Άνθρωπος της Πόλης
Πίσω από φιμωμένα παράθυρα
προκύπτουν εικασίες
πως θα ήταν εάν.
Ανθρώπινες ιστορίες ενός κάποτε
ορίζονται ως άγνωστος χ.
Οι τοίχοι διαστέλλονται
κι όλο το κατασκεύασμα έχει περάσει
από τη θεωρία στην απραξία.
Καταπίνω σκοτάδι
στη θέα του εγκαταλελειμμένου
κι ας ονομάζομαι άνθρωπος της πόλης.
Δεν έχω γλώσσα να σκεπάσω τα σφραγισμένα σπίτια.
Είμαι ένας άστεγος.
Ξύπνα Άνθρωπε
Το τυχαίο σηκώνει πανιά
ορίζει το μαζικό φόβο.
Ξύπνα άνθρωπε,
ύψωσε το βλέμμα
να καυτηριάσεις τη μανία του δυνάστη.
Δυνάστες του κόσμου
μπορούμε ακόμη να γράφουμε
ποιήματα με την πλάτη στραμμένη
στη δική σας πρόοδο.
Δυνάστες του κόσμου
οι επιθυμίες μας υπάρχουν
ως πλανητικό σύστημα,
διοικούν την ψυχή άνευ πρόστιμου.
Από ώρα σε ώρα
Κρύωνα κι ήτανε χειμώνας,
τα γλαροπούλια ζητούσαν ανθρώπους.
Ταξίδευα από ώρα σε ώρα
πάνω από θάλασσες
σα να ήταν το πρώτο θαύμα
κι ο ήλιος με τύφλωνε,
δάγκωνα σφιχτά το ποίημα
οι λέξεις κροτάλιζαν,
έκοβαν τον πάγο
μιας εκτυφλωτικής σκέψης.
Άστεγη Πόλη
Είναι πρωί και σκέφτομαι ότι δεν αντέχω
τη συμπιεσμένη μάζα στην πόλη.
Σκονισμένες βιτρίνες,
καταστήματα προς ενοικίαση.
Βεβαίως και υπάρχει διαθεσιμότητα χώρου
περισσεύματα σπατάλης
ουλές στο κορμί της πόλης
που ξημεροβραδιάζεται
έξω από βιβλιοπωλεία και σινεμά.
Ατέρμονο το χάος στην ιδέα
άστεγη πόλη, δεν αρκεί
το γαλάζιο του ουρανού.
Ταξίδι
Αφετηρία, η κόμη με τις λευκές στιγμές
στο όρος του ελαιώνα.
Καλοκαίρι.
Αγριοκάτσικα στα βράχια.
Κοκκινόχωμα.
Το βλέμμα σου φτερουγίζει
στης θάλασσας το αλμυρό παρόν
Επιθυμίες εξατμίζονται στον αφαλό.
Λάβα τα χείλη σου.
Χέρια παραδομένα στην άμμο
καθώς οι βάρκες ρίχνουν τα δίχτυα
στο μπλε φόρεμά σου.
Μοιάζουν όλα τόσο πραγματικά αγάπη μου.
1954
Η Φρίντα Κάλο αποφάσισε.
Λάθος.
Ο Ντιέγκο, ο σύζυγός της,
έθαψε στο μπάνιο
τριακόσια υπάρχοντα της γυναίκας του.
Φορέματα Τεχουάνα,
γυαλιά ηλίου,
αξεσουάρ για τα μαλλιά,
ένα τεχνητό πόδι μέσα σε μπότα στολισμένη με κινέζικη δαντέλα,
ένα μικρό κουδούνι,
κορδέλες,
μια κάπα.
Καθισμένη στο φως της αρχαίας κατάρας,
η Φρίντα ζωγραφίζει τον υποστηρικτικό κορσέ
με κρίνους και χωρικούς στο Μεξικό.
Άλλωστε είχε δηλώσει ότι
απ’ τη στιγμή που πιάσει το πινέλο
συνεχίζει ανένδοτη μέχρι την τελική έξοδο
απ’ το έργο και τον εαυτό.
Το κομμάτι απ’ το φόρεμα που βλέπετε
στη φωτογραφία της Μιγιάκο Ισιούτσι
αιχμαλωτίζει το μετά θάνατον παρελθόν.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Αναστασία Παρασκευουλάκου μεγάλωσε στο Άστρος Κυνουρίας και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές: Ο Ορφέας Ταξιδεύει, εκδ. Δελφίνι και Εσώτερα, εκδ. Solucio καθώς και το: Στηβ Όλιβερ, Συλλέκτης Ήχων, (σπονδυλωτές ιστορίες) εκδ. Μανδραγόρας. [anastasiaparas65@gmail.com]