`
Έδωσε ο ουρανός και έβρεξε πάνω από το χώμα που σε σκεπάζει. Τα άλλοτε μαύρα μακριά μαλλιά σου γίνανε πέτρινες ρίζες. Μοιάζει με τοτέμ το πρόσωπό σου πέρασε πάνω στον κορμό μιας καρυδιάς. Κάθε χρόνο ψηλώνει το δέντρο, ψηλώνει και η φιγούρα σου με το καθάριο μέτωπο και το θεληματικό πηγούνι. Κι όταν θέλω να πιω νερό από την διπλανή πηγή, ακούω στα κελαρύσματα να ηχεί το πικρό παράπονό σου ότι ήθελες άλλο λίγο χρόνο για να μου πεις ότι ήθελες να ζήσεις περισσότερο χρόνο. Και τότε εγώ κλαίω, και ενώνεται το κελάρυσμα της πηγής με το δικό μου λυγμό. Προσπαθώ να σκαρφαλώσω πάνω στην καρυδιά, αλλά γλιστράω και δεν έχω πια δύναμη στα χέρια. Παίρνω μακριά κλαδιά και προσπαθώ να διώξω το φύλλωμα που καλύπτει το τοτέμ του προσώπου σου. Το μόνο που καταφέρνω είναι να εντοπίσω που είναι το χάραγμα του προσώπου. Τότε ξαφνικά σωπαίνει το παράπονό σου. Σκέφτεσαι, α, με σκέφτεται και ένα κορίτσι κλαίει για μένα. Η καρυδιά σείει όμορφα τα κλαδιά της και πίνει όλα τα δάκρυα που μουσκεύουν σαν καταρράκτης το πρόσωπο και το κορμί μου.
Ύστερα, όταν πέφτει η μεγάλη πανσέληνος και κοιτάω το ρολόι μου. Καταλαβαίνω ότι έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που πέθανες και δεκατέσσερα από τότε που σε είδα τελευταία φορά να διαβαίνεις το σταυροδρόμι σε έναν κεντρικό δρόμο της μεγαλούπολης. Ήταν νύχτα τότε όταν σε είδα και πρόλαβα να κρυφτώ πίσω από έναν φανοστάτη. Τώρα ξέρω ότι όπου σταθώ υπάρχει η μεγάλη καρυδιά κοντά στο μέρος που θάφτηκες. Εκείνη με κοιτάζει και μου στέλνει με το σούσουρο του φυλλώματός της τις μελωδίες από τα τραγούδια που λες. Όταν συγκεντρώνομαι πραγματικά τα ακούω. Άλλοτε πάλι καμία μελωδία δε με αγγίζει και γίνομαι πέτρα αδιαφορίας.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σε μεταφέρουν από το νεκροταφείο. Θα μπεις σε μία λάρνακα οστών και εκείνη η καρυδιά δε θα σημαίνει τίποτα πια παρά μόνο σε μένα. Κάθε πανσέληνο λένε ψηλώνεις πέντε εκατοστά. Το πρόσωπό σου απομακρύνεται σταδιακά από το οπτικό μου πεδίο και κάποτε είμαι σίγουρη, δε θα έχει μείνει καμία ανάμνηση πως έμοιαζες και πως ήσουν. Όλα θρυμματίζονται μέσα στον νου. Το μόνο που συγκρατώ είναι εκείνη η μελωδία που μου έγραψες και μου πέρασες μέσα στο κινητό. Δυστυχώς, δε μπορώ να την επαναφέρω ούτε αυτή…
Σε θυμάμαι τέλος που βαδίζαμε σε ένα λιβάδι με άκοφτα χόρτα. Τα βήματά μας βαραίνανε κάτω από το τοίχωμα του κάστρου και έμοιαζε να μένουμε πάντα στο ίδιο σημείο σα σε όνειρο που ονειρευόμαστε ζωντανοί. Όταν σε κοίταξα ξανά το πρόσωπό σου εξαφανιζόταν νεκρό και χλωμό. Τα ρούχα σου ήταν εκεί χωρίς εσένα. Το λιβάδι υπέφερε από ένα νυχτερινό άνεμο που διαρκώς μαινόταν σαν από άγνωστη αιτία. Μου είπες: φέρε μου λίγο νερό, Αρμενάκι. Γύρισα, είδα ξανά την καρυδιά. Μια νέα αυτή την φορά που δίπλα της κελάρυζε μια βρυσούλα. Πήγα στην δροσοκρουνιά και είδα πάνω στο μάρμαρο μια νέον επιγραφή που κινείται. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν κάτι απλό όπως το χάραγμα μιας στατικής επιγραφής. Δεν ήταν όμως. Άρχισε να γράφεται τόσο γρήγορα η πορεία της ζωής σου. Εγώ ήμουν μεθυσμένη και ξέχναγα διαρκώς. Δε μπορούσα να συγκρατήσω αυτό που γινόταν.
Τέλος, ένας τουρίστας άφησε την κάμερά του και ένα πορτοφόλι γεμάτο λεφτά. Με φώναξες: «Αρμενάκι τρέχα τώρα στο παγκάκι και άσε το νερό για μετά.» Έτρεξα στο παγκάκι πήρα την κάμερα και την γύρισα προς το μέρος σου. Τα ρούχα σου τα είχε πάρει ο άνεμος και είχαν σκορπίσει πάνω στην καρυδιά. Ο ίδιος ντράπηκες κάπως. Έπεσες στα γόνατα και κατευθύνθηκες στο πυκνό φύλλωμα της καρυδιάς. Σκαρφάλωσες και έγινες ένας ακόμα πέτρινος καρπός της. Τότε τα μαλλιά σου ήταν μαύρα, μαλακά μεταξένια. Θα έπαιρνε δέκα γεμάτα χρόνια μέχρι να πετρώσουν και να γίνουν ένα με το σώμα του μεγάλου δέντρου.
Σήμερα κρατώ ένα μικρό καρύδι. Προσπαθώ να τρίψω τον σβόλο της πέτρας και ματώνω τα δάχτυλα μου. Αυτό το παιχνίδι της αγάπης και του έρωτα-θανάτου είναι ένα παιχνίδι για πέτρινα καρύδια. Αυτός ήταν ο χρυσός σου. Ύστερα σε πήρε η καρυδιά και σε έκρυψε ανάμεσα στα αληθινά της καρύδια. Τώρα αποζητώ ξανά στην μνήμη μου το πρόσωπό σου για να κλάψω. Εύχομαι μόνο να μην κάψει ο καυτός ο ήλιος την χάρτινη καρυδιά και μαζί με αυτήν εσένα…
`
**************************************************************
Video link: https://www.youtube.com/watch?v=FjeqTwcWFnM
song: Fate’s Faithful Punchline by The Legendary Pink Dots (montage by Artur Nowakowski)
`
**********************************************************
Βίος γραφικός πάνω σε ένα νησί. Γενέθλια Ιούλη. Ηλικία όσο το ένα τρίτο ενός ποτηριού. Διάθεση αερόστατη. Με βαρίδια από μολύβι. Γεωγραφεί τις αχαρτογράφητες περιοχές ενός σώματος αόρατου. Κυκλοφορεί ψευδώνυμη κι άκρως αληθινή.