`
Στην εκκλησιά
Ανάμεσα στο μήπως
που θρέφει τις αμφιβολίες σου
και τη δική μου απόγνωση,
ένα κερί.
Τ’ άναψα,
στην άμμο το στέριωσα
με πίστη περισσή.
Στέκομαι τώρα
αντίκρυ του και το κοιτάζω.
Παίρνει να τρανεύει γρήγορα
η φλόγα του η μικρή,
όσο καίει το φυτίλι,
όσο λιώνει το κορμί.
Τι ζητάω άραγε απ’ ένα κερί;
Κουράστηκα με τις φωνές.
Νιώθω στιγμές πως μοιάζουμε,
νιώθω κερί που λιώνω
που όμως, παράξενο,
όσο με καίνε οι φωνές
όσο μου λιώνουν το κορμί,
παίρνει να χάνεται
η φλόγα μου η αλλοτινή.
Μόνη ελπίδα μοιάζει τούτο κερί.
Όμως κουράστηκα με τις φωνές
που πια ανάκαρα
που πια καιρός για ευχές.
`
*
Της φθοράς
Ήλιος ενάλιος
λάμνει τη δύση του
σε ακρογιάλια ερημικά
τα βασιλέματά του
κουπιά σπασμένα
Αποβάθρες ημέρες
τη δόξα τους αναπολούν
τροχιές σιδήρου, πηχτή σκουριά
Οι σταθμοί τους
τρένα σταματημένα
Λήθαργος ύπνος
υφαίνει τη ζήση του
τα όνειρά του βρεφικά
τα πεπραγμένα του
κουρέλια ξεφτισμένα.
`
*
Ο ακροβάτης
Σ’ ανάποδο σχοινί ακροβατώ
Μ’ υποστηρίζει πλήρως
η φετινή βαρύτητα
δεν κινδυνεύω
από πτώσεις ξαφνικές
από τέτοιου είδους απρόοπτα
Σ’ ανάποδο σχοινί
έτσι θα συνεχίσω ν’ ακροβατώ
εγώ και το κενό
δίχως δίχτυ ασφαλείας
δίχως την ευκαιρία τη δεύτερη
με βήματα αλησμόνητα
Σ’ ανάποδο σχοινί ακροβατώ
Μ’ υποστηρίζει πλήρως
ένας ηρωισμός αρχέγονος
μια θέση πλεονεκτική
τ’ ανάποδά σου
όρθια τα βλέπω από εδώ
Σ’ ανάποδο σχοινί αιμορραγώ.
`
*
Οκτώ και δέκα
Ραγισμένες αγρύπνιες
Αυτοκόλλητα στα μάτια
Κάθιδρες νύχτες
Χαρακιές σ’ ένα μέτωπο
Δείκτες σταματημένοι
Στοιχειά στον καρπό
Να δείχνουν ο ένας οκτώ,
ο άλλος δέκα.
Χρόνος θανάτου
γύρω στις οκτώ
Νύχτες αγρύπνιας δέκα.
`
*
Νεαρόν ύδωρ
Ηλεκτροφόρος πυρετός
τον υδράργυρο βραχυκυκλώνει
σαράντα ακατέβατα
όσα και τα χρόνια μου
Την πόρτα τους
λίγο πριν κλείσω
ένα είδος αδυναμίας
βάλθηκε να με καταδιώκει,
«ισόβια!» φωνάζει, «ισόβια!»
Ψάχνω αντίδραση να βρω
μα στης παράνοιας τους βυθούς σου ναυαγώ
ιχνηλάτης μιας λογικής προς εξαφάνιση
που κατατρώει τα ίχνη της
σε στέπες αφιλόξενες
Ηλεκτροφόρος πυρετός
τη δίψα μου βραχυκυκλώνει
έλα κοντά μου σαν άλλοτε
έλα, με δροσερό στα χέρια σου νερό
και πες: «όνειρο ήταν, πιες…»
( Από τη συλλογή «Ήλιος Ενάλιος»)