους. Το μεγαλύτερο μυστήριο συντελέστηκε κάτω από το φως του ήλιου και παράτησαν τα όπλα και γνώρισε ο ποιητής τον ποιητή και ο αδερφός τον αδερφό και αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν και με δάκρυα στα μάτια κατευθύνθηκαν προς την έξοδο από την οποία ερχόταν ο Θησέας. Ήταν η μέρα που ο άνθρωπος εξημέρωσε το ζώο μέσα του και το ζώο εξημέρωσε τον άνθρωπο μέσα του. Ήταν η ημέρα προς ανάμνηση της οποίας η Αριάδνη θα ίδρυε μετά από την τρίχρονη απουσία της από το νησί την λατρεία και τα μυστήρια του ταύρου και τα ταυροκαθάψια, την περίτεχνη ακροβασία των νέων αθλητών πάνω στην ράχη του ταύρου. Αλλά αυτά δεν θα μας απασχολήσουν εδώ μόνο κλείνοντας θα πούμε ότι η πρωταρχική λατρεία του ταύρου και ο συμβολισμός με τον καιρό ξεχάστηκε και κατέληξε βάρβαρη στα χέρια βάρβαρων να γίνει ταυρομαχία.
Η Αριάδνη ήταν αυτή που από την τεράστια αγάπη για τον αδερφό της έπλασε με το νήμα της την μορφή του όπως αυτή ήθελε και επιτέλους το θαύμα συντελέστηκε. Την ίδια νύχτα συναντήθηκαν όλοι κρυφά και αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο προς την Αθήνα με μια ενδιάμεση στάση στην Δήλο, το νησί του θεού του φωτός του Απόλλωνα. Αφήσανε τα πανιά μαύρα συμβολικά για τους παλιούς τους εαυτούς που είχαν πεθάνει πια μέσα στον λαβύρινθο και μετά από τρεις ημέρες φτάσανε στην Δήλο. Εκεί η Αριάδνη προσευχήθηκε στον θεό και ανακοίνωσε την απόφαση της να μείνει τρία χρόνια στον ναό του ιέρεια για να τον ευχαριστήσει για τον γλυτωμό του αδερφού της. Ο Απόλλωνας συγκινημένος κατέβηκε να την συναντήσει και της υποσχέθηκε ότι μόλις θα μπουν στο καράβι για να φύγουν οι υπόλοιποι θα μεταμορφώσει και τον Μινώταυρο σε άνθρωπο για να ολοκληρωθεί το μυστήριο.
Πράγματι την άλλη ημέρα η μεταμόρφωση έλαβε χώρα και ο Θησέας γυρνώντας στην Αθήνα δέθηκε με περίφημη φιλία με τον Μινώταυρο με την βοήθεια και συμβολή του οποίου βασίλεψε την πόλη. Και εδώ τελειώνει άλλη μια ιστορία καλά κρυμμένη τόσους αιώνες που την βρήκα και την έκλεψα από ένα μέρος στο οποίο κανένας λογικός άνθρωπος δεν πλησιάζει.