ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Κάθε βράδυ
ξεκινώ αρτιμελής με καλό καιρό,
με δάχτυλα βουτηγμένα σε μέλι,
χείλη πετροπλυμένα,
τυφλός.
Οργωμένος μ’ αυταπάρνηση
χαράζω την κοίτη του στήθους σου
με γλώσσα πύρινη
και το πρωί,
σε χνούδι μεταμορφώνομαι,
απαλό, ξανθό κι ανεπαίσθητο.
ΕΝΟΡΜΗΣΗ
Μόνο αυτή θυμάμαι από παιδί,
σαν με πήρε αγκαλιά όταν
άρχισα να κλαίω σπαρακτικά.
Είδε κι απόειδε, ότι με τίποτε
δεν μ’ έκανε καλά,
την μπλούζα της σήκωσε
και τη ρώγα του στήθους δειλά
στα χείλη μου ακούμπησε.
Κοριτσάκι ήταν,
το πολύ δεκαπέντε χρόνων,
άπειρη από παιδιά.
Ο Γ Ε Ρ Ω Ν Κ Ι Μ Ω Ν
Σαν καταδικάστηκε ο γέρων Κίμων σε ασιτία
μόνο στην κόρη του την Πήρα
επέτρεπε ο φρουρός
στη φυλακή να τον επισκεφθεί.
Οι μέρες περνούσαν κι ο γέρος
στο κελί του βόλτες έφερνε
και κουβέντα με τους φρουρούς έπιανε.
Απόρησαν οι δικαστές και κάθε τόσο ρωτούσαν
αν πέθανε
και λογική απάντηση για την κράση του
την ανεξήγητη δεν είχαν.
Πέρασαν μήνες κι ο θάνατος τον γέροντα
δεν άγγιζε.
Φοβήθηκαν οι προύχοντες
μήπως άδικη και αυστηρή ήταν η καταδίκη
και των θεών οι κατάρες
πάνω τους θα ’πεφταν αν δεν τον ελευθέρωναν.
Κανείς δεν υποπτεύθηκε την κόρη του την Πήρα,
που σε σκοτεινή γωνιά τον βύζαινε σαν τον επισκεπτόταν.
Μα σαν ο γέρος ελεύθερος αφέθηκε,
την κόρη του δεν άντεξε ξανά ν’ αντικρίσει
κι από βράχο ψηλό
στη θάλασσα έπεσε ένα πρωινό,
πριν γεννηθεί ο Ρούμπενς
κι αποκαλύψει στους ανθρώπους το μυστικό
που τον κράτησε στη φυλακή για μήνες ζωντανό.
Οι «Μεγάλες διώρυγες» είναι μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στο γυναικείο στήθος. Ο Γιάννης Πάσχος στην τρίτη του αυτή ποιητική συλλογή γράφει για το γυναικείο στήθος και τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις του. Το στήθος πέρα από πηγή έμπνευσης αποτελεί μια από τις πρώτες συναντήσεις του ανθρώπου με τον «άλλο» άνθρωπο. Ως πάντα «σημαίνον» οδηγεί τον καθέναν μας στην υπαρκτότητα, στον κόσμο των συμβόλων και στη λυτρωτική εικόνα που αέναα δηλώνει τη ζωτική επιθυμία και την ομοιότητα της γυναικείας φύσης με τη συμπαντική φύση.