`
ΙΙ
μίκρυνες σα νάνος
άρχισες να χτίζεις ξερολιθιές
τα ξύλα της γνώσης πεταμένα
δωμάτιο βομβαρδισμένο
το κεφάλι της μάνας
σαν γίγαντας
να σε κοιτάει
`
ΙV
δύο γυναίκες η χώρα μέσα σου
η μία έχει κόκκινα πόδια
κόκκινα χέρια
κεφάλι κόκκινο
το υπόλοιπο σώμα μαύρο
της έχουν καρφώσει
τρεις κιθάρες στο κορμί
ακόμα τραγουδάει
η δεύτερη γυναίκα μαύρη ολόκληρη
μόνο το μαχαίρι κόκκινο
στην πλάτη καρφωμένα
μαχαίρια δεκατέσσερα
`
*
V
τα φέρετρα πάντα σου άρεσαν
τα έστηνες πάνω απ’ το χώμα
όρθια
μισάνοιχτα
τους νεκρούς τους φανταζόσουν
να χορεύουν
στον ελάχιστο χώρο
γιατί κι αυτό το λίγο
ίσως δεν μας ανήκει
`
*
VIII
όταν μιλούσες για τον χρόνο
τον περιέγραφες εσταυρωμένο
αριστερά και δεξιά δαιμόνια
κίτρινα να μιλάνε για ελευθερία
πόδια γυμνά χωρίς καρφιά
το κεφάλι προς τα κάτω
να διαβάζει παπύρους
τα χέρια προσευχή
για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα :
ν’ ακινητεί
κι εσύ να νομίζεις ότι έζησες
`
*****************************************************************
Η μικρή αυτή συλλογή γράφηκε στις 24/4/2014. Είναι αφιερωμένη στον πατέρα μου, Σπύρο Κατσαρό, ο οποίος νοσηλεύτηκε με βαρύ εγκεφαλικό στον Ευαγγελισμό, από τις 19/4/2014, έδωσε μάχη να επανέλθει σε ό, τι ονομάζουμε ζωή σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης και τελικά έφυγε στις 24/10/2014. Είθε την ευλάβεια μπροστά στον θάνατο να την δείχναμε και στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας.
A.K.