`
Ύδρα
Να επιλέγεις τη θάλασσα στη μοναξιά
μοιάζει γενναίο.
***
“Αθάνατος” φώναξε το πλοίο και το κατάστρωμα ανατρίχιασε
η λαμαρίνα λύγισε κι έγινε κύμα.
Οι επιβάτες κολύμπησαν πάνω της και βρήκαν στεριά.
Οι ισοβίτες βούλιαξαν με τις άγκυρες σε έναν όμορφο θάνατο.
Τα βράχια είναι έδαφος πρόσφορο
για αθάνατους και παπαρούνες.
Το νερό της θάλασσας δίνει σχήμα
κι επίγευση.
Οι γωνίες αμβλύνονται και καμπυλώνουν
εκεί που σβήνει το βλέμμα.
Θεοί οικείοι
αγγίζουν την αχίλλειο πτέρνα
και ύστερα παίρνουν τη μορφή μας.
Φυτεύουν στην πέτρα τους έρωτες
πλάθουν ημίθεους.
`
***
Ξανάρθα να γίνω γάτα κι ύστερα ψάρι
να γίνω νησί
-στο είπα πως αν ήμουν νησί θα ήμουν εσύ
το θυμάσαι;-.
Αρνήθηκα την άμμο-κατά προέκταση τις κλεψύδρες.
Ήρθα να καταργήσω το λεπτό
και όλα εκείνα τα θραύσματα να τ’ ανάγω σε λίθους αιώνιους.
Ανάδευσα τα πεπραγμένα μου
και τη θάλασσα με τα ακροδάχτυλα
Κι είδα τα πατημένα σταφύλια να κυλούν
αίμα
να γίνονται κι έρωτας στο πλακόστρωτο
να παραπατά
και να αναρριχάται στα κτίρια.
Μια βουκαμβίλια κοσμεί υποδειγματικά το βράχο.
Μια ανατολή κρυμμένη πίσω του μας προσεγγίζει.
Μια πέτρα ημιδιάφανη
αποκύημα της κοσμογονίας μας
ανατέλλει κι έπειτα
σκάβει μια τρύπα στο λιμάνι
σπέρνοντας μία ευχή
που είθε να ευδοκιμήσει.
Η δεύτερη ευχή ξυπνά τα δελφίνια .
Δεν υπάρχουν θαλασσοπούλια και θαλασσόλυκοι,
αλλά εκείνοι που τους περιμένουν.
Τα πάντα αυτοφυή κι αυθύπαρκτα
καθρεφτίζουν τη μοναδικότητα
που κάποτε γίνεται μοναξιά.
Δωρικά αναμένει να πάρει μορφή δυαδική
γράφοντας βήματα
σε τόνο υψηλό.
`
*
Φολέγανδρος
Ο ήλιος θα κάψει το μανδύα και θα σ’ αφήσει γυμνό
εξαγνίσου.
***
Ο ήλιος ήταν αρκετός για να λιώσει ό,τι απέμενε
και να καούμε μαζί του.
Το κόκκινο δέρμα είναι προνόμιο θερινό
εκείνων που δε φοβήθηκαν την έκθεση.
Είμαστε μέσα στο κάτοπτρο του ήλιου
και κάθε κρυφή μας πλευρά
προσεγγίζουν οι ακτίνες εξ αντανακλάσεως.
Δεν υπάρχει διαφυγή απ’ την αλήθεια
στους δρόμους της πέτρας.
Καθρέφτης του και καθρέφτης μας το σκηνικό
η πιο σκληρή φυλακή το λευκό τοπίο
αν δεν αντέχεις το είδωλο σου.
`
***
Τα μπαλόνια στο παιδικό μας πάρτι
κι αυτή η φευγάτη γυναικεία φιγούρα
η τελευταία στιγμή μας.
Θα σε βάλω να κλάψεις
γιατί ξέρω πως κάτι αποχαιρετάμε απόψε.
Είναι μακρύ το ταξίδι της επιστροφής
και το πλοίο παλιό.
Το κουτί με τα γλυκά σε λίγες μέρες θα έχει αδειάσει
μα μην ξεχνάς να θυμάσαι
το χρώμα το κόκκινο του καρπουζιού και να ονειρεύεσαι το καλοκαίρι.
Κάθε όνειρο κι ένα ταξίδι.
Ο φίλος που πίστεψε συνοδοιπόρος.
`
***
Ίσως μας πόνεσε η επιστροφή
γιατί αφήναμε πίσω την πιο λευκή μας διάσταση.
`
***
Μέσο ταξιδίου
“Θα διπλώσεις το χαρτί και θα το κόψεις ό,τι περισεύει
-στα ταξίδια απαλλασσόμαστε από τα βάρη τα περιττά-
ώστε να μείνει τετράγωνο
-καμιά τετράγωνη λογική, οι τέσσερις ίσες κι ανόμοιες ακμές σου-.
Θα το διπλώσεις στα δύο και ξανά στα τέσσερα
-ένα τετράγωνο μικρότερο μ’ αναδιπλώσεις είναι η ψυχή που κρατάς στα χέρια σου-.
Θα πιάσεις τη γωνία του ενός φύλλου και θα την ακουμπήσεις στην άλλη γωνία του τετραγώνου, την αντικρυνή
-στις ακραίες στιγμές μας με μια αναδίπλωση συναντιόμαστε κι ας είμαστε αντιδιαμετρικά τοποθετημένοι-.
Τα φύλλα που ορίζουν ακόμη το τετράγωνο θα τα διπλώσεις με τον ίδιο τρόπο και θα προκύψει ένα σχήμα νέο, το τρίγωνο
-το μόνο ακλόνητο σχήμα, τρεις γωνίες, τριαδικός ο Θεός μας κι ο έρωτας-
Θα βάλεις τα δάχτυλά σου στην οπή και θα τεντώσεις το χαρτί μέχρι να συναντηθούν και πάλι οι αντικρυνές του τριγώνου οξείες γωνίες και να έχεις ένα καινούργιο τετράγωνο, μικρότερο ακόμη
-θέλω να γνωρίσω τις άγνωστες πτυχές σου-.
Την ελεύθερη γωνία θα την τραβήξεις μαλακά και θα ανοίξει μπροστά μας σαν αχιβάδα, θα γίνει πλοίο στα χέρια μας.
-τόσες αναδιπλώσεις τσακίσματα και διατάσεις για ένα ταξίδι
είναι δύσκολο και θέλει τεχνική το όνειρο- “